دکتر آرمیتا بهرامی به همراه همکارانش دریافتند، داروهایی که فرآیندی به نام «تنش اکسیداتیو» را مهار می‌کنند، سلول‌های سرطان ماهیچه در کودکان یا «رابدومیوسارکوما» را که در آزمایشگاه پرورش داده شده بودند، از بین برده و احتمالا کارآیی شیمی‌درمانی علیه تومورهای بدخیم این سرطان ماهیچه و دیگر بافت‌های نرم را ارتقا می‌دهد.

این نتایج حاصل مطالعات دانشمندان حاضر در «پروژه ژنوم سرطان کودکان» در «بیمارستان تحقیقاتی کودکان سنت‌جود» وابسته به دانشگاه واشنگتن است.

تنش اکسیداتیو زمانی به وجود می‌آید که رادیکال‌های عاری از اکسیژن و دیگر محصولات فرعی متابولیسم سلولی در سلول‌ها ایجاد می‌شوند.

این مطالعه نخستین مدرک دال بر آن است که بیماران مبتلا به رابدومیوسارکوما می‌توانند از داروهای مهار کننده مکانیسم استرس اکسیداتیو برای کشتن سلول‌های سرطان بهره ببرند. این داروها اغلب در بازار وجود دارند یا در حال تولید هستند.

این دستاورد پس از تعیین توالی کل ژنوم تومور و ژنوم‌های نرمال 16 تومور متعلق به 13 بیمار مبتلا به رابدومیوسارکوما حاصل شد.

این یافته‌ها با توالی‌های متمرکزتر بر تومورهای 37 بیمار دیگر اعتبار یافت.

این تحلیل همچنین سرنخ‌های جدیدی را در خصوص دلیل عود مجدد تومورهای این سرطان ارائه داد.

دکتر مایکل دایر، یکی از اعضای تیم تحقیقاتی گفت: در مجموع، تنها 17 درصد از بیماران مبتلا به رابدومیوسارکومای عودکننده زنده می‌مانند و تاکنون هیچ پاسخی برای چگونگی تکامل تومور در پاسخ به درمان ارائه نشده بود.

وی اضافه کرد: ما می‌دانیم شیمی‌درمانی بخش عمده‌ای از سلول‌های تومور را می‌کشد، اما زیرمجموعه نادری از سلول‌های تومور، میزبان تغییرات ژنتیکی متفاوتی هستند و این زیرمجموعه به عنوان بذرهایی برای تکرار و عود مجدد رابدومیوسارکوما عمل می‌کند.

بیمارستان تحقیقاتی سنت‌جود در نظر دارد بافت‌برداری‌هایی شامل تومورهای عودکننده رابدومیوسارکوما و دیگر تومورهای جامد را انجام دهد.

محققان مدعی‌اند اهمیت جمع‌آوری نمونه‌های بافتی از تومورهای عودکننده با در دسترس قرار گرفتن درمان‌های هدفمندتر افزایش خواهد یافت.

سالانه 350 مورد از سرطان رابدومیوسارکوما در آمریکا شناسایی می‌شوند و آن را به معمول‌ترین تومور بافت نرم در کودکان تبدیل کرده است.

درمان‌های کنونی بیش از 75 درصد از بیمارانی را درمان می‌کند که تومورهایشان به صورت گسترده‌ای بسط نیافته‌اند.

جزئیات این مطالعه در مجله Cancer Cell منتشر شد.