خبرنگاری نه شغل است و نه حرفه؛ که هنری است که خبرنگاری با استعداد، توانمند، شجاع و صادق نیاز دارد.

بنده اعتقاد دارم: به هنر خبرنگاری باید به عنوان حاشیه نگاه کرد! چرا که خبرنگار را تا لبه پرتگاه می برد. اگر خبرنگاریک لحظه غفلت کند، امکان سقوط اش به چاه بیکاری و... حتمی است!

حتمن تا به حال شنیده، دیده یا برای خودتان اتفاق افتاده است که یک خبرنگار در طول سال در چند نشریه و رسانه مشغول به کار شده است. البته این مورد بدان گونه نیست که چند رسانه از وجود یک خبرنگار بهره می برند، که به دلایلی مجبور می شود از یک رسانه به رسانه ی دیگر برود و این بهترین دلیل خانه به دوشی خبرنگاران رسانه های ماست!

به نظر من سازماندهی در کار رسانه ها به ویژه مطبوعات به آن شکلی که باید باشد، وجود ندارد.

خبرنگار که همیشه در دسترس است. در هر زمان و مکانی که بگویند حضور پیدا می کند. در شرایط بارانی و گرد و غبار، گرما و شرجی بی وسیله و زیر بارکم توجهی ها و تحقیرها خود را به محل خبر و گزارش می رساند. با هزار درد سر خبر و گزارش خود را تهیه می کند و به سرعت به طرف محل کارش می رود اما بعد از مدتی به دلایلی کار از دستش گرفته می شود و به آدمی کم تجربه تر سپرده می شود! آیا با وجود این بی نظمی ها و ناامنی های شغلی، او می تواند خود را خبرنگار بداند؟!

می گویند: خبرنگار نبض گویای کشور است.

اما اگر افرادی به خبرنگاران اهانت کنند یا تحقیر از سوی مدیران مسوول و سردبیر مورد حمایت قرار می گیرند؟ بگذریم از این که هر از چند گاهی توسط خود دست اندرکاران رسانه ها، زمینه های تحقیر خبرنگار فراهم می آید!

دوره زمانه ی ما ایجاب می کند که خبرنگار صبور و با حوصله باشد و بتواند تحقیرها و برخوردهای ناجور را تحمل کند. در غیر این صورت باید عطای کار خبرنگاری را به لقایش ببخشد!

خیلی از خبرنگاران ما حقوق چندانی نمی گیرند؛ اما با عشق و علاقه فعالیت می کنند.

بسیاری از آنان بیمه تامین اجتماعی نیستند؛ چه رسد به بیمه ی تکمیلی! اما به روی خود نمی آورند. نه این که زبانی برای اعتراض و انتقاد ندارند که حرمت نگه می دارند و منتظرند که دست اندرکاران رسانه ها آن ها را دریابند. چون نمی خواهند با اعتراض خود، شغل شان را از دست دهند.

با این وجود، آیا به نظر شما خبرنگاران ما امنیت شغلی دارند؟

متاسفانه خطوط قرمز برای فعالیت خبرنگاران روز به روز بیش تر می شود و دایره ی فعالیت آنان تنگ تر می شود. برای مثال: آیا خبرنگاری هست که از دستگاه های انتظامی و نظامی و قضایی انتقاد کرده باشد و آن وقت راه آمد و شد به این دستگاه ها را طی نکرده باشد؟!

شرکت ها و دستگاه های دولتی و نیمه دولتی هم اگر مورد انتقاد قرار گیرند رسانه ی انتقاد کننده را در لیست سیاه قرار می دهند و دستان شان را- که از گل آگهی سبز شده است- به سوی آن رسانه دراز نمی کنند. هر چند که سردبیران رسانه ها نیز تیغ انتقاد از دستگاه های آگهی دهنده را غلاف کرده اند!

این بود گوشه ای از وضعیت خبرنگاران که امیدواریم هر روز بهتر از دیروز باشد.

* اما مشکلاتی که مدیران و سردبیران هفته نامه های محلی با آن مواجه اند:

1- هفته نامه ها نمی توانند مانند بیش تر روزنامه ها صفحات خود را با اخبار خبرگزاری ها رنگ بزنند! که نیازمند هنر و دست توانمند نویسندگان و تحلیلگرانی هستند که نشریاتشان را خواندنی کنند. هر چند که ناچارند برخی خبرهای کیلویی و سفارش شده ی تعدادی از دستگاه ها را درج کنند!

بنابراین، هفته نامه ها نیازمند کسب درآمد برای پرداخت حقوق، دستمزد و حق الزحمه ی خبرنگاران، نویسندگان و ویراستاران خود هستند.

2- آگهی های مناقصه و مزایده و چند نقطه ی شرکت ها و دستگاه ها به هفته نامه ها داده نمی شود. این در حالی است که تیراژ یا شمارگان هفته نامه ها نسبت به دیگر نشریات بیش تر است و علاوه بر توزیع رایگان در سطح اداره ها، شرکت ها و دکه ها، هزینه های پست و توزیع را نیز پرداخت می کنند.

3- تعدادی از دستگاه ها مدت های مدیدی است که هزینه ی آگهی های خود را به هفته نامه ها پرداخت نکرده اند. زمان برخی از مطالبات هفته نامه ها به دو تا سه سال نیز می رسد. اگر وضعیت این گونه بخواهد پیش برود و کسی به فکر گل ها، ببخشید هفته نامه نباشد، کم کم تیغ خزان، گل های باغ نیمه بهاری هفته نامه ها را خواهد قطع خواهد کرد. باز امیدواریم که مسوولان محترم طرحی نو در اندازند و نگذارند باغ هفته نامه ها به شکل کویر درآید. ان شاا...