کوشک نورآباد مربوط به دوره قاجار است و در شهرستان ایذه، روستای نورآباد واقع شده و این اثر در تاریخ ۱۱ بهمن ۱۳۷۸ با شمارهٔ ثبت ۲۵۷۰ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
کوشک نورآباد تنها یادگار تاریخی این شهر است که در یک دهی رو به قبله شهر ایذه و پشت کوه الحک قرار گرفته که در یک مسیر به یک آبشار منتهی می شود که از جمله دلایل ساخت این بنا وجود همین آبشار بوده است.
نورآباد بخاطر دارا بودن آب های زلال و گوار معروف بوده است و باستان شناسان شکل گیری اشکفت ها و غار های کم عمق در دوره پارینه سنگی و سازه های زیست گاهی دوره ایلام میانه و برگوری( گورهای دخمه ای الیمایی) را بخاطر وجود آب های بسیار در این منطقه می دانند.
بنای سنگ و گچی کوشک نورآباد از سنگ قواره و لاشه سنگ بااستفاده از کچ نیم کوب بر روی یک صخره ساخته شده است.در این بنا هیچگونه چوبی بکار نرفته است و منبع روشنایی آن پنچ دری ها و سه دری هایی به شیوه معماری ده دشتی (بهبهان) بوده است.
معماری این بنا محلی نیست چون به شیون معماری ده دشتی و برای اینکه نور بیشتری به داخل آن بتابد جرز درگاه هایش به شکل اریب ساخته شده است. با توجه به آب وهوای ایذه کوشک نورآباد در زمستان وبهار مورداستفاده قرار می گرفته است.
این بنا یک بنای تفریحی بوده است که در زمستان ها و بهار مورد استفاده قرار می گرفت و ساکنین آن برای کوچ پاییزه به چغاخور چهار محال بختیار ی می رفتند.
بررسی های نشان می دهد که بنای کوشک نورآباد مرکز حکومتی خوانین بختیاری بوده است که برای گردآوری سهم مالکانه ومالیات مدتی از سال را درآنجا می گذرانندند و مردم شهر ایذه که در آن زمان کپرنشین بوده اند موظف به نگهداری تامین علوفه آنها بوده اند.