"یکی از صندلی های ورزشگاه ویمبلی لندن به مدت 100 سال به نام یک ایرانی رزرو شده است" این خبری بود که یکی از سایت های خبری کشور منتشر کرد و ما را برآن داشت تا با این مدیر فوتبال دوست فقید و تیمی که به فوتبال ایران معرفی کرد بیشتر آشنا شویم:

این فرد که دیگر دربین ما نیست و عکس های کمی از وی یافت می شود کسی نیست جز "مسعود درویش" مالک و موسس باشگاه شموشک نوشهر؛ تیمی که روزگاری به گربه سیاه باشگاه های پرسپولیس و استقلال معروف بود و بازیکنان زیادی به فوتبال ایران معرفی کرد.

مرحوم درویش که یکی از علاقمندان دیوید بکام، منچستر یونایتد و تیم ملی انگلیس بوده است برای اینکه بتواند بازی های بکام در تیم ملی را تماشا کند یکی از صندلی های ویمبلی لندن را به مدت 100 سال اجاره کرده است. این اتفاق در حالی افتاده که در نبود او فرزندان درویش می توانند از صندلی که پدرشان اجاره کرده استفاده کنند.

 این پیرمرد محبوب و فوتبال دوست نوشهری ها که در مردادماه سال 88 و در سن هشتاد و هشت سالگی دار فانی را وداع گفت خدمات زیادی برای فوتبال مازندران انجام داد و تا زمانی که زنده بود سعی داشت تا هر طور شده فوتبال پایه این استان را ارتقا ببخشد...

اما شموشک نوشهر که در سال 1373 توسط مسعود درویش تاسیس شده بود، پس از سال ها حضور در فوتبال کشور و معرفی ستاره های متعدد به تیم ملی و لیگ برتر، سال گذشته رقابت های لیگ دسته دوم فوتبال را نیمه کاره رها کرد تا با حکم فدراسیون و یک پله سقوط، امسال مجبور شود در لیگ دسته سوم بازی کند.
اما انتظار هواداران فوتبال مازندران و شهر نوشهر برای دیدن تیم فوتبال شموشک در لیگ دسته سوم نیز در این فصل به نتیجه نرسید و به گفته مسئول روابط عمومی هیات فوتبال مازندران، این تیم مردمی و بازیکن ساز آبان ماه 92 با انحلال و خداحافظی از فوتبال کشور، به تاریخ پیوست.
مرحوم مهندس درویش موسس و مالک باشگاه شموشک انگار هیچ گاه نخواست میان خود و تیمش جدایی بیندازند، چرا که اندک زمانی پس از فوت این عاشق ورزش، باشگاه و تیم فوتبال شموشک هم با سرعت به سمت سقوط رفت و در مدت زمانی بسیار اندک دیگر نه از تاک نشان ماند و نه از تاک‌نشان.

شموشک نوشهر که پس از فوت مرحوم درویش فقیرترین تیم فوتبال در لیگ هایی بود که در آن بازی می کرد، پس از تجربه کردن روزهای سخت در شرایطی به سر می برد که تکلیف مالکیتش تا مدت ها نامعلوم بود و در این اوضاع و احوال، محدودیت های مالی بیشترین ضربه را به این تیم وارد کرد.
اعتراض ها و اعتصاب های گاه و بیگاه بازیکنان شموشک هم نتوانست گرهی از مشکلات فراوان این نماینده فوتبال مازندران باز کند و فریادهای فراوان بازیکنان و مسئولان این تیم، فقط منجر به کمک های مقطعی تربیت بدنی و مسوولان شهر بندری نوشهر به آن شد که ظاهرا اثری هم نداشت.


نقش باشگاه شموشک در اوج و ترقی فوتبال غرب مازندران انکار نشدنی است و بازیکنان این باشگاه در حال حاضر از پایه های اساسی تیم های باشگاهی و تیم ملی ایران هستند.


پیرمرد کجوری همیشه آرزو داشت استادیوم مجهز و در خور شأن و جایگاه فوتبال نوشهر و مازندران در اختیار داشته باشد، از همین رو با خریداری زمین چند ده هکتاری در منطقه علی آباد میر نوشهر و پس از اخذ موافقت نامه های اصولی و فنی شروع به اقدامات زیر بنایی از جمله مخلوط ریزی و تسطیح سازی برای ساخت استادیوم مورد نظرش کرد که در ادامه روند کار بر سر چگونگی و نحوه دریافت تسهیلات دولتی و بهره های بانکی با ریس سازمان وقت تربیت بدنی دجار اختلاف نظر شدید شد که همین دلیل باعث ایجاد وقفه دراز مدت در پیشرفت این پروژه گردید. تا اینکه غزل خداحافظی پیرمرد دلسوخته فوتبال خوانده شد و آرزوی وی با مرگش در زیر خروارها خاک مدفون ماند.

