تاثیر فکر و آموزش در توسعه کشور

1- ژاپنی ها از همان اول دبستان با کودکانشان اتمام حجت می کنند. درس اول جغرافیا، نقشه ژاپن را می گذارند جلو بچه ها و می گویند: ببینید این ژاپن کوچولوی ماست، نفت ندارد، گاز ندارد، خاک ندارد و زمینش محدوداست، جمعیتش زیاد است و...و فهرست نداشته هایشان را اعلام می کنند. ژاپن،در کتابهای درسی ابتدایی فهرست مشاغل مورد نیاز جامعه را از همان اول به بچه ها گوشزد می کند. حتی حجم موضوعات کتابها در ژاپن، یک سوم اروپاست، چون از نظر آنان عمق بهتر از وسعت است.

2- توماس فریدن روزنامه نگار مجله نیویورک تایمز می گوید: گاه وبیگاه ا زمن می پرسند بجزکشورت به کدام کشور دیگر علاقه داری؟
همیشه یک جواب داشتم: تایوان. چرا تایوان؟ جواب ساده است، چون این کشور صخره ای لایزرع دردریایی پر از امواج طوفانی وبدون منابع طبیعی است. حتی برای ساخت وساز باید از چین، شن و ریگ وارد کند و با وجود همه ی اینها چهارمین ذخایر کلان مالی دنیا رادراختیاردارد. زیرا بجای کندوکاو زمین، تایوان ذهن و افکار 23 میلیون تایوانی را می کاود واستعدادشان را وهوش وذکاوتشان رابکارمی گیرد. درآنجا فرهنگ تقویت مهارتاها راتوسعه دادهاند که امروزه ثابت شده که باارزش ترین و منبع تجدیدپذیرواقعی درجهان است.

3- حالااینهارامقایسه کنید باکتابهای درسی وحتی رسانه های ما که از اول درگوش کودکانمان می خوانند: «ای ایران ای مرز پرگهر»،حتی درکتب تاریخ بجای عبرت آموزی ازافتخارات گفته شده. درجغرافیابه ما می گویند: که کشورتان نفت دارد، گازدارد، آب دارد،معدن دارد،خلاصه همه چیز دارد.
تاریخ بزرگ، پادشاهان بزرگ، سرزمین بزرگ، معادن بزرگ، آبهای وسیع همه وهمه به فرزندانمان القا می کنیم که این کشور هیچگونه کمبودی ندارد.نتیجه اش هم می شوداحساس داشتن وغنای کامل وایجاد احساس تنبلی اجتماعی،طلب کاری وگاها زیاده خواهی های نابجا که اشتباها به آن غرور ملی می گوییم.
باالقااین نگاه و بسترفکری،کودکان ونوجوانانمان زیربنای فکری آینده خود وکشور را می سازند.
همین است که آرزوی همه می شود اینکه درآینده دکتر،مهندس وخلبان شوند...شغل های باکلاس،پرمنفعت وبا پرستیزداشته وازواقعیات واستعدادهای شخصی خود ونیازهاوتخصصهای موردنیاز کشور دور باشند.