هنوز یک ماه از آغاز فعالیت مجلس جدید و شروع یک دوره 4 ساله برای نمایندگان مردم در مجلس شورای اسلامی نگذشته است، نمایندگانی که این‌بار مردم با هزاران امید و آرزو راهی بهارستان کردند تا کمی از بار مشکلات و نداشته‌هایشان بکاهند.

نمایندگان دور جدید با ورود خود به مجلس بار سنگینی را به دوش گرفته تا که کمی از بار مشکلات و دغدغه‌های مردم حوزه انتخابیه خود کم کنند، رفع درد و معضل بیکاری جوانان، عقب ماندگی شهرهایی که بیش از نیم قرن شهر شدنشان می‌گذرد، رفع مشکلات جاده‌هایی که هر روز بوی مرگ می‌دهد، مشکلات آب و انتقال آب سرشاخه‌های کارون رو به خشکی، تعطیلی کارخانه‌ها و...

این‌بار نمایندگان مجلس دهم با انتظاری چند برابر از سوی مردم حوزه‌های انتخابیه خود گام در راهی گذاشتند که در پایان دوره 4 ساله خود با توجه به کمبودها و نیازهای مناطق مختلف و رفع آن، مردم کارنامه عملکرد آنها را صادر خواهند کرد.

و اما...

در پس این هیاهو و مشکلات مالی و بیکاری جوانان، کمی آنسوتر از کوهستان‌ها، کمی پایین‌تر از دشت سوسن و دهدز هنوز هم ردپای به‌جا مانده از ادوار گذشته چشم‌نوازی می‌کند، دردی که از روی مشکلات بیکاری، نه اینکه چرا بیمارستان مجهز وجود ندارد وجود دارد.

امروز درد ممبین و مرغا، درد صیدون و میداود، درد لنده و سادات حسینی و... از روی بیکاری نیست، شاید دردهای برجای مانده از ادوار آنچنان عقب‌ماندگی را در برخی از این مناطق توسعه داده است که معضل بیکاری را امروز رو به فراموشی برده‌اند.



سالهاست که مناطق مختلف شهرستان ایذه در بی‌تدبیری و بی‌برنامگی دولت‌ها بدون هیچ‌گونه تغییراتی زمان سپری می‌کنند و به آینده‌ای نا معلوم برای برون‌رفت از کاستی‌ها و نداری‌های خود امید و چشم آرزو بسته‌اند.

درد مردم ممبین و لنده از نداشتن جاده‌های آسفالته آنچنانی و بیمارستان چند تخت‌خوابی نیست، از لوله‌های آب و جریان 24 ساعته آب نیست بلکه از اندک توجه به جاده‌های صعب‌العبور روستایی بوده که دست آنها را از همه‌جا کوتاه کرده و ارتباط آنها را با مرکز شهرستان سخت کرده است.

نبود امکانات اولیه زندگی، زندگی با مشقت و سختی‌های فراوان، کودکان چشم انتظار فردایی بهتر و آینده‌ای روشن، دبستان‌های و مدارس عشایری فاقد هر گونه امکانات اولیه، سوز و سرمای زمستان و هیزم‌های نیمه‌سوز جنگل‌های رو به نابودی بلوط منطقه همه و همه نشانی از اوج کمبودها و فقر در این مناطق است.

ممبین، فالح، لنده، سرصحرا، بارز، دشت، سفیدکوه و بسیاری دیگر از مناطق دور افتاده روستایی در شهرستان ایذه که روزانه مصداقی برای مثال‌های روزمره نداری‌های مردم این شهرستان باشد سالهاست در انتظار نیم نگاهی از وزیران و دولت‌های روی کار مانده‌اند و هنوز هم در کمترین امکانات خود به سختی زندگی می‌کنند.

تنها منبع درآمد بسیاری مردمان این مناطق روی آوردن به شغل و پیشه اجداد و نیاکان خود یعنی کشاورزی در این منطقه است، منطقه‌ای که با آب کارون زنده بود و امروز نیز در عجله مسؤولان لحظه به لحظه با این رود هزاران ساله در حال وداع است.

این‌روزها همه چیز در خوزستان و ایذه به آب کارون گره خورده است، کوزه به دستان بی آب و روایت ناتوانی کشاورزی کردن در کنار رود نیاکانی؛ انگار بخت همه چیز در مناطق کوهستانی و دور افتاده این دیار برگشته است.

حال که روزها با شعارها و برنامه‌های آنچنانی در مناطق پیشرفته کشور و مانورهای آنچنانی در قسمت‌های مرکزی روزانه به تیتر یک رسانه‌های داخلی تبدیل می‌شود، چقدر زیبا بود نشان دادن تأسیس یک مرکز درمانی پیشرفته در روستاهای دورمانده از شهرستان ایذه، چه لذتی داشت وقتی که یک راه آسفالته با حداقل امکانات لنده را از میان کوهستان به بیرون می‌کشید، جاده مرگ را با ایمن کردن شاداب می‌کرد، با راه‌اندازی پل بر روی دریاچه کارون 3 شیوند و سادات حسینی را شاد می‌کرد.

مسؤولان اجرایی کشور باید به این نکته توجه داشته باشند که تنها استان‌های پیشرفته و دارای امکانات در کشور نیستند که می‌توان روی آنها مانور خدمت‌رسانی داد، بلکه در دور افتاده‌ترین مناطق شهرستان ایذه نیز مناطقی وجود دارد که نه تنها برای مانور و نمایش دادن خدمات، بلکه برای کمک به انسانیت و هم نوع نیازمند نیز می‌توان اقدام کرد.

توجه به رونق مناطق روستایی در شهرستان ایذه، ساخت مراکز درمانی، احداث مدارس چند کلاسه، توسعه کشاورزی در روستاها، ارائه خدمات زیرساختی از جمله جاده و چند کار کوچک و بزرگ می‌تواند درد روستاهای دور افتاده شهرستان ایذه را کمی التیام بخشد و راه را برای توسعه و پیشرفت فرزندان واقعا مستعد این مناطق هموار کند.

امید است، نمایندگان جدید استان خوزستان با حمایت کردن از بخش‌های مختلف استان از جمله مناطق محروم گامی در رفع این کاستی‌های برجای مانده از بی‌تدبیری چندین سال اخیر بردارند و با همدلی خود در این راستا اقدام کنند.