جواد حردانی دارنده‌ی پنج نشان بازی‌های پارالمپیک در پرتاب‌ها که به دلیل مصدومیت در رقابت‌های دوومیدانی معلولان جهان شرکت نمی‌کند، این بار باید از پس دیسک کمرش برآید!  
 
دارنده دو نشان طلا، دو نقره و یک برنز در بخش پرتاب‌های دوومیدانی در بازی‌های پارالمپیک  درباره‌ی آسیب‌دیدگی‌اش اظهار کرد: قبل از بازی‌های پارالمپیک لندن از ناحیه کمر درد داشتم اما با آمپول و دارو می‌توانستم تمرین کنم. بعد از المپیک، کادر پزشکی تصمیم گرفتند که من را جراحی کنند. بعد از بازی‌ها کم‌کم دردم زیاد شد؛ به طوری که درد به پاهایم می‌زد. به همین دلیل پزشکان صلاح دیدند که این درد را ریشه‌کن کنند. 



 
وی در پاسخ به این پرسش که آیا نگران نیستی بعد از عمل جراحی نتوانی به دنیای قهرمانی بازگردی؟ تصریح کرد: خیر، پزشکان با من صحبت کردند و امیدواری زیادی دادند که در فاصله‌ی دو، سه ماه بعد از عمل جراحی به تیم‌ملی برگردم. البته در ابتدا نمی‌توانم تمرینات سنگینی داشته باشم اما در حد معمولی و سبک می‌توانم تمرین کنم. بعد از عمل هم باید به تمرینات برگردم و ببینم که می‌توانم ادامه دهم یا نه. اگر نتوانستم برگردم باید دوومیدانی را ببوسم و کنار بگذارم. آسیب‌دیدگی خیلی آزاردهنده است. من شب‌ها از کمردرد خوابم نمی‌برد؛ چون تمرینات خیلی سختی را برای مدال‌آوری در لندن پشت سر گذاشتم. روزانه هفت، هشت تن آهن جابه‌جا می‌کردم. همین مساله هم باعث شده به این روز بیفتم.  
 
دارنده 25 مدال جهانی و آسیایی در رقابت‌های دوومیدانی معلولان درباره‌ی نرفتن به مسابقات قهرمانی جهان در فرانسه خاطرنشان‌کرد: می‌دانم که تیم‌ملی برای مسابقات جهانی فرانسه تمرین می‌کند. از یکی دو هفته قبل سعی کردم که به خیابان نروم. مردم شهرم از من انتظار دارند. من 30 مدال جهانی و آسیایی دارم که پنج نشان آن در بازی‌های پارالمپیک به دست آمده است. اکنون که در خیابان راه می‌روم همه می‌پرسند که چرا اسمم در لیست اعزامی به مسابقات قهرمانی جهان نیست. فکر می‌کنند که من از اردوهای تیم‌ملی خط خورده‌ام. نمی‌دانم جواب مردم را چه بدهم. مردم همیشه برای قهرمانی‌ام دعا کرده‌اند. امیدوارم حالا هم دعا کنند تا عمل موفقیت‌آمیز باشد و به تیم‌ملی برگردم.  
 
وی با بیان این‌که دوومیدانی‌کاران ثابت کرده‌اند که همیشه با دست پر از مسابقات برمی‌گردند، اظهار کرد: من این قول را می‌دهم که ورزشکاران اعزامی به مسابقات دوومیدانی قهرمانی جهان، رکوردهای خوبی می‌زنند و سهمیه ورود به بازی‌های پارالمپیک 2016 را نیز می‌گیرند. تیم خیلی جوان است و می‌توان روی مهره‌های جدید سرمایه‌گذاری کرد.  
 
حردانی در پاسخ به این پرسش که آیا نمی‌شود درمان دیگری به جز جراحی داشته باشيد؟ گفت: خیر. مسوولان پارالمپیک قول دادند که شرایطی را فراهم کنند تا عمل جراحی خوب باشد و بتوانم به تیم‌ملی برگردم. همه‌ی کارها با فدراسیون است. من حتی نمی‌دانم پزشک معالجم چه کسی است. در این‌باره تحقیق نکردم، چون به فدراسیون اعتماد دارم. من در اهواز پیگیر وضعیت درمانی‌ام بودم. نزد چند متخصص مغز و اعصاب رفتم و مشاوره گرفتم. نظر همه عمل جراحی است. پزشکان گفتند که اگر زیر نظر کمیته پارالمپیک و فدراسیون پزشکی عمل کنم، موفقیت‌آمیزتر خواهد بود. ان‌شاالله ظرف یک ماه آینده خودم را به تیغ جراحان می‌سپارم و باید منتظر باشم و ببینم نتیجه‌ی عمل چه خواهد شد.  
 
وی در پایان با بیان این‌که دوست ندارم فراموش شوم، به ایسنا گفت: واقعا نباید ورزشکارانی که همه‌ی جوانی‌شان را برای به احتزاز درآوردن پرچم ایران گذاشته‌اند، فراموش کرد. شاید بعد از این عمل نتوانم به تیم‌ملی برگردم. امیدوارم که خانه‌نشین نشوم و از من استفاده شود. اکنون که این حرف‌ها را می‌زنم اشک در چشمانم حلقه زده است و از این‌که به خاطر مشکل دیسک کمر کنار بروم، غصه می‌خورم. دوست دارم مسوولان فراموشم نکنند. من منکر حمایت‌های آن‌ها نیستم. همه‌ی مسوولان استانی و کشوری به وعده‌هایشان بعد از پارالمپیک عمل کردند و به ما پاداش دادند اما این را می‌گویم که حردانی از 14 سالگی عضو تیم‌ملی دوومیدانی معلولان است. اکنون 30 ساله هستم. در طول این سال‌ها مدام اردو بودم. اجازه ندهند که ورزشکاران مجانی از ورزش کنار بروند و حتما از دانش و تجارب قدیمی‌ها استفاده شود.