امام سجاد (ع) در دوران اختناق اموی، با تکیه بر دعا، تربیت اخلاقی و بازسازی شبکههای فکری، هویت اصیل شیعی را زنده نگه داشت و جامعه را برای بیداریهای آینده آماده کرد.
از منظر جامعهشناسی، دوران امامت امام سجاد (علیهالسلام) را میتوان دوران بازسازی «هویت جمعی» جامعهای دانست که در پی واقعه عاشورا و حاکمیت ستم، دچار فروپاشی معنوی، اختناق فرهنگی و انفعال اجتماعی شده بود. جامعه اسلامی در این دوره نه تنها از نظر سیاسی، بلکه از نظر انسجام اجتماعی و ارزشهای بنیادین، در وضعیت بحران قرار داشت.امام سجاد (ع) در چنین شرایطی به جای قیام مستقیم، یک پروژه عمیق «فرهنگسازی» و «بازتعریف معنویت» را آغاز کرد.
دعاهای عمیق و مفهومی در صحیفه سجادیه، در واقع «مکتب تربیت اجتماعی» هستند؛ چراکه بهطور غیرمستقیم وجدان عمومی را بیدار کرده و نظام ارزشی اصیل اسلام را در مقابل فرهنگ مادیگرای حاکم بازآفرینی میکنند. از نگاه جامعهشناسی دین، این دعاها تنها نیایش فردی نیستند، بلکه «بیانیههای هویتی» برای جامعهایاند که نیاز به بازگشت به خودآگاهی دارد.از سوی دیگر، رسالۀ حقوق امام سجاد (ع) را میتوان نوعی «مانیفست اخلاق اجتماعی» دانست.
در شرایطی که حاکمان با تحریف دین، عدالت را از بین برده بودند، امام با ارائه چارچوبی از روابط انسانی مبتنی بر عدالت، احترام و مسئولیت، پایههای بازسازی اخلاق عمومی را بنا نهاد. این تلاشها را میتوان مشابه حرکتهای اجتماعی نرم دانست که به جای برخورد مستقیم، «شبکههای فکری و فرهنگی» را بازسازی میکنند.
امام سجاد (ع) همچنین با «مدیریت هوشمندانه تقیه» و حفظ فاصله از جریانهای تحریفشده، نوعی هویت متمایز شیعی را تقویت کرد که برای بقا در برابر موج سرکوب ضروری بود. در واقع، امام با تبدیل کاروان اسرا به «کاروان پیامرسانی» و تداوم افشاگری در برابر حاکمان، جامعه را از سقوط کامل به ورطه سکوت و تسلیم نجات داد.
از دید جامعهشناسی تاریخی، امام سجاد (ع) را باید «معمار بازسازی نرم» جامعهای دانست که سرمایههای اجتماعیاش در عاشورا به خون کشیده شده بود. او با احیای ارزشهای معنوی، تقویت هویت جمعی و سازماندهی پنهان تشکیلات شیعه، نهضتی خاموش اما عمیق را شکل داد که زمینهساز بیداریهای فکری دوران امام باقر و امام صادق (ع) شد.