ورود کرونا به کشور و تعطیلی مدارس، ناگزیر آموزش مجازی را جز اصلی پایه‌های نظام تعلیم و تربیت قرار دارد؛ آموزشی که شرایط شیوع بیماری ایجاب می‌کرد تا این چنین باشد، اما از طرفی با توجه به شرایط زیرساختی فناوری اطلاعات چندان رضایت بخش وارد عرصه نشد.
مشکل نبود پوشش کامل اینترنت در سراسر کشور و دسترسی نداشتن همه دانش آموزان به ابزار‌های هوشمند برای ورود به کلاس‌های درس مجازی از یک سو و فراموش شدن برخی دانش آموزان مناطق دور دست برای تمهیدات آموزشی این روز‌ها معضل جدید آموزش و پرورش شده است.
طی این ٩ ماه ورود آموزش مجازی به جریان تعلیم و تربیت آنچه وجه مشترک این نوع آموزش با تحصیل به روش سنتی بوده، محروم ماندن همیشگی بخشی از دانش‌آموزان به دلیل نبود امکانات آموزشی است.
تحصیلی که عدالت آموزشی را دست نیافتنی کرد
چند طبقگی در آموزش؛ قصه‌ای پر غصه و تکراری که به زعم آموزش و پرورشی‌ها قرار بود آموزش مجازی تا حدی بساط آن را جمع کند و در عوض عدالت آموزشی را جایگزین کند، اما محقق نشد و معادلات باز هم درست از آب در نیامد؛ شکاف میان گروه‌های متمول و کم برخوردار بیشتر شد و بیش از آنکه عدالت آموزشی پایش به نظام تعلیم و تربیت باز شود، پای لاکچری بازی در استفاده از گوشی‌ها و تبلت‌های متنوع و هایتک به این عرصه باز شد.
از این شرایط که بگذریم، کیلومتر‌ها دورتر از پایتخت و کلانشهر‌ها گاه درد آموزش مجازی مضاعف می‌شود و مشکل فقط تهیه ابزار آموزشی یعنی همان گوشی و تبلت نیست؛ در برخی مناطق اوضاع و احوال بغرنج‌تر شده و حتی اینترنتی وجود ندارد که کلاس درس روی صفحات چند اینچی موبایل و تبلت نمایش داده شود.
فقدان پوشش اینترنتی همان تکلیفی که وزارت ارتباطات به عنوان متولی امر باید مسئول و پاسخگوی رتق و فتق امورش باشد تا بعد از گذشت ٩ ماه از آموزش مجازی اوضاعش بلاتکلیف نباشد.
محسن حاجی‌میرزایی وزیر آموزش و پرورش معتقد است که در روند آموزش مجازی و استفاده از شاد مشکلاتی وجود دارد به عنوان مثال عده‌ای گوشی هوشمند ندارند یا در منطقه‌ای زندگی می‌کنند که اینترنت وجود ندارد تا دسترسی به شاد ندارند، اما جای نگرانی نیست چراکه آموزش‌ها از طریق تلویزیون هم ارائه می‌شود و سعی بر این است تا سال تحصیلی با کیفیت و قابل قبول با کمترین مشکل سپری شود.
تحصیل در حاشیه راه‌های پر پیچ و خم
در روز‌های کرونایی قصه فداکاری‌ها و رشادت‌های خیرین برای کمک به آموزش مجازی دانش‌آموزان کم نبوده و همچنان هم تداوم دارد، اما اوضاع زیرساختی همچنان در برخی استان‌ها نابسامان است و در کنار این جلوه‌های ایثار همچنان هستند دانش آموزانی که به جای حضور در کلاس‌های درس هرچند فرسوده و ترک خورده، باید خطر نشستن در حاشیه جاده و طی کردن مسیر‌های صعب العبور را به جان بخرند تا شاید بتوانند برای دقایقی در دهکده جهانی به سختی چند مدتی گرچه کوتاه درس بخوانند حالا بماند که پیدا کردن یک گوشی و تبلت به عنوان یک ابزار و عصای دست این روز‌های یک محصل چه زحمت‌هایی که نداشته است.
این بار از دانش آموزان روستای دره بید استان چهارمحال و بختیاری روایت می‌کنیم که اهالی آن از پوشش اینترنت بی بهره هستند و دانش آموزان برای استفاده از اینترنت و ورود به شبکه شاد باید حدود ٢٠ کیلومتر پیاده روی کنند تا بتوانند در یک ارتفاع که مشرف به دره‌ای خطرناک است، درس بخوانند.
دانس آموزانی که باید مسیری پرپیچ و خم و کوهستانی را از روستا تا محل اتصال اینترنت طی کنند و در این راه خطر تردد انواع وسیله نقلیه که از این محور‌ها عبور می‌کنند، بپذیرند.
تلفن همراهی که حامی یک خانواده می‌شود
در شرایطی که حداقل‌های اولیه برای آموزش مجازی فراهم نیست انتظار داشتن ابزار‌های ارتباطی پیشرفته و متصل به اینترنت چندان قابل قبول نیست و این اوضاع و احوال روایتی از شرایط دانش آموزان روستای دره بید است.
همان‌هایی که هیچکدام گوشی هوشمند و تبلت اختصاصی برای خود ندارند و خانواده‌هایی که از یک گوشی برای چند دانش آموزشان استفاده می‌کنند تا آموزش مجازی در شاد میسر شود.
دانش‌آموزان روستای کوچک دره‌بید که به گفته خودشان مجبورند هر روز چند بار مسیر خطرناک و پرترددی را برای اموزس طی کنند، چشم انتظار مسئولان آموزش و پرورش و وزارت ارتباطات هستند که این بار نه فقط روی کاغذ و در گفتار بلکه در عمل چاره اندیشی برایشان داشته باشند تا تحصیل در روز‌های نامعلوم منتهی به پایان کرونا را حداقل بدون دغدغه حداقل‌های آموزش مجازی طی کنند.
