رییس کمیته ملی المپیک یک اعتراف جالب می کند،اینکه اداره فوتبال اصلا کار او نیست.

 محمد علی آبادی ؛ رئیس کمیته ملی المپیک در گفت و گویی با خبرآنلاین ، به صراحت می گوید به فوتبال نمی رود چون اصلا اداره فوتبال ، کار او نیست. اعترافی که او شاید با 4 سال تاخیر انجام می دهد؛« علی آبادی که 4 سال قبل به خواست محمود احمدی نژاد در انتخابات فوتبال ، کاندیدا شد تا به گفته شخص محمود احمدی نژاد ، دولت بتواند تحول مورد نظرش را در اداره این رشته محبوب ورزشی ایجاد کند در آن زمان به دلیل حساسیت فیفا نتوانست نظرش را اجرایی کند و جایش را به علی کفاشیان داد. علی آبادی هنوز هم برای آن اتفاق از سوی بسیاری از اهالی فوتبال ، نقد می شود. اینکه حالا رئیس کمیته ملی المپیک با 4 سال تاخیر می گوید نباید به فوتبال برود چون اداره اش کار او نیست ؛ خود می تواند سرآغازی باشد برای تغییر نگرش مدیران دولتی نسبت به مدیریت هیجان در فوتبال. اینکه هنوز هم بسیاری از مدیران رده بالای دولت برای رسیدن به صندلی ریاست در فدارسیون فوتبال با هم در جنگ قدرت هستند و از هر ابزاری برای بدست آوردن این صندلی استفاده می کنند.
علی آبادی در این گفت و گو از المپیک لندن و ناکامی المپیک پکن هم ناگفته هایی شنیدنی داشته است که البته در حاشیه جمله مهم او درباره فوتبال قرار می گیرد.

از بحث المپیک شروع کنیم از وعده 7 مدال طلای لندن!

7 مدال طلای لندن؟ ما هیچ وقت چنین قولی را ندادیم. من نمی دانم چه کسی این قول را داده اما هر کسی که گفته ، خودش هم باید درباره اش توضیح بدهد.

در مراسم تجلیل از قهرمانان گوانگجو ؛ آقای رئیس جمهور از درخشش در المپیک و آقای سعیدلو از 7 مدال طلا سخن گفتند.

آقای رئیس جمهور حرفی درباره تعداد مدال ها نزدند . هر کس قول 7 مدال طلا را داده ، اگر این مدال ها بدست نیامد ، بیاید و به مردم پاسخگو باشد. همین طور یلخی که نمی شود حرف زد و قول مدال طلا داد. اینکه بگوییم 7 مدال طلا می گیریم یا 27 مدال طلا! برای گوانگجو در همین دفتر ، کلی کار کارشناسی داشتیم. روی کسانی که می شد مدال طلا بگیرند بعد از بازدید دقیق از روند تمرینی ، بررسی تمام رکوردها و میزان آمادگی ورزشکاران به جمع بندی رسیدیم و بعد ما یقین داشتیم که می توانیم برای 21 مدال طلا بجنگیم. مدالی هم که رویش حساب ویژه داشتیم اما متاسفانه عملی نشد ، مدال والیبال مان بود که همه دیدند خیلی اتفاقی این مدال را از دست دادیم. البته ما 17 مدال اعلام کردیم چون می دانستیم اگر بگوییم 21 مدال و بعد 17 تا یا 15 تا بگیریم ، همه واکنش منفی نشان می دادند. واقعا ما حق مان بود که در برابر ژاپن در والیبال ، حق مان مدال طلا بود. ما این شایستگی را داشتیم که مدال 21 را هم بگیریم اما با بدشانسی از این مدال محروم شدیم. این موفقیت در گوانگجو حاصل کاری برنامه ریزی شده بود که برایش زحمت زیادی کشیدیم.

و حالا برای المپیک؟

ببینید شرایط المپیک با بازی های آسیایی فرق دارد. مثلا اگر تیم والیبال ما به المپیک صعود کند که نمی توانیم از این تیم انتظار رفتن روی سکو را داشته باشیم. همین که در این رشته تیمی به المپیک برسیم ، یک رخداد بزرگ است برای ورزش ما. ما سه رشته مدال آور داریم. وزنه برداری ، تکواندو و کشتی. که تکواندو در خوشبینانه ترین حالت یک مدال طلا برای ما دارد ، در وزنه برداری یک طلای قطعی و شانس برای یک طلای دیگر و در کشتی هم بستگی به شرایط دارد. 2 یا 3 وزن شانس داریم. این ها الان حداکثری است.

