با وجود اعتراف مدیرکل نوسازی مدارس خوزستان به قرار داشتن ۱۴ منطقه آموزشی استان در وضعیت قرمز، پرسش جدی همچنان پابرجاست: چرا خوزستانِ ثروتمند هنوز در ابتداییترین نیاز آموزشی، یعنی داشتن کلاس درس ایمن و کافی، عقبمانده است؟
با گذشت سالها از وعدهها برای رفع محرومیت، هنوز ۱۴ منطقه آموزشی خوزستان در وضعیت قرمز کمبود فضاهای آموزشی هستند. این آمار نه گزارش یک نهاد مستقل، که اعتراف مستقیم مدیرکل نوسازی، توسعه و تجهیز مدارس استان است.محمد سعیدیپور با اذعان به اینکه خوزستان سالانه بین ۱۰ تا ۱۶ هزار دانشآموز به جمعیت خود اضافه میکند، گفته است: «استان اکنون یک میلیون و ۱۱۵ هزار دانشآموز دارد، اما سرانه آموزشی ۴.۹۲ مترمربع است؛ نیم متر از میانگین کشوری عقبتر. برای جبران این عقبماندگی، ۵۰۰ هزار مترمربع زیربنا نیاز داریم.»این اعداد خشک، معنای سادهای دارند: هزاران کودک در کلاسهایی درس میخوانند که یا تخریبیاند یا ظرفیت پذیرش ندارند. بدترین شرایط، به گفته خود مسئولان، در شهرستان کارون است؛ اما دزفول، شوشتر، آبادان، ماهشهر، خرمشهر، ایذه و حتی چهار ناحیه اهواز نیز جزو مناطق بحرانیاند.پرسش روشن است: وقتی هر سال به جمعیت دانشآموزی خوزستان افزوده میشود، چرا ساخت مدارس با این آهنگ پیش نمیرود؟ عدالت آموزشی که بارها بر آن تأکید شده، چگونه محقق میشود وقتی کودکان در کلاسهایی شلوغ، فرسوده و ناایمن، تنها به «سهم کمتر» عادت داده میشوند؟مسئولان نوسازی و آموزشوپرورش باید پاسخ دهند: چرا خوزستانِ نفت و گاز، هنوز در ابتداییترین نیاز، یعنی کلاس درس، در وضعیت قرمز ایستاده است؟