در کوچههای کوفه، سرها را بالا بردند و دلها را پایین انداختند؛ غربت اهلبیت (ع) در شهری که باید پناهشان میبود، به اوج رسید.
ورود کاروان اسیران کربلا به کوفه، نقطهای تاریک در تاریخ این شهر شد؛ جایی که ساکنانش پیشتر خود را پیرو امیرالمومنین (ع) میدانستند، اما اکنون با سرهای بریده و پیکرهای به تاراج رفته خاندانش روبهرو شدند.
پیشبینی غربت و غارت
امام حسن (ع) سالها پیشتر هشدار داده بود که کوفیان چگونه دست به خیانت خواهند زد؛ همانطور که پیشبینی کرده بود، لشکری از مردم به ظاهر مسلمان، حسین (ع) را به شهادت رساندند و زنان و فرزندانش را به اسارت بردند.در کوفه، سر مبارک امام حسین (ع) را نزد ابن زیاد آوردند. او با گستاخی بیسابقه، با چوب بر لب و دندان فرزند پیامبر (ص) زد. اعتراض یک نفر به او هم نتوانست این هتک حرمت را متوقف کند.
خطبههای افشاگرانه زینب (س)
در برابر این جسارتها، حضرت زینب (س) ایستاد و خطبهای کوبنده خواند که حقیقت خاندان اهلبیت و رسوایی ابن زیاد را فریاد زد. پاسخ کوبنده او: «ما در این مصیبت جز زیبایی ندیدیم»، لرزه بر اندام حکومت اموی انداخت.
رنج اسرا در کوچههای کوفه
کاروان اسیران، با غل و زنجیر در بازارهای کوفه گردانده شد. مردم کوفه با دیدن این صحنهها به گریه افتادند؛ اما اشکهایشان برای پاک کردن لکه ننگ خیانت کافی نبود.در گوشهای دیگر، دو کودک بیگناه، فرزندان مسلم بن عقیل، پس از اسارت و زندانی شدن، در نهایت به طمع جایزه ابن زیاد به شهادت رسیدند. این جنایت، نمونهای از بیرحمی کوفیان در حق بازماندگان اهلبیت بود.
پیامدهای ابدی
طبق روایات، قاتلان حسین (ع) در جهنم عذابی وصفناپذیر خواهند دید؛ و فاطمه زهرا (س) در قیامت خونخواه فرزند مظلومش خواهد بود، با پیراهن خونین حسین (ع) در دست و فریادی که همه هستی را خواهد لرزاند.بنیامیه کوشیدند این فجایع را پنهان یا تحریف کنند، اما خطبههای زینب (س) و ایستادگی امام سجاد (ع) حقیقت را زنده نگه داشت. کوفه برای همیشه در تاریخ به عنوان شهری که حق را تنها گذاشت و مظلومان را آزرد، ثبت شد.