در واقع با مرگ درویش آفتاب فوتبال در مازندران خیلی سریع رو به سیاسی و غروب رفت. خسرو پسر مرحوم و وارثان خاندان درویش خیلی زود بی خیال نگهداری از یادگار پدر شدند. شموشک با تدریج در گرداب مشکلات وراثتی – مدیریتی  و اقتصادی فرو رفت و به یکباره در کمتر از چند ماه از عرش شهرت بیست ساله به فرش بدبختی رسید.

اخبار نا امید کننده از درون باشگاه به بیرون درز پیدا می‌کرد. استعفاهای دسته جمعی و شکایات بازیکنان ناراضی- قهر مربیان – دعوای لفظی وارثان و اعضای هیئت مدیره – کسب نتایج ضعیف و ... بهانه هایی شد تا تیم از لیگ دسته یک به رده پایین تر سقوط کند و باشگاه سازنده شموشک آرام آرام به ورطه نابودی و فراموشی رفت و با انحلال رسمی این باشگاه به نظر می رسد دیگر نباید حضور این تیم و این باشگاه سازنده را با آن هواداران پرشور انتظار کشید.

---

---

 در پایان خواندن یادداشتی که پس از مرگ این پیرمرد محبوب نوشهری ها در سایت گل سال 88 منتشر شد خالی از لطف نیست:

 فوتبال در مازندران غروب کرد
اگر در هنگام بازی های شموشک سری به ورزشگاه شهدای نوشهر زده باشید،در قسمت جایگاه با پیرمرد کوتاه قامتی روبرو می شدید که که تمام طول 90 دقیقه را ایستاده نظاره گر بازی بود و هر از گاهی با تلفن همراهش دستوری را به نیمکت منتقل می کرد.
او بین دو نیمه به همراه چند نفر دیگر راهی رختکن می شد تا در مسائل تاکتیکی  تیم اظهار نظر کند. فاصله کمی که جایگاه ورزشگاه تا زمین مسابقه دارد این اجازه را به او می داد تا دستوراتش را مستقیم و بی واسطه به گوش بازیکنان برساند و عجیب این بود که بازیکنان حرف شنوی بیشتری ازپیرمرد داشتند تا مربیان.

آنچه گفته شد برخی از خصوصیات مهندس مسعود درویش است که از شامگاه روز پنجشنبه 8 مرداد 88 باید به ابتدای نامش پیشوند مرحوم را هم اضافه کرد. رئیس جدی و متمول باشگاه شموشک مردی بود که از نقطه نظر ترکیب چهره شباهت نزدیکی به فرانک فانتانجلی یکی از شخصیت های داستان پدر خوانده داشت و به همان اندازه مرموز.اما این پیرمرد ناشناخته چهره ای محبوب در میان نوشهری ها بشمار می رفت. محبوبیتی که فوتبال در شکل گیری آن نقشی بسیار ناچیز را ایفا می کردکمک هی همیشگی او به مستمندان، احداث بیمارستان در کنار اهمیتی که او به تشکیل تیم مدرسه فوتبال باشگاه داده بود به همراه چندین و چند اتفاق ریز و درشت دیگر عامل اصلی در این ماجرا بود.

درویش 88 ساله که در غروب روز 8 مرداد سال 88 دار فانی را وداع گفت فارغ التحصیل رشته جنگل ها و مراتع بود که در دوران دانشجویی در تیم دانشگاه خود فوتبال بازی می کرد. اما در ورای این رفتارهای انسان دوستانه او خصوصیات اخلاقی منحصر به فردی داشت. گریز از مطبوعات و آن شیوه آشکار دخالت‌هایش در کار مربیان تیم او را به سوژه ای جذاب برای روزنامه نگارانی که بدنبال یافتن نکات تازه ای از شموشک هستند بدل کرده بود. او را مدل آسیایی مانوئل لوییز دلوپرا رئیس مرموز باشگاه بتیس ملقب به پرنس تاریکی نیز می دانستند. اما همانطور که گفته شد مدل آسیایی علاقه ای به روزنامه نگاران نداشت و در صورت مواجهه با آنها به هر صورت از پاسخگویی طفره می رفت. حالا او رفته و می گویند پسرش خسرو علاقه ای به تیمداری ندارد و این یعنی پایان شموشک، فوتبال در مازندران غروب کرد.
روحش شاد ...