ایمان دانائی فر: در پیچ و پیچ جاده های تنگ و باریک ، اما پر تردد و کوه های پر فراز و نشیب به شهری می رسیم که آکنده و مالامال از منابع طبیعی نفت و گاز است . شهرستان زرخیز آغاجاری در استان خوزستان واقع است . این سرزمین زرخیز به رغم تولید روزانه 783 هزار بشکه نفت سبک و سنگین ، به گونه ای که 20% نفت تولیدی کشور را به خود اختصاص داده است، همچنین تولید 30870 بشکه مایعات گازی ، سهم بسزایی در اقتصاد متکی به نفت کشور ما دارد . با این همه توصیف باید گفت که آغاجاری بلادی است که فقط نام شهرستانی را یدک می کشد ، به گونه ای که این دیار از کوچکترین امکانات رفاهی و بهداشتی در خورشان نام بزرگ آغاجاری و مردمان بزرگوارش محروم است . آغاجاری شهرستانی است به رغم داشتن منابع طبیعی ثروتمند اما بخش زیادی از مردمانش تحت پوشش سازمان های حمایتی هستند که خود حاکی از وضعیت اقتصادی اسف بار مردمان این دیار است .دیاری است که با این همه پتانسیل و درآمدهای هنگفتی که برای کشور دارد ، اما خیل عظیمی از جوانان مستعد این شهرستان بیکار بوده ، به گونه ای که نرخ بیکاری در این شهرستان بیش از 18%بوده و این نیروهای فعال به ناچار و به دلیل فقر گسترده روی به مشاغلی می آورند که اغلب برای اقتصاد کشور غیر مولدند.

به راستی راز این همه بی مهری مسئولان و دولت های گذشته به این شهرستان چیست؟

ره آورد آن همه وعده های پرطمطراق نمایندگان این شهرستان در ادوار گذشته و حال چه بوده است؟

آیا مردمان این بلاد همواره باید از داشتن امکانات شهری ، آموزشی و بیمارستانی مجهز محروم باشند ؟

آیا راههای ارتباطی این شهرستان که شاهراه مناطق ویژه اقتصادی و پتروشیمی جنوب کشور است لازم به تعریض و بهسازی نیست، و باید شاهد تصادفات جاده ای و مرگ هموطنان عزیزمان باشیم ؟

چرا های بسیاری وجود دارد که از سوی مسئولان بی جواب مانده است ، لذا از مدیران و دولت محترم انتظار می رود با مدیریت هدفمند، برنامه ریزی مدون و تخصیص اعتبارات لازم زمینه رشد و توسعه این شهرستان را فراهم نمایند و در صدد احقاق حقوق مردمان این دیار باشند .