احمد توکلی در الف نوشت:

کمی دقت در موضعگیری های آقای رئيس جمهور نشان می دهد که ایشان مرتباً در حال افزایش مطالبات مردم از نظام است. در این مسیر ظاهراً قیدی هم به قانون و عقلانیت ندارد. در همین دو هفته تعطیلی مجلس لااقل سه مورد را می توان مصداق این رفتار ذکر کرد:

اول: رئيس جمهور اعلام کرد که به هر خانوار ایرانی یک هزار متر زمین رایگان داده خواهد شد تا در آن ویلا احداث کنند و باغداری نمایند.

دوم: رئيس جمهور اعلام کرد که 7 میلیارد دلار از موجودی صندوق توسعه ملی را برای گسترش طرح مسکن مهر اختصاص خواهد داد. درباره تخصیص 3 میلیارد آن تصمیم گرفته شده است.

سوم: با پیشنهاد رئيس جمهور تعداد پذیرش دانشجویان مقطع دکتری تا دو برابر افزایش یافت.

پیش تر هم از این موارد بسیار بوده است؛ مانند پرداخت یک میلیون تومان به هر نوزاد در بدو تولد و اهداء سالانه یکصد هزار تومان به همان حساب، یا تقسیم پول نفت به طور مساوی بین مردم، یا افزایش یارانه نقدی و مشابه آنها.

درباره همان سه مورد ذکر شده، کمی اطلاعات نسبت به امکانات کشور و نیز دانستن قانون بر نادرستی طرح گواهی می دهد. در اینجا نقد کارشناسی آن مواضع مقصود نیست، تنها قصد جلب توجه نسبت به این سوال است که چرا رئيس جمهور بدون اعتنا به قوانین و کار کارشناسی مطالبات مردم را بالا می برد؟

جلب رضایت خاطر عمومی از وظایف مسلم همه دولت هاست. شرط ضروری این کار کاهش شکاف سطح مطالبات و امکانات است. هرچه این شکاف کمتر باشد، رضایت خاطر عمومی بیشتر است و برعکس افزایش این شکاف نارضایتی مردم را در پی دارد. معمولاً مخالفان دولت ها برای انصراف اعتماد عمومی از دولت حاکم، بر مطالبات دامن می زنند تا با افزایش این فاصله از مقبولیت و مشروعیت دولت بکاهند. در مردم سالاری های عاقل و جاافتاده، حتی احزاب مخالف در این کار محتاط اند، زیرا اگر برای جلب آراء توقعاتی را به طور غیرواقع بینانه برانگیزند، ابزارهای فشار افکار عمومی در زمان پیروزی شان آنان را  به عقب می راند.

چرا در اینجا رئيس جمهور حاکم که برای ادامه حاکمیت خود و دوستانش در قدرت اصرار زیادی هم دارد، شخصاً به مطالبات دامن می زند؟

پرواضح است که بخشش رایگان زمین به همه خانوارها بدون نظر مجلس مقدور نیست. از جنبه اجرایی نیز هر متخصصی می داند که کمبود آب و زمین مستعد مانع اجرای این کار خواهد شد. علاوه بر آن، اینکه همه خانوارها یکصد متر ویلا برای خود بسازند، به یک طنز غم افزا می ماند. در این صورت طبعاً مجلس مخالفت می کند. این موضع را همه کارشناسان مستقل تأیید خواهند کرد، ولی آیا همه مردم هم همین طورند؟ آیا رئيس جمهور به دنبال آن است که توده های مردم به این نتیجه برسند که دولت می خواهد خیری به آنها برساند، مجلس نمی گذارد؟

هرکس قانون برنامه پنجم توسعه را خوانده باشد و ماده 84 آن را دیده باشد می داند که تخصیص ارز از صندوق توسعي ملي برای ساختن مسکن مهر غیرقانونی است. حتی اگر رئيس جمهور پیشنهاد اصلاح قانون را بدهد، چون تغییر برنامه است دو سوم نمایندگان باید به آن رأی بدهند و حتی در این صورت چون این تصمیم با سیاست های کلی ابلاغی رهبری مخالف است، شورای نگهبان آن را رد می کند. علت کارشناسی این مخالفت های مجلس حفظ مصالح مردم است که اقتصاد نفتی مصرفی بیش از این لطمه به مردم نزند. ولی این موضع کارشناسی را توده های بی مسکن منتظر کمک مسکن مهر باور می کنند؟ آیا رئيس جمهور نمی داند که دسته ای از مردم چنین استنباط خواهند کرد که رئيس جمهور می خواهد آنها را صاحب مسکن کند، ولی مجلس و شورای نگهبان نمی گذارند؟

مطالبات غیر قابل ارضاء، بر شکاف بین توقعات و امکانات می افزاید و زمینه های نارضایتی از حاکمیت را گسترش می دهد. این به سود کی و به زیان چه كساني است؟