یادی دیگر از زنده یاد بهمن علاءالدین

تا آن جایی که از نوجوانی به یاد دارم، واکنون که دهه پنجم عمرم را پشت سر گذاشته ام، همیشه درمنزل و ماشین یا هر جایی که امکان گوش کردن آهنگ های مرحوم بهمن علاءالدین برایم میسربود، با علاقه همچون سی- چهل سال گذشته به صدای گرم و دلنشین آن زنده یاد گوش کرده ام و هیچ گاه نه برایم تکراری شده بود و نه خسته کننده.

حکایت ها یی که این هنرمند فقید درقالب شعر و با صوت خوش به مخاطبین و علاقه مندانش عرضه می کرد،به نظرم بازگویی عینی و بدون مبالغه ای از داستان های حماسی و احساسی فولکوریک مردم بختیاری است که عموما سینه به سینه و ازنسلی به نسل دیگر انتقال یافته است.
او در آثارش، با پرهیز از غلو، همواره از سخت کوشی، طبیعت، عشق، محبت، وفا، دوستی و شجاعت مردم سرزمین بختیاری می گفت و با گذر از موانع پر پیچ وخم هنر- با تسلط هنرمندانه اش پیام گذشتگان را با رعایت امانتداری، به نسل امروز انتقال می داد و نسل فعلی، به ویژه جوانان را با بیانی لطیف و ظریف به گذشته وگذشتگان شان پیوند می داد.
او روایتگر تاریخ و مبشر فرهنگ اصیل بختیاری با زبان و گویش تاثیر گذار محلی بود- هرگزجانبداری و تحریف تاریخی غیر واقع مطابق سلیقه «ایل یا طایفه » خاص در آثارش مشاهده نشد، همان گونه که در مقام یک محقق نظر شخصی ش را در روایت ها و آثار به یاد ماندی ش تاثیر نمی داد. او همه را به وحدت و همدلی و دوری از تفرقه دعوت می کرد و اتفاقا همین رویکرد عالمانه و هنرمندانه بود که برارزش ها و ویژگی های آثارهنری او دو صد چندان می افزود.
سبک انحصاری و تسلط استادنه اش بر نحوه رساندن پیام ش او را از دیگر هنرمندان موسیقی محلی با فاصله قابل توجه متمایز می کرد و توجه به همین تفاوت قابل ملاحظه است که می بینیم.
با وجودی که ازمرگ این هنرمند چند سال می گذرد، اما، هر ساله از سوی علاقه مندان به فرهنگ و موسیقی بختیاری به طور خود جوش « یاد واره ای» به مناسبت سالگرد مرگ آن زنده یاد و به پاس خدمات اش به هنر موسیقی محلی در شهرهای مختلف خوزستان و نیز همزمان بر سر مزارش برگزار می شود.
اشعار و آهنگ ها ی او تازه گی و طروات اش را در گذر زمان مثل روزهای نخست انتشار آثارش حفظ کرده است و با گذشت بیش از چهل سال از آغاز فعالیت هنری ش آثاربه جا مانده از او همچنان آرام بخش دل ها و زینت بخش محافل و مجالس مختلف است.
دغدغه اصلی استاد بهمن علاءالدین معرفی و شناساندن فرهنگ غنی و با اصالت مردم بختیاری با گویش هنرمندانه بود. او تمام توان و استعداد ذاتی خود را برای هدفی که به آن معتقد بود صرف کرد تا خالق آثاری باشد که جلوه ای موجه و تمام عیار از گویش ها، رفتار ها، منش ها، احساسات، کوچ، طبیعت ، مردم و عشایرصادق و پاک نهاد بختیاری باشد.
کم و بیش همه می دانیم این هنرمند مردمی در طول فعالیت پر بار هنری اش چه قبل و چه بعد از انقلاب با شهرت طلبی میانه ای نداشت.
هیچ گاه دنبال کسب شهرت نبود. او مثل برخی هنرمندان که عطش کسب شهرت دارند «نبود» و به جای این که دنبال شهرت باشد، در حقیقت این شهرت ناخواسته بود که دنبال اومی آمد.
