بولتن نیوز نوشت:

 سید باب به ناصرالدین شاه در ایام ولایت ­عهدی مکتوبی نوشته و در آن از ادعای خود بازگشت کرده است. در این توبه نامه وی از طرفی شروع کرده به کاسه لیسی شاه برای بخشیدن، و از طرفی دیگر، حرف خود را پس گرفته و به «غلط کردم» افتاده است. متن زیر عین نوشته این جاهل است:

فداک روحی الحمدلله کما هو اهله و مستحقه، که ظهورات فضل و رحمت خود را در هر حال بر کافه عباد خود شامل گردانیده، بحمدالله ثم حمداً له، که مثل آن حضرت را ینبوع رأفت و رحمت خود فرموده که به ظهور عطوفتش عفو از بندگان و تستر بر مجرمان و ترحم بر یاغیان فرموده، اُشهدالله من عنده، که این بنده ضعیف را قصدی نیست که خلاف رضای خداوند عالم و اهل ولایت او باشد، اگر چه به نفسه وجودم ذنب صرف است، ولی چون قلبم موقن به توحید خداوند، جل ذکره و نبوت رسول او و ولایت اهل ولایت اوست و لسانم مُقر بر کل ما نزل من عندالله است، امید رحمت او را دارم و مطلقاً خلاف رضای حق را نخواسته­ ام و اگر کلماتی که خلاف رضای او بوده از قلم جاری شده، غرضم عصیان نبوده و در هر حال مستغفر و تائبم حضرت او را، و این بنده را مطلقاً علمی نیست که منوط به ادعائی باشد، استغفر الله ربی و اتوب الیه من ان ینسب الی امر، و بعضی مناجات و کلمات که از لسان جاری شده، دلیلش بر هیچ امری نیست و مدعی نیابت خاصه حضرت حجه ­الله علیه­ السلام را محض ادعای مبطل و این بنده را چنین ادعائی نبوده و نه ادعای دیگر، مستدعی از الطاف حضرت شاهنشاهی و آن حضرت چنان است که این دعاگو را به الطاف و عنایات بساط رأفت خود سرافراز فرمایند، والسلام.