با نزدیک شدن به انتخابات حالا از هر نوعی (ریاست جمهوری، مجلس یا شورا) دُز احساس تکلیف خون در مملکت بالا می رود و به قول شاعر: اندک اندک جمع مستان می رسند ...

با مشاهده لیست کاندیداهای امسال شورای شهر، شهر فرنگی از اسامی جورواجور دیده می شود؛ از قهرمان جهان گرفته تا مجری صدا و سیما و خواننده و بازیگر و غیره.
در اینکه عزیزان ورزشکاری که سالها برای این کشور در عرصه قهرمانی و مدیریت ورزشی عرق ریخته و افتخار کسب کرده اند، شکی نیست؛ اما آیا رسیدن به ساختمان شورا در خیابان "بهشت" آنقدر آش دهان سوز یا بهتر بگوئیم عنوان دهان پر کنی هست که ورزشی ها مشتاق تر از دوره های قبل شناسنامه به دست به فرمانداری تهران رفتند؟!

 شورای شهر اصولاً برای این تشکیل شده که مشکلات شهری برطرف شود. یعنی کسی باید در آن باشد که هم از مشکلات شهری به شکل حرفه ای و اصولی آگاه باشد و هم راه حل برطرف کردن آن را بداند. به طور ساده تر باید سواد این کار را داشته باشد. به راستی، از این تعداد ورزشی که در این مدت در انتخابات شورا ثبت نام کرده اند، کدام یک سواد شهری دارند؟

در چند سال اخیر مشکلات مدیریتی ورزش آنقدر زیاد بوده که حضور مردانی برای حل معضلات آن لازم و ضروری به نظر برسد اما گویا مرغ شورای شهر غاز است و دوستان حل مشکلات ورزشی نه تنها تهران بلکه کشور را از داخل شورای شهر محتمل تر می دانند! جل الخالق!!

عزیزان دلسوز ورزش و شهر! اگر می خواهید عزت و احترامی را که با تلاش و عرق ریختن در میادین جهانی و المپیک کسب کرده اید، حفظ شود، خود را وارد سیاست نکنید و بگذارید هر کس در حیطه تخصصی خود کار کند؛ همانطور که از ورود سیاسیون به ورزش انتقاد می شود.

 عزیزان شیفته خدمت به خلق الله! وقت خود را در رشته های پرطرفدار و پر استعداد در بخش پایه بگذارید و اینگونه خدمت کنید که اجر دنیوی و اخروی بیشتری دارد. مگر نه اینکه با تزریق نشاط از راه ورزش به جامعه میزان بزهکاری و جرم کاهش می یابد؟

به هر حال، وظیفه ما اصحاب رسانه نوشتن این سطور برای آگاهی به شما عزیزان است. دوست نداریم تجارب گران بهای شما در ورزش در جلسات سیاسی هرز برود و مدیران ما دست به دامان بیگانگان برای هدایت و پرورش جوانان این مرز و بوم باشند ...