عیسای خوزستان با عشق به مولایش در سفری زیارتی هجرت خود را در بیست سالگی به نجف اشرف آغاز کرد و به رغم سختی ها و مشکلات بسیار در حجره ای تنگ و نمور و چراغی پیه سوز با هوش و استعداد وافر، بیست سال بی وقفه روح و جان خویش را از معارف الهی سیراب کرد. پس از آن به درخواست مردم آبادان برای ادای وظیفه شرعی به تقویت احکام دین و پشتیبانی و راه اندازی مساجد همت گماشت.

ایشان افزون بر تدریس علوم دینی، مسجد محل سکونت خود را به یک حوزه علمیه با تمام سطوح تبدیل کرده بود و محکم و استوار به جنگ با مظاهر فساد پرداخته و با اینکه می دانست که این ستیز با حکومت پهلوی چه خطراتی در پی دارد، از این کار نترسید.

از آغاز جنگ تحمیلی نیز پا به پای جوانان رشید در رکاب بود. با حضور پررنگ خود دلگرمی و شجاعت و بی باکی را به آنها ارزانی می داشت. عقبه جبهه ها را در مناطق آبادان و خرمشهر با حضورش و ایجاد خط ارتباطی برای دریافت کمک از مسئولین کشوری تقویت می کرد، به گونه ای که شیخ را در هیبت جوان رعنایی مانند خویش می نگریستند که یار و یاور آنها در مقابله با حملات ددمنشانه صدامیان و در همه حال همپای آنان بود. حضور وی در میان روشنفکران عرب استان، برجسته و ملموس بود و در جای جای استان برای تقویت مبانی انقلاب مجدانه تلاش می کرد، به گونه ای که در میان روحانیونی همچون آیت الله جزایری، آیت الله دهدشتی و به ویژه یار دیرین خود، آیت الله جمی و سایر روحانیون حضوری پررنگ داشت.

از ویژگی های ایشان، اهتمام به مسائل فرهنگی به ویژه شعر و شاعری و همچنین تشویق جوانان عرب عشایر خوزستان در راستای گسترش فرهنگ عالی تشیع و آداب و رسوم منطقه بود که در این باره، برپایی مجالس شب شعر در مدح پیامبر اکرم (ص) و ائمه اطهار(ع)، زبانزد خاص و عام بود، که بیشتر در این گونه مجالس پرشکوه که بمناسبت های گوناگون برپا می شد، شاعران گرانقدری همچون شیخ ابراهیم دیراوی، عبدالواحد عباسی و شیخ سعید منصوری و دیگر شاعران نامی عرب خوزستان از دورترین نقاط استان در محفل شیخ عیسی جمع و شعرهایی زیبا می سرودند که تا امروز این شعرها در مخیله بسیاری از افرادی که در این شب شعرها شرکت می کردند، نقش بسته است.

از معروفترین کسانی که با تشویق و ترغیب مستقیم شیخ عیسی درجات روحانی را گذراند و قریحه شاعری را در او پروراند، می توان به شیخ ابراهیم دیراوی که یک فرد نابینا، ولی دارای هوش و ذکاوت فوق العاده بود، اشاره کرد.

از دیگر ویژگی های مرحوم شیخ عیسی طرفی، سخاوت و کرامت بی حد و حصر بود، به گونه ای که عادت داشت هر جمعه انبوهی از نمازگزاران و مؤمنین را به منزل خود دعوت کند و ولیمه ترتیب دهد که همین خلق و خوی و سخاوت وافر، وی را از دیگران متمایز می ساخت و بعضی وقت ها گروه نمازگزاران را به منزل دعوت می نمود و سفره ای می افراشت؛ گویی که این یک تکلیف است و هر هفته این برنامه تکرار می شد. وی نه تنها سخاوت زیادی داشت بلکه دارای قلبی بسیار مهربان بود، به گونه ای که هر کس از گوشه و کنار کشور پناهگاهی می خواست او را به منزل شیخ هدایت می کردند و هر انسان بینوایی که به کمک نیاز داشت از این سفره سخی و جود شیخ بی نصیب نمی ماند.

روزی نبود که خانه شیخ از میهمانان گوناگون تهی باشد و بیشتر کسانی که گرفتاری داشتند یا مریض بودند و نیاز به کمک داشتند، به ایشان مراجعه می نمودند. اخلاق حمیده، کرامت نفس و سجایای اخلاقی شیخ بر همگان از وی چهره ای دوست داشتنی و قابل احترام ساخته بود.

آیت الله شیخ عیسی طرفی در مرداد ماه سال 61 به رغم بیماری و داشتن تنها یک کلیه، با ایمان و عشق به خدا و بندگانش در منطقه عملیاتی جنگی در سن 68 سالگی بر اثر عارضه قلبی جان به جان آفزین تسلیم نمود.

مراسم بزرگداشت این عالم ربانی روز جمعه در مسجد جنت آبادان دوستداران راهش را گرد هم می آورد. روحش شاد و خداوند او را در اعلی علیین بهشت با انبیا و صالحین محشور کند.

مرجع: تابناک / محمدرضا عباسی