شما قبل از المپیک چین گفته بودید اگر 4 مدال طلا بگیریم ، یک رخداد بزرگ است برای ورزش ما . این بار به آن پله افتخار می رسیم؟

هنوز هم حرفم همین است. ببینید ما در موفق ترین المپیک مان 3 مدال طلا گرفتیم و اگر این 3 مدال را به 4 طلا برسانیم یعنی رشد در ورزش. ما برای امسال هنوز به جمع بندی قطعی از مدال های مان نرسیدیم چون هنوز آمار و ارقام مربوط به آنالیز کیفی ورزشکاران مان را نهایی نکرده ایم. در اردیبهشت ماه 91 قطعا می توانیم در این باره با دقت بیشتری نظرات مان را اعلام کنیم. تا آن موقع اما نمی توانم اظهار نظری جدی داشته باشم. با این وجود درباره المپیک قبلی ، تا قبل از بازی ها ما در دو و میدانی ، روی طلای احسان حدادی حساب کره بودیم. او پرتاب هایش در فاصله یک ماه به المپیک مفهومش رسیدن به این مدال بود اما به یکباره آسیب دید و همه چیز مان به هم ریخت. ما تا 40 روز به المپیک ، انتظار داشتیم حسین رضازاده به بازی ها برود و وزنه بزند اما به هر حال بیماری او ، همه چیز را عوض کرد و یک مدال دیگر مان هم این اتفاق برایش افتاد و عجیب ترین اتفاق هم رخدادی بود که مدال را از حمید سوریان گرفت. او در 3 دوره متوالی قهرمان جهان بود و باید حتما قهرمان المپیک هم می شد اما باختش همه چیز را عوض کرد و کاروان ما اصلا وارد شوک شد. اگر آن مدال ها محقق می شد بدون شک آن اتفاق در المپیک چین هم نمی افتاد. ورزش واقعا قابل پیش بینی نیست. یکدفعه ممکن است یک ورزشکار شب مسابقه ، خوابش نبرد و روز بازی همه چیز تغییر کند.

فکر می کنید این بار و در المپیک لندن ، کاروان ایران بتواند موفق تر از المپیک های قبلی باشد؟

اگر منابع مالی را به ورزشکاران برسانیم و بتوانیم کار ستادی خوبی داشته باشیم ، می توانیم موفق باشیم. البته این خیلی مهم است که ورزشکاران به خصوص در 6 ماهه پایانی ، از همه لحاظ آماده باشند و کم و کسری در کارشان وجود نداشته باشد. کمیته المپیک تمام تلاشش را به خرج داده که این اتفاق بیفتد و ورزشکاران بتوانند برنامه های تمرینی شان را با جدیت دنبال کنند.

پس این بار موفق ترین حضور المپیکی ایران خواهد بود؟

من چنین قولی را الان نمی دهم. شاید در اردیبهشت ماه که به جمع بندی نهایی از شرایط مان در المپیک برسیم بتوانم درباره بازی های لندن اظهار نظر کنم اما الان ، اصلا حرفی در این باره ندارم.

فکر نمی کنید اتفاقات مربوط به فدراسیون های کشتی و تکواندو در روند این دو رشته برای المپیک اثر بگذارد؟

بعید می دانم چون هنوز یک سال تا المپیک وقت است و تغییرات در بدنه فدراسیون در کارهای اجرایی است نه در بحث فنی و چون کادرفنی کشتی تغییری نداشته ، بعید است مشکلی ایجاد شود.
در تکواندو چطور؟
در تکواندو هم آقای مهماندوست یکی از همان بدنه موفق بوده و حالا جای 2 نفر با هم عوض شده. به همین دلیل امیدواریم اتفاق خاصی رخ ندهد.

و برای سئوال آخر . اسم شما دوباره برای فوتبال مطرح شده. می خواهید کاندیدای ریاست فوتبال شوید؟

من به هیچ وجه حتی به آمدن برای فوتبال ، فکر هم نکردم. قطعا می گویم ، به هیچ وجه برای ریاست فدراسیون فوتبال پیش قدم نمی شوم.

و اگر از طرف رئیس جمهور این وظیفه به شما پیشنهاد شود؟

نه . قطعا به فوتبال نمی آیم چون هدایت فدراسیون فوتبال اصلا کار من نیست. هر جاایی هم که دیدید کسی گفته که علی آبادی برای فدراسیون فوتبال کاندیدا می شود از طرف من مختارید که تکذیبش کنید.