امام موسی صدر در اعتراض به تشدید بمباران ها و كشتار و درگیری و خون ریزی، دست به اعتصاب غذا زد كه این كار با استقبال مردمی مواجه شد كه به او پیوستند.

به گزارش مشرق؛ تابستان سال 1975 میلادی (تیرماه 1354 هجری شمسی)، لبنان صحنه جنگ‏های داخلی شده بود. همه گروه‏ها و احزاب درگیر بودند. آنان به جای تلاش برای پایان دادن به این جنگ‏ها، به دنبال منافع حزبی، طایفی و گروهی خود بودند و برای این آتش هیزم بیشتری فراهم می‏كردند.

تعداد زیادی كشته و زخمی شده بودند. با تلاشهای امام صدر و برخی دیگر چند بار آتش‏بس برقرار شد اما بلافاصله با كوچك‏ترین بهانه‏ای جنگ را از نو آغاز می‏كردند. امام موسی صدر برای اینكه جنگ را متوقف كند دست به ابتكار و تاكتیك جالبی می‏زند. به مسجد الصفا در منطقه "العاملیة" بیروت می‏رود و اعتصاب غذا یا به قول لبنانی ها «اعتصام» می‏كند. اعلام اعتصاب غذای امام موسی در بحبوبه كشت و كشتار، برای ختم خونریزی لبنان را به لرزه درآورد.

امام صدر خود در این باره می‏گوید: "علی رغم تمام تلاشهای من، هنوز بمباران متوقف و آرامش برقرار نشده و شرایط روز به روز بدتر می‏شود. بنابراین ساعت 2 بعدازظهر تصمیم گرفتم كه اعتصاب غذا كنم و روزه بگیرم. توشه من كتاب خدا و چند جرعه آب است. اینجا می‏مانم تا شهادت یا زمانی كه كشور به حالت قبلی خود برگردد. با مادر، همسر و فرزندان خود خداحافظی كرده‏ام و به اینجا آمده‏ام تا نماز بخوانم و دعا كنم، خدا این كشور را نجات دهد. من با اعتصاب غذای خود می‏خواهم ثابت كنم كه در لبنان سلاح دیگری غیر از سلاح تخریب و خونریزی وجود دارد."

سپس امام موسی صدر بیانیه اعلام اعتصاب غذا را صادر می‏كنند. در قسمتی از این بیانیه آمده است:
"... متأسفانه در لبنان سیاست دیگر وسیله نیست بلكه تبدیل به هدف شده است. افراد، جماعتها، احزاب و شخصیتها بدان وسیله زندگی خود را می‏گذرانند ... برادران هموطن، من دیگر چیزی جز نفس خود ندارم كه عرضه كنم و آن را نیز به عنوان قربانی برای وطن تقدیم می‏كنم..."

ایشان سپس طی بیانیه‏ای خواسته‏هایی چنین اعلام می‏كند:
"1. توقف خونریزی‏ها و همه فعالیت‏های مسلحانه،
2. پایان یافتن بحران خلأ دولت و تشكیل دولتی غیر حزبی كه بتواند كشور را به حالت طبیعی بازگرداند،
3. تشكیل سه هیئت در كنار هیئت دولت:
یك: برای انجام تحقیقی جامع برای كشف ریشه‏ها، فرآیندها و مسببین جنگ
دوم: برای اجرای طرح‏های توسعه و عمرانی مناطق محروم،
سوم: اجرای مصالحه ملی همه‏جانبه"

استقبال از اقدام امام موسی كم‏نظیر بود. گروه‏های كثیری از مردم به مسجد آمدند و در اعتصاب غذا شركت كردند. عده زیادی از بعلبك و جنوب لبنان به سمت بیروت آمدند. اما عده‏ای كه پایان جنگ را به نفع خود نمی‏دیدند، خراب‏كاری می‏كردند و از آنجا كه تجمع مردم را در مسجد و در اطراف امام موسی، به مصلحت خود نمی‏دیدند، فروش بنزین را قطع كردند، تا جلوی آمدن مردم را بگیرند. مرتب از رادیوهای خود اعلام می‏كردند كه خیابان‏ها در اختیار تیراندازان است و هركس از خانه خارج شود، كشته می‏شود. ولی با همه اینها هزاران نفر به مسجد آمدند و از برنامه‏های امام موسی صدر حمایت می‏كردند.

مسیحیت نیز به حركت در آمد، روز بعد از اعتصاب غذا، برخی از گروه‏های ارمنی از پیشنهادات امام موسی صدر حمایت كردند. روز دوم تعدادی از كشیش‏ها و پاتریارك‏ها در كلیساهای خود اعتصاب غذا كردند و تعدادی از مسلمانها نیز به آنها ملحق شدند. امام از نظر بدنی در اثر اعتصاب ضعیف شده بود و به سختی حركت می‏كرد. تعدادی از خانم‏های لبنانی با پای پیاده و در آن شرایط نا امن به مسجد آمدند و به اعتصاب غذا پیوستند.

بزرگان لبنان و سیاستمداران و روحانیون از همه گروه‏ها به مسجد آمدند و اعلام پشتیبانی كردند. مفتی حسن خالد، رهبر اهل سنت و عده زیادی از رهبران مسیحی و همچنین یاسر عرفات و عده‏ای از مسؤولان مقاومت و حتی عبدالحلیم خدام، وزیر امور خارجه سوریه و رئیس جمهور و نخست وزیر سابق لبنان همه برای اعلام طرفداری، به دیدار امام موسی صدر آمدند. دامنه اعتراض به خون‏ریزی بالا گرفت و بالاخره آتش ‏بس پذیرفته شد و بالاخره با انتخاب رشید كرامی به نخست وزیری، بیروت روی آرامش را به خود دید.

رشید كرامی، یاسر عرفات و خدام، وزیر خارجه وقت سوریه كه از طرف حافظ اسد برای كمك به پایان جنگ به لبنان آمده بود همگی از امام صدر خواستند به اعتصاب غذای خود پایان دهد. اما حادثه‏ای دیگر در شهر بعلبك در حال رخ دادن بود كه سبب شد امام به اعتصاب پایان دهد. عده‏ای به چند روستای مسیحی نشین در آن منطقه حمله كرده بودند و برای اینكه جنگ‏های فرقه‏ای را توسعه دهند و مانع آتش‏بس شوند تعدادی از مسیحیان را كشته بودند.

آنان قصد داشتند این مسئله را بهانه‏ای برای قتل عام مسلمانان كنند. امام موسی صدر پس از آتش‏بس بلافاصله اعتصاب غذا را پایان داد و سریعاً به بعلبك رفت و پس از چهار روز كار مستمر و پیگیر بعلبك را آرام كرد. امام صدر در آنجا جمله معروفی را بیان كرد و گفت: "اگر در بیروت پسر مرا بكشند، اجازه نخواهم داد كه در بعلبك یك مسیحی بی‏گناه كشته شود. این دو مسئله هیچ ارتباطی با هم ندارند." این گونه بود كه امام صدر در نزد همه «رجل صلح و آرامش» نامیده شد.