امین اله محراب (مدیر عامل انجمن آوان سبز دزفول) :

حدود سه هفته پیش در قالب گروه کوهنوردی به همراه دوستان جهت مشاهده کوچ عشایر ایل بختیاری از مناطق شمالی شهرستان دزفول به مناطق جنوبی استان لرستان عازم منطقه " پل کول " شدیم. ساعت 5 صبح با یک دستگاه وانت نیسان عازم این منطقه در بخش کوهستانی شهیون شدیم. بعد از گذشتن از سالن کوه ، منطقه امامزاده احمد فداله (ع) و نودر ، حدود ساعت 30/13 دقیقه به انتهای مسیر ماشین رو در ساحل رودخانه بختیاری رسیدیم. مسیری کوهستانی ، صعب العبور و خاکی که فقط وانت نیسان و ماشین های شاسی بلند قادر به حرکت در آن هستند و در زمستان و بارش برف بخش زیادی از جاده مسدود می شود.

بعد از خوردن ناهار به سمت پل کول راه افتادیم. این مسیر از سالیان بسیار دور راه ارتباطی عشایر دزفول به مناطق ییلاقی لرستان بوده است. پل باستانی و بسیار قدیمی که مربوط به صدها سال پیش بوده براساس طغیان رودخانه بختیاری تخریب شده و فقط بخشی از پایه های پل باقی مانده است. در سالهای بعد از انقلاب پل جدیدی بر روی رودخانه زده شده که متاسفانه این پل هم در سال 1375 تخریب شده و بخشی از پایه های آن باقی مانده ، از آن به بعد عشایر برای عبور از رودخانه از وسیله خطرناک و جهنمی به نام " گرگر" استفاده می کنند. (عمق فاجعه را در عکس ها می توانید مشاهده کنید.)

این عشایر زحمتکش باید خانواده و تمام اموال خود را با این وسیله عبور دهند. روزانه چیزی حدود 1500 تا 2000 راس گوسفند و بز به همراه صاحبان آنها و وسایل زندگیشان با این وسیله جهنمی از رودخانه عبور می کنند. این کار حدود 20 روز و از ساعات اولیه صبح تا غروب ادامه دارد تا تمام عشایری که به این منطقه نزدیک هستند به این طریق به مناطق ییلاقی بروند.

بعد از تخریب پل در سال 1375 برخی از عشایر قید زندگی عشایری را زده و شهرنشین شده اند و برخی دیگر راه خطرناک عبور از مسیر راه آهن تله زنگ را انتخاب می کنند که هرساله اتفاقات ناگواری در تونل های راه آهن مثل برخورد قطار با احشام و انسان می افتد.



حال جای سوال است که چرا بعد از گذشت حدود 18 سال از تخریب پل ، مسولین مربوطه در شهرستان دزفول و استان خوزستان جهت ساخت و تعمیر این پل هیچ اقدامی انجام نداده اند.