انتظار، انتظار می آورد ...

"به من تکلیف شد. احساس وظیفه می کنم برای خدمت به مردم که این مسوولیت خطیر را پذیرفتم . ما اگر بخواهیم می توانیم. مردم ما شایسته بهترین ها هستند. هنر مدیریت آن است که با حداقل، کارها سامان بگیرد.

باید بخواهیم تا بشود. جوانان مان بیکارند. اقتصاد ما بیمار است. گرانی بیداد می کند. بیکار نشستن و نق زدن که کاری از پیش نمی برد .باید آستین همت را بالا زد و..."

این جمله های کلی، دلگرم کننده، مردم پسند و مشابه این را، معمولا از زبان بیش تر کاندیداهای ریاست جمهوری و نمایندگان مجلس در دوره های پیشین تا کنون بارها شنیده ایم که با شور و هیجان در قالب وعده های انتخاباتی به مخاطبان شان می دهند.

گروهی از مخاطبان چنان جذب این سخنان می شوند که خواسته یا نخواسته باورشان می شود راه کار حل مشکل های مختلف کشور به ویژه در حوزه اقتصاد و اشتغال فقط و فقط در دست با کفایت کاندیداهای مورد حمایت شان است که آن هم به محض جلوس بر کرسی نمایندگی مجلس یا ریاست جمهوری اگر یک شبه وضعیت موجود متحول نشود حتما یک یا دوماه و حداکثر یکی دو سال نشانه های تغییر به ویژه در بخش اقتصاد و اشتغال آشکارخواهد شد!

اما از سویی دیگر، بعد ازانتخابات و گذشت مدتی، مثلا چند ماه یا چند سال که نامزد مورد بحث « حالا وکیل مجلس یا رییس جمهور شده » و وقت آن رسیده که عملکرد اجرایی اش را شفاف و مستقیم با مردم در میان بگذارد به جای آن شور و هیجانی که در دوره تبلیغات  با قاطعیت  از کلام او شنیده می شد، با لحنی که « تردید و نداشتن اعتماد به نفس» را بیش ترمی توان در آن حدس زد مثل گذشته ضمن نشان دادن انگشت اتهام و تقصیر به سوی جناح مقابل در جمله هایی خیلی کلی ترمی گویند: "برخی به خاطر از داست دادن منافع شان نمی گذارند کار انجام شود. مشکل زیاد است. مردم باید سعه صدر داشته باشند. دولت و مجلس باید هماهنگ شوند. شبانه روز تلاش می شود. با محدودیت اعتبارمواجه هستیم. جلسه های متعدد برای حل مشکل داشتیم که قول مساعدت و همکاری گرفتیم. ان شاا... درسال جاری یا سال های آینده تلاش خواهیم کرد در بودجه پیش بینی شود. این مشکل ها مربوط به گذشته است و... "

این که همه خادمان مجلس و دولت را در همه ادوار بدون استثناء از یک منظر- آن هم از نوع صرفا سلیقه ای و جناحی- در زمانی نامناسب و از زاویه ای تنگ و مبهم رصد کنیم و تحت تاثیر عوامل مختلف چوب حراج و کم کاری به کوشش همه وکیلان مجلس ومسوولان دولت بزنیم به نظرم کمال بی انصافی و دور شدن از عقل وحقیقت است اما برای تعیین تفاوت بین بد و خوب یا خوب و خوب تر اساسا چه ابزار سنجشی در اختیار داریم  که به پشتوانه آن  شایستگی خادمان کشور و انقلاب را  تعیین رتبه و جدا سازی کنیم؟

برای مثال به یاد ندارم در ادوار پیشین مجلس و ریاست جمهوری کارنامه عملکرد سالانه هر نماینده مجلس یا رییس جمهوری فارغ از تعلقات فکری و جناحی شان بررسی و منتشر شده باشد و در آن بدون غرض های شخصی یا جناحی در فضایی بدون حاشیه ازسوی فرد یا سازمان غیر وابسته زیر ذره بین بررسی و واکاوی نهاده باشند تا در پایان هر سال و جمعا درخاتمه دوره مسوولیت اش جمع امتیازات اش محاسبه واعلام شده باشد.

