از اجرای طرح برگردان با زیر ساخت آماده مخابرات تا ادعای محدودیت رقابت
عباس شاخی- خوزنیوز/ این روزها در مراکز مخابرات، صدای مردم قصه‌ای از زندگی روزمره می‌گوید؛
کسانی که با دل‌خوری می‌آیند و از دنیایی می‌گویند که هر روز بیشتر به اینترنت و تلفن وابسته است، اما گاهی ساده‌ترین تماس‌ها برقرار نمی‌شوند. تلفن ناگهان قطع می‌شود، اینترنت زیر فشار کلاس آنلاین یا کارهای روزانه کم می‌آورد… و پشت همه این مشکلات، سیم‌های مسی قدیمی هستند که سال‌ها کار کرده‌اند، امتحان پس داده‌اند اما حالا توان گذشته را ندارند. گاهی هم فرسودگی یا سرقت کابل‌ها باعث می‌شود نیاز واقعی مردم برآورده نشود و اعتراض‌ها شکل بگیرد.
شبکه مسی روزی ستون خانه‌ها بود؛ تلفن بر بستر آن، کالایی اشرافی و ارزشمند بود که حکم طلا داشت. صدای بوق تلفن نشانه زندگی بود و همین شبکه مردم را از شهری به شهر دیگر وصل می‌کرد.
هنوز صف‌های طولانی جلوی مخابرات را یادمان هست، دست‌هایی که قبض را محکم گرفته بودند و چشمانی که از مبلغ‌ها متعجب بود، آن روزها فهمیدیم شبکه فقط سیم نیست، شبکه اعتماد مردم است و هر بار که قطع و یا دچار اختلال می‌شد، این اعتماد ترک برمی‌داشت....
اما دنیا منتظر نمی‌ماند...!
امروز سرعت، امنیت و پایداری ارتباطات حرف اول را می‌زند و کابل‌های مسی دیگر جوابگو نیستند. زمان به جلو رفته و حالا نوبت فیبر نوری است.... تکنولوژی‌ای که نه فقط جدید، بلکه نفس تازه دنیای دیجیتال است و امکان ارائه سرویس‌های سریع‌تر، پایدارتر و امن‌تر را فراهم می‌کند.
و حالا که تصمیم ملی گرفته شده که مخابرات پروژه مهاجرت از شبکه مس به فیبر نوری را در کلانشهرها انجام بدهد، برخی فکر می‌کنند مخابرات می‌خواهد رقابت را محدود کند، اما حقیقت ساده‌تر از این حرفهاست؛ سالهاست که این شرکت مسیرها و زیرساخت‌ها را آماده کرده و مخابرات به عنوان شرکت مادر تخصصی، با داشتن مراکز، حوضچه‌ها، کانال‌ها، داکت‌ها و مسیرهای آماده، سریع‌تر و دقیق‌تر می‌تواند طرح برگردان و مهاجرت از مس به فیبر نوری را به سرانجام برساند و سرویس‌های روز دنیا را ارائه کند. این محدود کردن نیست!، بلکه فرصتی برای رقابت واقعی و خدمات بهتر به مردم است.
کابل مسی روزی حکم طلا داشت، اما امروز زمان فیبر است، نه برای سهم بازار کسی، بلکه چون کشور به شبکه‌ای مدرن و پایدار نیاز دارد که بتواند نیازهای ارتباطی نسل امروز و فردای مردم را تأمین کند....
وقتی مشترکی می‌آید و می‌گوید: تلفنم قطع شد، اینترنت جواب نمی‌دهد، ما فقط مشکل فنی نمی‌شنویم؛ صدای نسلی را می‌شنویم که آماده حرکت به جلوست و انتظار دارد شبکه پاسخگوی نیازهای واقعی او باشد.
این مهاجرت، تصمیم اداری نیست، یک ضرورت ملی است. مثل روزی که چراغ‌های نفتی خاموش شدند و خانه‌ها با روشنایی برق جانی تازه گرفتند...
روزی خواهد رسید که مردم دیگر از قطعی یا کندی اینترنت حرف نزنند؛ از سرعت، امنیت و آرامش ارتباطات خود خواهند گفت.
و آن روز، وقتی به امروز نگاه کنیم، لبخند خواهیم زد، به صف‌هایی که پشتش امید بود، به لحظه‌ای که از شبکه قدیمی گذشتیم و به جاده روشن فیبر رسیدیم؛ جاده‌ای که به آینده وصل می شود و خدمات نوین ارتباطی را برای همه هموطنان فراهم می‌کند.
