خبرگزاری جمهوری اسلامی؛ ایرنا نوشت:

در حالی واحدهای نوردی اهواز در آستانه تعطیلی قرار گرفته اند که شرکت فولاد خوزستان به خاطر زیاده خواهی از در اختیار قرار دادن اسلب و شمش به این واحدها خودداری می کند.

این امتناع در شرایطی صورت می گیرد که واحدهای نورد و لوله و نورد کاویان اهواز به دلیل نبود مواد اولیه برای تولید ورق به منظور مصارف مختلف داخلی به شدت در مضیقه به سر می برند.

حاشیه سود فولادسازی بیش از 30درصد و حاشیه سود نوردی ها حدود هفت درصد است و برای این که شرکت فولاد خوزستان بازارش را به صورت انحصاری در اختیار داشته باشد با دپو کردن 400هزار تن اسلب و شمش از در اختیار قرار دادن انها به واحدهای نوردی امتناع می ورزد که تبعات جبران ناپذیری را به دنبال دارد.

به گونه ای که اکثر خطوط نوردی در طول سال تعطیل بوده و یا با ظرفیت کامل تولید نداشته اند.

طی چند سال اخیر که شرکت فولاد خوزستان به بخش خصوصی واگذار شده بیش از 35هزار میلیارد ریال سودآوری داشته و این در حالی است که هیچ گونه حرکت جدیدی از زمان واگذاری تاکنون در کارخانجات این شرکت و شهر و استان خوزستان انجام نشده است.

مسایلی که توسط مسوولان خوزستان و حتی امام جمعه اهواز مطرح شده گویای تایید این مطلب است؛ به گونه ای که امام جمعه اهواز در خطبه های نماز جمعه پیشین به شدت از این وضعیت انتقاد کرد.

این میزان سودآوری معادل ساخت 16کارخانه نوردی با سرمایه گذاری دو هزار میلیارد ریالی است که هر کدام می توانست برای 400نفر فرصت اشتغال مستقیم ایجاد کند.

در صنایع فولاد هر اشتغال مستقیم هشت تا 10 اشتغال غیر مستقیم به دنبال دارد که با احتساب این، هر واحد نوردی می تواند تا چهار هزار نفر هم اشتغالزایی داشته باشد.

گویی این سودآوری ها در شهرک پرند و یا شهرهای سهامداران شرکت فولاد خوزستان هزینه و سرمایه گذاری می شود.

شرکت فولاد خوزستان به دنبال زیاده خواهی های خود که همواره منافع فردی و یا گروهی را بر منافع ملی ترجیح داده و این روزها بحث تحقیق و تفحص از شرکت های فولاد با اولویت فولاد خوزستان در دست انجام است برای دستیابی به سود بیشتر فولاد شادگان را هم با قیمت ارزانی خریداری کرد،همانگونه که شرکت فولاد خوزستان با قیمت ارزان و غیر منطقی واگذار شده بود.

مجموع قیمت این شرکت در زمان واگذاری از محل سود حاصله در دو سال تامین شده است.

ماحصل فولاد شادگان جز از بین رفتن تالاب بین المللی شادگان نبود که البته مشخص نیست پس از خریداری آن توسط فولاد خوستان قرار است منطقه شاهد چه تبعات ناگوار دیگری باشد.

حال این سوال مطرح است که از 35هزار میلیارد ریال سودی که فولاد خوزستان داشته چه میزان در خود همین استان سرمایه گذاری شده است.

البته آنچه تعهد شده بود سرمایه گذاری 50درصد حجم سودآوری شرکت در خوزستان بود که به اذعان نماینده ولی فقیه و امام جمعه اهواز و مسوولان ارشد استان از جمله استاندار 90درصد سرمایه گذاری های ناشی از این سودآوری در پایتخت بوده است.

از آنجایی که تولیدات فولاد خوزستان در زمینه شمش فولاد انحصاری است این شرکت هرگز حاضر نیست حاشیه سود خود را پایین آورد و این به قیمت تعطیلی کارخانه های نوردی تمام می شود.

در مراجعه ای که واحدهای نوردی به فولاد خوزستان برای خریداری اسلب و شمش داشته اند این شرکت فروش نقدی را بهانه قرار داده و حاضر نشده است مواد اولیه مورد نیازاین واحدها را در اختیار آنها قرار دهد.

با توجه به اینکه تنها دو واحد اسلب سازی یکی در هرمزگان و دیگری در خوزستان در کشور وجود دارد واحدهای نوردی به ناچار مجبور شده اند طی قراردادی با شرکت فولاد هرمزگان برای تامین اسلب مورد نیاز خود وارد معامله شوند.

شرکت فولاد خوزستان در چنین شرایطی اسلب موجود را دپو کرده تا صادر کند در حالی که واحدهای نوردی داخل، نیاز شدیدی به این ماده اولیه دارند.

به دلیل همین زیاده خواهی ها، شرکت فولاد اکسین که یکی از پنج کارخانه تولید ورق عریض و حرارتی جهان در زمینه تولید ورق های عریض است سالی دو هزار و 800میلیارد ریال زیان دهی دارد.

به همین سبب و برای تامین نیاز داخل دولت اقدام به واردات کرده که مابه التفاوت ورق های وارداتی با اسلب بیش از چهار هزار ریال در هر کیلو است.

این زیان انباشته برای گروه ملی صنعتی فولاد ایران دو هزار میلیارد ریال و نورد و لوله هفت هزار و 500میلیارد ریال بوده است.

در این میان شرکت فولاد اکسین خوزستان هم از سال 88 و از بدو تاسیس تاکنون شش هزار و 500میلیارد ریال زیان انباشته را با خود به همراه دارد.

روی هم رفته به دلیل تامین نشدن مواد اولیه مورد نیاز، گران بودن مواد اولیه، سهمیه ای و انحصاری بودن اسلب، واحدهای نوردی خوزستان 16هزار میلیارد ریال زیان انباشته داشته اند.



*خطای دولت در تکرار واردات نابجا

در کنار چنین شرایطی دولت اقدام به واردات دو میلیون تن ورق عریض از شرکت ESAR هند در قبال طلب نفتی که این کشور به ایران داشته کرده است که تنی یک هزار و یکصد دلار می شود.

با در نظر گرفتن کیلویی 31هزار ریال با احتساب هزینه گمرکی و هزینه حمل و نقل تا لوله سازی، هر کیلو ورق 38هزار ریال پای واحدهای لوله سازی تمام می شود.

این در حالی است که همین ورق را می شد از شرکت فولاد اکسین کیلویی 30هزار ریال خریداری کرد.

دولت برای تامین نیاز لوله سازی ها به پلیت دو میلیون تن از این محصول به ارزش 16هزار میلیارد ریال واردات داشته که می توانست به جای این میزان یک میلیون تن را به اسلب اختصاص دهد که نیاز واحدهای نوردی تامین شود و مابقی را به پلیت اختصاص دهد.

به طور میانگین سالانه یک میلیون تن ورق عریض وارد کشور شده در صورتی که به همین میزان ظرفیت تولید ورق های عریض در شرکت اکسین خوزستان وجود دارد.

با توجه به چنین ظرفیت تولیدی انتظار می رود دولت توجه بیشتری به داشته های خود معطوف دارد تا این که دست نیاز به شرکت های خارجی دراز کند.