زمانی بحث داغی مطرح شده بود که باید «قانون از کجا آورده ای ؟» برای کسانی که یک شبه به ثروت های افسانه دست یافتند در این کشورتدوین و تصویب شود اما هیچ گاه دنبال نشد. اما به نظرم بیش از نیاز به  قانون از کجا آورده ای به قانون «چه کرده ایم ؟» بیشتر نیاز داشته باشیم تا به موجب آن عملکرد بسیاری از مدیران ارشد، میانی و پایین تر در لایه های مختلف مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد تا اگر شایستگی شان تایید شد جواز ارتقا به رتبه بعد را دریافت کنند.

گمان دارم اگر سپردن مسوولیت به افراد در رده های مختلف به جای رابطه بر مبنای شایستگی، لیاقت، توانمندی، ابتکار، تخصص و اختیار عمل بود امروز بسیاری از اموری که هم اکنون به عنوان معضل از آن نام می بریم یا تا تاکنون حل شده بود یا اثر بسیار کم تری در زندگی ما داشت.

در همین باره مایلم در مقام یک موکل از وکلایم « رییس جمهوری و نمایندگان مجلس » بپرسم: چرا هر سال ما باید دغدغه اقتصاد و اشتغال داشته باشیم و اختلاف های خطی و فکری مان بر منافع ملی مان ارجح ترباشد؟

اشکال کار کجاست که با وجود  تنظیم برنامه و چشم انداز های کوتاه و بلند مدت، ریز و درشت و صرف وقت و هزینه زیاد هنوز در اعلام آمار دقیق و نزدیک به واقع آمار بیکاران و میزان تورم کم و بیش تناقض قابل ملاحظه وجود دارد؟

به چه علت به گفته برخی از نمایندگان و مسوولان دولتی بعضی از اهداف پیش بینی شده در برنامه های قبلی هنوز محقق نشده است و مسوول یا مسوولان مربوط معرفی ومواخذه نشده اند؟

آیا با ارایه آمار و مستندهای معتبر می توانید بگویید حداقل چند درصد ازوعده هایی که به مردم داده اید- به رغم تمام سختی های پیش رو که تقریبا همه مردم هم کم و بیش به آن وقوف کامل دارند- عملی شده است؟

چه گونه است که همه از ضرورت رهایی از وابستگی به درآمدهای نفتی می گوییم اما هر سال وابستگی اقتصادمان بر خلاف ادعا و شعارهای قبلی مان به درآمد های نفتی بیشتر می شود؟!

با طرح موارد گفته شده که چند تا از ده ها موارد قابل ذکر است قصد ندارم خدمات و تلاش شبانه روزی خادمان مستقر در خانه ملت یا نهاد ریاست جمهوری را کمرنگ یا سبک بنگارم اما از قدیم هم گفته اند: انتظار، انتظار می آورد.

وقتی رییس جمهوی و وکلای مجلس از موکلین خود انتظار دارند همواره حامی آنان باشند و در دوره های بعدی همچنان به آن ها اعتماد داشته باشند و رای آری و تایید مجددشان را در صندوق های رای بریزند پس کاملا منصفانه به نظر می رسد که موکلان هم این توقع و انتظار را از نماینده و رییس جمهوری خود داشته باشند که هر سال با انتشار کارنامه ای شفاف و صادقانه حداقل در سه بخش واضح و دقیق مشخص کنند: تا حالا به چه وعده هایی عمل کرده و پرونده کدام یک از وعده هایش بسته شده است؟ چه وعده های در حال انجام است و چه زمانی پرونده آن بسته می شود؟ چه وعده هایی را نتوانسته عملی کند و علت آن چه بوده تا در دوره های آتی که زمان آن خیلی دیر نیست با عزمی راسخ، آگاه و دلگرم تراز پیش، همچون دیگر هموطنان در صفوف رای دهندگان قرار گیریم.