این که استاد بهمن علاءالدین که بود و برای معرفی فرهنگ بختیاری در کلام و آوازاش در بیش از چهار دهه فعالیت هنری ش چه خدماتی به انجام رساند شخصا اطلاعات اندکم همین بود که صادقانه عرضه شد.
اما به نظرم بهتر آن است پرداختن جامع تر به شخصیت فردی و هنری زنده نام علاءالدین را به استادان فن و آن دسته از عزیزانی سپرد که از نزدیک برای تکمیل آثار زنده یاد علاءالدین با ایشان همکاری و مشارکت گروهی داشتند.
بی شک اگرهمکاری تک تک افرادی که در تکمیل آثار علاءالدین نقش داشتند نبود، شاید، آثار این هنرمند فقید تا این حد گوش نواز و دلنشین و مردم پسند نمایان نمی شد.
از همین رو «قدر شناسانه تر» خواهد بود که به هنگام یاد کردن از علاءالدین سهم و نقش همراهان هنری مرحوم علاءالدین را در تکمیل آثارش به نحوی که در خورشان باشد به یاد داشته باشیم.
اما موضوعی که مرا به عنوان یک بختیاری علاقه مند به هنر، مکلف به نگارش این مطلب کرد نگاهی فراسو به آینده است.
با نهایت احترامی که برای دیگر خوانندگان فعال درموسیقی بختیاری داشته و دارم ضمن عرض سلام و سپاس از خدمت و تلاش فرهنگی فرد فرد شان، تردید دارم حداقل در یک یا دو دهه آینده صدایی پاک و زلال به دلنشینی و تاثیری که صدای هنرمند فقید علاءالدین بر مخاطبان اش داشت ستاره ای جدید بر آسمان هنر و موسیقی محلی بختیاری پدیدار شود.
اما از دیگر سو، همواره به این حقیقت هم کم و بیش آگاهم که در دنیای هنر، از جمله موسیقی محلی بختیاری همیشه گمانه زنی ها الزاما مطابق پیش بینی ها نیست و چه بسا هنرمندان جوان و مستعد زیادی هم اکنون در میان ما باشند که در زمینه های مختلف هنری به ویژه هنر موسیقی محلی دارای صدایی خوش با توانایی قابل ملاحظه تر، حتی فراتراز زنده یاد علاءالدین باشند که همچنان گمنام و در انتظارفرصت برای عرضه هنرشان هستند که در این صورت، این وظیفه سنگین و پر بهای فرهنگی به عهده همه مربیان، استادان فن، پیش کسوتان، دلسوزان، مروجین و هنردوستان موسیقی محلی بختیاری است که با شناسایی و حمایت همه جانبه از این گونه استعدادها، دست یاری گر به سوی شان دراز کنند تا محتوا و ظاهرموسیقی محلی بختیاری را غنا و وسعت بیشتر ببخشند.
کلام آخر این که، آبهمن علاءالدین صوت خوش خدادادی اش را برای معرفی فرهنگ و مردمی که در میان آن ها پرورش یافت و صمیمانه به آن ها عشق می ورزید به کار گرفت در حالی که می توانست غیر از این باشد.
از این رو آرزو دارم هنرمندان جوان و با آتیه روشن، شخصیت هنری علاءالدین را الگو و هدف خود قرار دهند و برای شناسایی و معرفی بیشتر فرهنگ و مردمی که علاءالدین به آن افتخار می کرد هنرنمای کنند و همواره به یاد داشته باشند زنده یاد علاءالدین همیشه خود را یک معلم معرفی می کرد و علی رغم معروفیت و مقبولیتی که در میان عام و خاص داشت هیچ گاه شیفته شهرت، ظاهر و امتیازهای زود گذر دنیای هنر نشد و تا پایان عمرپر حاصل اش بی ادعا همان معلم باقی ماند.
روحش شاد و نام و یادش همواره جاودانه ترباد.