جدیکار یکی از اسطوره های نسل اول استقلال بود. مردی که سال های سال بود کسی حتی اسمش را هم در روایات مختلف به زبان نمی آورد. مرد در 84 سالگی از دنیا رفت. مردی که روزگاری تیفوسی های عشق دوچرخه سواران و کلونی تهران ، پرچم به دست می رفتند امجدیه و خیلی های شان یکی از بزرگترین تفریح های شان «بستن» روی شوت های پای چپ آقا بیوک بود. آنها که دیگر خیلی های شان هم مثل آقا بیوک ، زیر خاک آرمیدند و رفتن یار قدیمی را آن سو ، انتظار می کشیدند. آقا بیوک رفت بی آنکه یادش باشد که هست و کجا بوده . چه کرده و حالا به کجا رفته است. آلزایمر ، حافظه اش را از او ستانده بود و فراموشی و تاریکی ، این سال های پیری تنها همدمش شده بود در خانه ای برای نگهداری سالمندان.
خبرآنلاین در این باره نوشت: مرد استاد بود ، استاد شوت های زوزه کش پای چپ. چپ قدرتمندی داشت ، مثل «آر پی جی » البته آن سال ها که او می نواخت هنوز برای ما ایرانی ها ، آر پی جی 7 مفهومی نداشت اما شوت هایش این قدرت را داشت که هر آنکه سر راهش بود را نقش بر زمین کند. این قدر محکم که تاجی ها برایش بنشینند و قصه ها بسازند:« ببین اگه با پای راستش بزنه چی میشه...» ، « نه بابا با پای راستش نمی زنه چون اگه شوت هاش بخوره به کسی جا به جا می کشدش...» ، «برو بابا پس خبر نداری ؛ اصلا خود شاه بهش گفته حق شوت زدن نداری ....» و سرانجام این برهان برای دوست دارانش پارادایی همه فهم شد:« پای راستش به دستور شخص شاه قفل شده تا کسی آسیبی نبیند.» و آقا بیوک که پای راستش را شاه قفل کرده بود با همان پای چپ می نواخت و با همین تک پا 143 گل در رده های مختلف ملی و باشگاهی زد.
او را اولین لژیونر تاریخ فوتبال ایران هم می نامند. آن سال ها که رفته بود به آلمان شرقی تا در ویکتوریا کلوب برلین بازی کند. و چون برگشت به تبریز رفت در زادگاه مادری تا هم مربی باشد و هم بازیکن کلونی تبریز. رفت تا همسرش طبابت بخواند و او هم دیگر سال های پایان فوتبال را پشت سر بگذارد.
مرد چپ پای قدرتمند ، دار فانی را در روز سرد پاییزی وداع گفت تا یکی دیگر از آنها که فوتبال را حتی قبل از تاسیس فدراسیونش آغاز کرده بودند از میان ما رفته و به خاطره ها بپیوندد. آنها که توپ گرد انگلیسی را از مستشاران نفتی گرفتند و بازی اش را بومی سازی کردند و هیجانش را جایگزین ورزش ملی «الک ، دولک». روحش شاد و یادش گرامی.
همچنین فارس در گزارشی نوشت: نخستسن لژیونر فوتبال ایران فوتبال را از سال 1323 و در تیم تهرانجوان زیر
نظر مرحوم فکری آغاز کرد. در سال 1324 در مسابقات قهرمانی باشگاه های
تهران در تیم «جوان» بازی می کرد و به عنوان گلزن این تیم شناخته شده بود و
در سال 1325 توسط مرحوم دانایی فر به تیم «تور» پیوست.
مرحوم جدیکار در سال 1328 وارد باشگاه دوچرخه سواران شد و از سال 1330 به عضویت تیم ملی فوتبال درآمد. جدیکار از جمله بازیکنان نسل اول دوچرخه سواران و بدون گفت و گو بی نظیرترین چپ پای تاریخ فوتبال ایران بود.
وی در سال 1336 مورد توجه آلمانی‌ها قرار گرفت و با تیم ویکتوریای برلین که در آن زمان از بهترین تیم های آلمان بود قراردادی 2 ساله بست اما پس از 9 ماه به خاطر تشکیل تیم تیم ملی فوتبال ایران و حضور در بازیهای آسیایی 1958 دوباره به وطن بازگشت و پیراهن تیم ملی را با افتخار و با عبور از پول و شهرت فوتبال آلمان غربی به تن کرد.
بیوک جدیکار از سال 1328 الی 1343قریب 15 سال در خط حمله تیم های استقلال و تیم ملی ایران انجام وظیفه کرد و آمار بالای گل هایش هرگز به صورت دقیق مشخص نشد.نخستین بازی رسمی وی در سال 1328 با تیم ملی افغانستان بود.در سال 1325 بود که ایتالیایی ها خواستار او بودند و باشگاههای رم، لازیو و تورینو به وی پیشنهاد عقد قرارداد دادند که در نهایت جدیکار برای عقد قرارداد با تیم تورینو عازم ایتالیا شد. در نهایت با عدم ارسال موافقتنامه توسط سازمان تربیت بدنی وقت و سفر تیم ملی فوتبال به شوروی سابق این انتقال به سر انجام نرسید.
جدیکار مرد پر افتخار تاریخ فوتبال ایران تا همین آخرین ساعات شب گذشته در بستر بیماری سخت افتاده بود و هرروز خبرهای ناگوارتری از احوال وی به گوش می رسید، تا اینکه در نهایت در سن 84 سالگی در بستر بیماری جان به جان آفرین تسلیم کرد.
