یک پژوهشگر: مقابله با بیابان‌زایی در گرو مشارکت همگانی است
عضو هیات علمی مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی خوزستان با بیان اینکه مهار بیابان‌زایی تنها از طریق مشارکت همگانی محقق می‌شود، گفت: این امر نیازمند همکاری تمامی اقشار جامعه از جمله، کشاورزان، دامداران و مسئولان است.
بنفشه یثربی بیابان‌زایی را یکی از جدی‌ترین تهدیدهای زیست‌محیطی و اجتماعی کشور خواند و تأکید کرد: این پدیده صرفا نتیجه تغییرات اقلیمی نیست بلکه ریشه در تصمیم‌ها و رفتارهای انسانی دارد.
وی نقش کشاورزان و دامداران را در جلوگیری از تخریب سرزمین حیاتی توصیف کرد و افزود: کشاورزان با مدیریت صحیح خاک و آب، استفاده از روش‌های نوین آبیاری، پرهیز از سوزاندن بقایای گیاهی و توجه به کشت حفاظتی، می‌توانند مانع اصلی فرسایش و از دست رفتن خاک باشند.
یثربی اضافه کرد: دامداران نیز با رعایت ظرفیت مراتع، جلوگیری از چرای زودهنگام و همکاری در طرح‌های قرق و احیا، از پایه‌های اصلی تثبیت پوشش گیاهی به شمار می‌روند.
مسوولیت مردم و نقش راهبردی زنان
عضو هیات علمی مرکز تحقیقات خوزستان نقش مردم عادی را در این زمینه ناچیز ندانست و تصریح کرد: کوچک‌ترین رفتارها، از حفاظت از پوشش گیاهی در طبیعت تا کاهش مصرف آب در خانه و گزارش تخریب به سامانه ۱۵۰۴، در مقیاس گسترده اثری بزرگ ایجاد می‌کند.
وی نقش زنان را برجسته دانست و گفت: زنان به دلیل نقش تربیتی و مدیریتی در خانواده، می‌توانند بنیان‌های فرهنگی حفاظت از محیط‌زیست را در نسل‌های آینده نهادینه کرده و سبک زندگی سازگار با اقلیم را ترویج کنند.
یثربی در ادامه با اشاره به جایگاه مدیران و مسئولان، خاطرنشان کرد: هرچند مشارکت مردم ضروری است اما بدون تصمیم‌گیری علمی و آینده‌نگرانه در سطح مدیریتی، امکان مقابله پایدار با بیابان‌زایی وجود ندارد.
وی از تصمیم‌سازان خواست با مدیریت صحیح منابع آب، جلوگیری از اجرای طرح‌های غیرکارشناسی، تقویت پروژه‌های آبخیزداری، حمایت از احیای تالاب‌ها و برخورد با تخریب اراضی، مسیر پیشگیری از تخریب سرزمین را هموار کنند.
مطالبه‌گری آگاهانه؛ نیرویی برای تغییر
این پژوهشگر بر اهمیت نقش مطالبه‌گری اجتماعی مردم از مسوولان تاکید کرد و گفت: مردم باید خواستار پاسخگویی مسوولان در زمینه مدیریت منابع آب و اولویت‌دهی به اقدامات احیایی باشند.
یثربی ابراز با بیان اینکه بیابان‌زایی سرنوشت قطعی سرزمین ما نیست، ابراز امیدواری کرد که اگر همگی دست در دست هم دهند و از منابع طبیعی حفاظت کنند می‌توان آینده‌ای پایدارتر و قابل‌زیست‌تر برای نسل‌های بعدی ساخت.
