معلمی را نه یک شغل بلکه باید یکی از شاخه‌های عشق می‌نامیدند و آن را روایتی از انسان‌هایی با کوهی از مشکلات اما صبور می‌خواندند.

  معلمان در دوره شیوع ویروس کرونا با وجود تعطیلی مدارس و مراکز آموزشی، عاشقانه و متعهدانه آموزش را به خانه‌ها بردند تا سهم دانش‌آموزان از کرونا به‌جای اضطراب، شوق یادگیری و ارتباط با هم‌کلاسی باشد البته ویروس کرونا مانند تغییراتی که در سایر بخش‌های جوامع انسانی ایجاد کرد، زمینه‌ساز شناخت نیازمندی‌های پنهان در حوزه آموزشی بود اما در این بین بیشترین رسالت و البته سختی کار متوجه معلمان شد.

یکی از نکات مثبت شیوع کرونا این بود که اهمیت وجود معلم را در سطح کشور و جهان مضاعف کرد، وقتی که مدرسه‌ها تعطیل اما اهمیت آموزش دوچندان شد. بهبهان یکی از شهرستان‌های خوزستان است که زیرساخت‌های آموزش مجازی گاهی در آن فراهم است و با توجه به آمار قبولی کنکور دانش‌آموزان این شهرستان اهمیت آموزش و پرورش را بیش از پیش به نمایش می‌‌گذارد.

در این بین انبوه مشکلات از یک سو و حضور گاه و بی‌گاه در فضای مجازی معلمان را به صبوری بیشتر دعوت کرده است و گویی قرار است روی دیگری از سختی این شغل را برایشان به نمایش بگذارد. صدیقه یاسمی از جمله بانوان فرهنگی است که کرونا گوشه‌ای از وجودش را در بیمارستان بستری کرده است و این ساعات برایش به‌سختی می‌گذرد اما... .

روایت درد و سکوت

صدیقه یاسمی از معلمان پرتلاش بهبهانی است که در برهه‌های مختلف و با ذوق، ابتکار و علاقه‌اش را به معلمی نشان داده است اما این معلم یک ماه است که مادرش را در بخش کرونا جا گذاشته و خود پشت درب بیمارستان به تدریس مشغول است با درد و سکوت!

صدیقه یاسمی در گفت‌وگوی تلفنی با خبرنگار تسنیم در بهبهان اظهار داشت: حوالی شهریور مادرم به بیماری مبتلا شد که متأسفانه در بهبهان تشخیص داده نشد که مجبور شدیم برای درمان به استان کهگیلویه برویم تا عمل شود.

وی افزود: بعد از تشخیص و عمل به بهبهان برگشتیم که متأسفانه جواب نداد و برای ادامه درمان به استان فارس رفتیم و همه این رفت‌وآمد در همهمه بازگشایی مدارس و تکاپوی معلمان برای تولید محتوای مجازی بود که من را بیشتر نگران این وضعیت می‌کرد.

این معلم بهبهانی بیان کرد: 10 شبانه‌روز در بیمارستان بودم و از مادرم مراقبت می‌کردم و همزمان با آرامش به بچه‌ها در فضای مجازی تدریس می‌کردم البته تا آن زمان نگذاشته بودم همکاران از ماجرا خبردار شوند که موجب ناراحتی آن‌ها شود.

ترس از کرونا را با بند بند وجودم احساس می‌کنم

وی گفت: در این بین در رفت‌وآمدها به بخش احتمال ابتلای به کرونا را به‌وجود آورد که خوشبختانه منفی شد اما پس از به هوش آمدن مادرم به بهبهان برگشتم تا روی تدریس تمرکز داشته باشم اما متأسفانه شرایط سخت‌تر شد و حتی مجبور بودم در مسیر بین‌شهری هم تدریس را ادامه دهم تا دانش‌آموزان لطمه درسی نخورند.

یاسمی تصریح کرد: متأسفانه نگهبان‌های بیمارستان اجازه ورود را نمی‌دادند و مجبور بودم پشت درب اورژانس درس بدهم که بعد مدیر مدرسه متوجه شرایط سخت شد اما مدرسه باز شده بود و نمی‌دانم چطور توانستم دروس را تا اینجا پیش ببرم البته برخی معلم‌ها در مدرسه حاضر می‌شوند و به‌صورت آن‌لاین تدریس می‌کنند و به بنده لطف شد و اجازه دارم کاملاً مجازی این تدریس را انجام دهم.

وی با بیان این‌ که پدر و مادر عزیز هستند و این شرایط برایش غیر قابل تصور بوده است ادامه داد: حاضرم کنار مادرم در بیمارستان زندگی کنم و به بچه‌ها علم یاد بدهم چون خیلی تلاش می‌کنم و روی محتوای آموزشی حتی در شرایط فعلی که خیلی سخت می‌گذرد هم دقت می‌کنم و حساس هستم.

صدیقه یاسمی با بیان این که کرونا این فرصت را برایش به‌وجود آورده است تا هم کنار مادر و هم کنار دانش‌آموزانش باشد خاطرنشان کرد: حضور در کلاس درس فضای دیگری است اما از عزیزان می‌خواهم شرایط دبیر مربوطه را درک کنند چون  شاید دبیر شرایط مناسبی نداشته باشد اما من با وجود این، گاهی اوقات وقتی بچه‌ها ساعت 3 بامداد هم سؤالی دارند سعی می‌کنم برایشان جواب داشته باشم.

صدیقه یاسمی در پایان وقتی گلوی او را بغض می‌فشارد اظهار داشت: هیچ‌وقت فکر نمی‌کردم مادرم مریض شود و امیدوارم روزی برسد در فضای حقیقی بتوانم کنار مادر و دانش‌آموزانم باشم. چند روزی که احتمال ابتلای مادرم به کرونا می‌رفت انگار در کما زندگی می‌کردم و فقط در درد با سکوت زندگی می‌کردم که خوشبختانه به‌تازگی جواب کرونای مادرم منفی شده است و الآن با انرژی بیشتری کنار دانش‌آموزان در فضای مجازی هستم اما هیچ‌وقت نمی‌توانم ترس ابتلا را به فراموشی بسپارم و حالا دلیل اصرارهای مدیران بهداشتی به پروتکل‌ها را با بندبند وجودم احساس می‌کنم.