افسوس كه قدرش را ندانستيم و برايش آيين نكوداشتي برگزار نكرديم تا اين كه اين ديار خاكي را ترك كرد و به ديار باقي شتافت.
انگار همين ديروز- پريروز بود كه او را ديدم. پيشكسوت هنر خبرنگاري و عكاسي را مي گويم كه با روزنامه هاي اطلاعات و كيهان در طول 5 دهه همكاري صميمانه اي داشت.
از "حاج عبدالمهدی جمیلی" مي گويم كه اينك در ميان ما نيست اما از آن بالا دارد ما را نگاه مي كند. ما را كه بي خيال سرگرم امور خود هستيم و نمي دانيم كه اطراف و اكناف مان چه مي گذرد و چه عزيزاني در بستر بيماري يا مشكلات دست و پنجه نرم مي كنند. ما را كه بيش تر به فكر خود هستيم تا اين كه به "ما" بينديشيم.
"حاج جميلي" عاشقانه در راه  پاسداري از قلم و هنرش گام گذاشت و يك لحظه از حركت و جنب و جوش نايستاد و پيوسته در راه خدمت به مردم و پيشبرد امور استان فعاليت و در حقيقت جانفشاني كرد.
چندي پيش او را در خيابان كاوه اهواز ديدم. آرام نزدم آمد و احوال پرسي كرد. گفت: از بيمارستان مي آيد. كليه هايش را دياليز مي كند...
از دياليز كم و بيش اطلاع داشتم و مي دانستم كه "دياليز ضربان معکوس زندگي را فرياد مي زند! "
حاجي مثل سابق سر حال نبود. چرا كه با كمك دياليز روزگار مي گذراند. اما هيچگاه دست از دوربين عكاسي و ارايه ي هنرش به رسانه ها بر نمي داشت.
زنده ياد "حاج جميلي" حدود 50 سال كار خبرنگاري و عكاسي را در روزنامه هاي اطلاعات و كيهان تجربه كرد و هنرش را در اختيار هنرمندان و خبرنگاران قرار داد.
هنرمندي به آرامي، صبوري و خوش اخلاقي "مرحوم جميلي" در طول حدود سه دهه خبرنگاري و روزنامه نگاري نديدم و به گمانم نخواهم ديد. افسوس كه قدرش را ندانستيم و در طول حيات اش تجليلي از او  -كه هنرمندي صادق و وفادار بود-  نكرديم.
حتا به زبان آوردن زمان 50  سال تلاش در راه پر فراز و نشيب و كار سخت و زيان آور مطبوعات، كار آساني نيست، چه رسد به اين كه بخواهيم در اين مدت طولاني و نفس گير، با مطبوعات همكاري كنيم! مطبوعاتي كه استرس زاست و انسان را پير و شكسته مي كند...
بعد از پيروزي انقلاب اسلامي كه غنچه ي نوشتن و سرودن در وجودم داشت شكوفه مي كرد و  به سوي روزنامه ها رو كردم؛ "حاجي" را شناختم . اما سعادت آشنايي با او را نداشتم تا اين كه در سال 63 كه با روزنامه ي اطلاعات شروع به همكاري كردم، از نزديك با اين بزرگ مرد با وقار و متين كه به عنوان خبرنگار - عكاس روزنامه فعاليت مي كرد، آشنا شدم.


از آن جا كه در زمينه ي عكاسي نيز فعاليت مي كردم، از تجربه هاي ارزنده ي "استاد جميلي" چه در دنياي مطبوعات و چه در محل كارش در خيابان امام خميني (عكاسي كيهان) استفاده ي لازم را به عمل آوردم.
در سال گذشته، درست در تاريخ 19 آبان كه كارگروه مسكن شهرستان اهواز تشكيل جلسه داده بود و بنده ي حقير نيز مشغول تصويربرداري و عكاسي بودم، زنده ياد حاج جميلي با وقار و متانت خاصي كه داشت وارد جلسه شد و شروع كرد به گرفتن عكس.
براستي كه ما انسان هاي با ادعا، صفات حسنه و خوب همكاران مطبوعاتي مان را قبل از مرگ شان نمي بينيم يا نمي خواهيم ببينيم! و بعد از مرگ شان احساس مي كنيم كه آن ها را درك كرده ايم!
در حقيقت، چيزي به نام شم خبرنگاري هم اگر داشته باشيم كه در حقيقت نداريم! فقط و فقط در زمينه ي كسب خبر است اما به همكاران مان كه فردا پس فردا ما را ترك مي كنند، توجه چنداني نداريم !
نمي دانم چه طور شد كه در اين جلسه از دو پيشكسوت دنياي هنر و مطبوعات عكس هايي گرفتم. شايد يك ذره چراغ احساس مسووليت در وجودم شعله كشيد يا اين كه اتفاقي بود، نمي دانم...
و حتا نمي دانم چرا خيلي زود دير مي شود و متوجه نمي شويم كه پيشكسوتان عرصه ي ادب و هنر و روزنامه نگاري يكي يكي دارند از پيش ما مي روند و ما غافل هستيم و تنها در دنياي خود سير و سياحت مي كنيم!
به راستي چرا به خود نمي آييم و از اين بزرگ مردان عرصه هاي خدمتگزاري به مردم در زماني كه در قيد حيات هستند، به نحو مقتضي تجليل نمي كنيم؟!
"حاج جميلي" رفت؛ خدايش بيامرزد. اما بياييم و "جميلي" هاي ديگر را كه در اين استان عده شان انگشت شمارند، قدر بدانيم و قبل از اين كه دار فاني را وداع گويند، مورد تجليل و تكريم قرار دهيم. ان شاا...