هنوز لباس شعیبیه از سیل سال ۹۵ خشک نشده بود که سیل فروردین ۹۸ میهمان ناخوانده این بخش از شوشتر شد تا داغ دل مردم را تازه‌تر کند.
شبه جزیره‌ای بین رودخانه‌های دز و کارون که اصلی‌ترین مشکل مردمانش کمبود آب و تامین آن از شهرستان است، گویی این همسایگی آبی هم نتوانسته گره از مشکلات روستاهای شعیبیه بگشاید و مردم روستای ضحاک یریح آن در طول شبانه‌روز تنها ۲ساعت از نعمت آب برخوردارند آن هم آبی که به گفته اهالی تنها مورد استفاده کارهای شخصی است و قابلیت شرب ندارد.
کافی است سری به این روستا بزنید تا ردپای محرومیت را در کوچه‌های آن به تماشا بنشینید، کمبودآب، نبود انشعابات گاز، بیکاری و جاده‌ای که بر آن باید با خطر مرگ دست‌وپنجه نرم کنید تنها بخشی از بار مشکلاتی است که مردمان این روستا سال‌ها است به دوش کشیده و دم برنیاورده‌اند.
چاله‌های مرگ
جاده مواصلاتی روستا سرتاسر با دست‌اندازهایی پر شده که به مرحله گودال رسیده‌اند، راننده هم اگر غریبه و به محیط آشنا نباشد همین که خودرویش را سر و ته نکند باید کلاهش را به هوا بیندازد.
یک راننده کامیون که از اهالی روستا بود با دیدن خبرنگار فارس که برای بازدید میدانی دل به این جاده سپرده، پیاده شد تا دقایقی را از دردی بگوید که به جانشان نشسته است.
همه چیز در حد وعده
شاهپور حسین‌پور، عضو شورای بخش شعیبیه شوشتر و بازرس نظام صنفی کشاورزی در تشریح مشکلات روستاهای این بخش گفت: منطقه شعیبیه از توابع شهرستان شوشتر و با ۶۲ روستا است که فاصله تقریبی بین آنها یک کیلومتر است، جاده‌های شعیبیه نیز با فاصله ۳۰ و ۴۰کیلومتر نسبت به رودخانه‌های دز و کارون هستند که در سیل ۹۵ نزدیک به ۶۰ الی ۷۰ درصد تخریب شدند.
وی افزود: با آمدن سیل فروردین ۹۸، آسیب جاده‌ها به ۹۰درصد رسید و مسؤولان کشوری، استانی و شهرستانی به صورت میدانی از شرایط موجود بازدید کردند و قرار بر تامین بودجه‌ای در راستای ترمیم جاده‌ها شد اما تا به امروز هیچ گونه عملیاتی بر روی این جاده‌ها صورت نگرفته و همه چیز در حد وعده باقی مانده است.
عضو شورای بخش شعیبیه عنوان کرد: تا قبل از سیل، مسیر ۳۵کیلومتری روستا تا شهرستان شوشتر را نیم ساعته طی می‌کردیم و بیماران را سریع به بیمارستان می‌رساندیم اما در حال حاضر و با توجه به خرابی‌ها یک ساعت و نیم باید در راه باشیم.
وی افزود: برای رسیدن به اهواز نیز مسیر یک ساعته به ۳ ساعت تبدیل شده است و آن هم در شرایطی که جان خود را در شیشه کرده و نمی‌دانیم با توجه به این گودال‌ها آیا سالم به مقصد می‌رسیم یا خیر !
آبِ ساعتی
این عضو شورای شعیبیه ضمن تاکید بر مجاورت بخش شعیبیه با دو رودخانه بزرگ گفت: انصاف نیست که اینجا با محدودیت آب مواجه باشیم، اهالی روستا در طول شبانه‌روز فقط ۲ساعت از نعمت آب برخوردارند که این آب نیز تنها برای مصارف شخصی است و آب شرب تصفیه شده را باید از شهرستان تهیه کنیم.
او ادامه داد: هر ۶ الی ۷ روستا یک پمپ مرکزی دارند که در طول همین دو ساعت باید مخازن آب خانه‌ها را از آن پر کنند حالا کافیست یک اشکالی در این مخزن ایجاد شود آنوقت ۴ هفته باید رنج تهیه آب از شهرستان را به جان بخریم.
بیکاری حوالی کار
حسین‌پور با بیان اینکه تقریبا ۱۵روستای بخش شعیبیه فاقد انشعابات گاز هستند بیان کرد: برای تامین گاز نیز به شهرستان مراجعه و کپسول‌ها را پر میکنیم، تمام زندگی ما در این رفت‌وآمدهایی خلاصه شده که در جاده‌های خطرناک رقم میخورد.
او افزود: از همه این‌ها بگذریم شرکت‌های نیشکری که در بطن شعیبیه مشغول به کار هستند نیز کاری برای مردم نمیکنند و به شعار " اولویت استخدام با بومی‌ها" ما را دنبال نخود سیاه می‌فرستند، سالیانه اگر ۱۰۰نفر استخدام شوند تنها ۵نفر آنها بومی و بقیه غیربومی هستند، این مسئله برای بخشدار و فرماندار نیز اثبات شده است.
17 روستا بدون گاز
عارف حسین‌پور، عضو شورای روستای ضحاک یریح ضمن بیان مشکلاتی که عدم پرداخت خسارات سیل سال‌های 95 و 98 برای آنها در پی داشت گفت: از سیل که بگذریم بحث جاده‌ها واقعا برای مردم مشکل‌ساز شده است و میزان خرابی‌ها کارد را به استخوان مردم رسانده است چرا که تردد در این جاده‌ها بی‌نهایت خطرساز است.
او ادامه داد: با توجه به پیشرفت علم و تکنولوژی اما هنوز نیازهای اولیه یک زندگی ساده برای روستاییان تامین نشده است و از 58 روستای شعیبیه، 17 روستا فاقد گاز هستند؛ همچنین به دلیل فرسوده بودن تاسیسات برای تامین اب شرب نیز باید به شهرستان برویم.
این عضو شورا در رابطه با بیکاری افزود: در هر روستا حداقل 20 جوان تحصیلکرده وجود دارد اما شرکت‌های نیشکر امام و کارون هیچ استخدامی از نیروهای بومی انجام نمی‌دهند و مردم به حال خود رها شده‌اند.
اگرچه تلاش‌های بسیاری از مسؤولان و حضور مداوم آنها در بین مردم پس از وقوع سیل، قابل ستایش است اما مردم روستاهای شعیبیه و به خصوص روستای ضحاک یریح چشم به راه خدماتی فراتر از حضور میدانی و لنز دوربین‌ها هستند و چیزی جز جاده‌ای هموار، آب شربی پایدار و اشتغال جوانان بومی بیکار منطقه نمی‌خواهند.
