تونی اولیویرا از ۴ بازی که روی نیمکت تراکتورسازی نشسته ۲ برد خفیف و ۲ باخت سنگین کسب کرده است.

امسال سال عجیبی برای فوتبال تبریز و یا شاید بهتر بگوییم فوتبال ایران بود و اتفاقاتی در این شهر رخ داد که شاید باید به صورت خیلی گسترده و زیربنایی به آن پرداخته شود.

از همان 7 خرداد سال جاری که مجید جلالی به عنوان سرمربی تیم فوتبال تراکتورسازی تبریز انتخاب شد می‌شد این حدس را زد که همانند کار در فولاد خوزستان، روزهای سختی در انتظار آقا معلم خواهد بود. همه چیز طبق همین پیش‌بینی‌ها پیش رفت و وقتی تراکتورسازی در اولین بازی در تهران با یک گل مغلوب پرسپولیس شد در اقدامی عجیب با اولتیماتوم مدیران باشگاهش روبرو گشت تا مبرهن شود او تا پایان لیگ نمی‌تواند در سمتش دوام بیاورد.

جلالی در ادامه راه با معضل دیگری هم روبرو شد و آن‌هم شعار هوادارانی بود که به هر دلیلی گاه و بیگاه این مربی را مورد حمله قرار می دادند. کار آن قدر بالا گرفت که حتی او را در استادیوم با گلوله های برفی هم مورد حمله قرار دادند وبا شعارهای شان از جلالی می‌خواستند هر چه زودتر تبریز را ترک کند و بالاخره این اتفاق در 28 دی ماه رخ داد و جلالی عطای کار در تبریز را به لقایش بخشید و به تهران بازگشت تا بعد از یک سال خانه‌نشینی دوباره بازی‌های لیگ برتر را از تلویزیون تماشا کند.

این اتفاق موضوع عجیبی نیست و در همه جای دنیا مربیان به هر دلیلی از سمت شان استعفا می دهند اما موضوع عجیب تیم فوتبال تراکتورسازی و هوادارانش حمایت بی سابقه از تونی اولیویرا مربی پرتغالی فصل گذشته و فعلی این تیم است که حتی اگر هم می بازد نه با گلوله های برفی هواداران بلکه با «عیبی یوخ» استقبال می‌شود.

نتایج تونی در این 4 بازی ناامید کننده است. او در 4 بازی تاکنون به عنوان سرمربی تراکتورسازی روی نیمکت نشسته و تنها 2 برد یک بر صفرمقابل فولاد خوزستان و مس کرمان در جام حذفی کسب کرده اما در لیگ برتر 2 باخت سنگین 3 بر صفر مقابل نفت تهران و راه‌آهن را تجربه نموده است. جالب اما اینجاست که هواداران تراکتورسازی هیچ موضعی هم علیه او نگرفته‌اند! البته شاید بشود از قهرمانی تراکتورسازی در جام حذفی به نیکی یاد کرد اما نباید خودمان را گول بزنیم که این قهرمانی حاصل عملکرد تونی به تنهایی نبود.

با این که این مربی پرتغالی در تبریز به هر دلیلی محبوب است کسی مشکل ندارد اما مشخص نیست تا کی می‌خواهیم خارجی پسند باشیم و چرا داشته های خودمان را خیلی راحت دفن می کنیم. مگر تراکتورسازی با جلالی به صدر جدول رده بندی لیگ برتر نرسید پس چه عاملی باعث شد تا او این همه مورد حمله قرار بگیرد؟! اگر جلالی همین نتایجی که تونی در لیگ‌برتر به دست آورده به دست می‌آورد با او چه برخوردهایی می‌شد؟

کسی با حضور تونی و تونی‌ها در فوتبال ایران مشکلی ندارد اما باید ریشه‌یابی شود چرا با داشته‌های خودمان به گونه‌ای برخورد می کنیم که مجبور به خانه‌نشینی شوند. مگر امسال سال حمایت از کار و سرمایه ایرانی نیست پس چرا این قدر راحت سرمایه سوزی می کنیم؟! براستی اگر تونی می‌توانست در تیم‌ها معجزه کند چرا از زمانی که از تراکتورسازی جدا شد در تیمی فعالیت نداشت؟!