آیا باز هم شاهد لبخند انکار تکنوکرات ها خواهیم بود؟

نتیجه انتخابات ریاست جمهوری یازدهم خیلی ها را غافلگیر کرد، اما غربی ها بلافاصله گفتند « انتخاب روحانی، محصول تحریم هاست! ».

اینکه چون «روحانی یک روحانی بود»، یا چون «اصولگرایان به وحدت نرسیدند»، یا اینکه «رفتارهای دو سال اخیر احمدی نژاد» و... باعث شد روحانی رای بیاورد، یا اینکه «روحانی تنها 50.7 درصد آراء را کسب کرده» و ... اصلاًمحل بحث این یادداشت نیست، هرچه بود بالاخره امروز آقای روحانی «رئیس جمهور همه ملت ایران است».

 
یک دلیل رای آوردن روحانی

اما از اینها که بگذریم، هر آدم عاقلی می داند یکی از دلائل رای آوردن روحانی «فشارهای اقتصادی» و «گرانی ها»ی ناشی از تحریم ها و البته «بی تدبیری ها»ی صورت گرفته در مواجه با تحریم ها بود و این را بازهم هر آدم عاقلی می داند که «خط مقدم مواجه با تحریم ها»ی اقتصادی، حوزه «نفت و انرژی» ما بود، چرا که غربی ها بخوبی از وابستگی اقتصاد ایران به «نفت و درآمدهای نفتی» آگاه بودند و در این «جنگ تمام عیار اقتصادی» با تمام توان تلاش کردند تا شریان های اقتصاد ایران را مسدود کنند، اینکه در این زمینه هم چقدر موفق شده اند بماند برای زمان دیگری،اما بازهم مقصود نگارنده در این یادداشت چیز دیگری است.

 
لبخند تکنوکرات ها، داغ دیرینه!

اصلی ترین عاملی که باعث شد تا فشار اقتصادی تحریم ها در معیشت و زندگی مردم ما موثر واقع شود، «وابستگی اقتصاد ما به نفت» بود و این موضوع بسیار حساسی بود که رهبر انقلاب از قریب به هیجده سال قبل بر روی آن تاکید و در جلسات مختلف با دولتمردان از لزوم توجه جدی به «اقتصاد بدون نفت» سخن گفتند.

اما «لبخند انکار تکنوکرات ها» پرده دیگری از این داغ دیرینه بود که رهبر انقلاب در فروردین امسال در حرم رضوی از آن پرده برداری کرده و فرمودند:

«من هفده هجده سال قبل به دولتی كه در آن زمان سر كار بود و به مسئولان گفتم  كاری كنيد كه ما هر وقت اراده كرديم، بتوانيم درِ چاههای نفت را ببنديم. آقايانِ به قول خودشان "تكنوكرات" لبخند انكار زدند كه مگر مي شود؟! بله، مي شود؛ بايد دنبال كرد، بايد اقدام كرد، بايد برنامه‌ريزی كرد. وقتی برنامه‌ی اقتصادی يك كشور به يك نقطه‌ی خاص متصل و وابسته باشد، دشمنان روی آن نقطه‌ی خاص تمركز پيدا مي كنند».


به عبارتی دیگر می توان «عمده ترین مصائب و مشکلات اقتصادی امروز کشور را متوجه تفکر تکنوکراتی و لیبرالی مدیرانی دانست که در آن سال های سرنوشت ساز، بجای برنامه ریزی اساسی و حرکت جدی به سمت اقتصاد بدون نفت، لبخند انکار زدند!».
 

اقتصاد مقاومتی تنها راه حل

از یک سو دکتر روحانی با «شعار اعتدال» پیروز انتخابات شد و از دیگر سو بزرگان و دلسوزان نیز تاکید کرده اند که «معیار و شاخص اعتدال رهبری و گفتمان رهبری است».

از یک سو روحانی به غربی ها می گوید که با ایران با «زبان تکریم سخن بگوئید و نه زبان تحریم» اما از دیگر سو غربی ها هنوز نیامده «بر تشدید تحریم ها» صحه می گذارند و این یعنی همچنان «غرب و آمریکا غیر قابل اعتمادند».

تجربه سال های گذشته نیز به خوبی مشخص می کند که واقعاً غرب غیرقابل اعتماد است و نباید به در باغ سبزهای دروغین او دل بست و لذا همانگونه که رهبر انقلاب نیز بارها تاکید کرده اند، امروز «اقتصادمقاومتی» و «حمایت از تولید داخلی» و «تقویت استحکام درونی اقتصاد» تنهاراه حل مسائل اقتصادی کشور است.

 
ژنرال های تکنوکرات و سالخورده!

«حماسه سیاسی» رقم خورد و اینک نوبتِ «خلق حماسه اقتصادی» توسط دولتمردان جدید است و البته «حماسه اقتصادی یعنی رهانیدن اقتصاد از وابستگی به طلای سیاه» و صد البته که حماسه اقتصادی بر مبنای راهبرد «اقتصاد مقاومتی» قابل تحقق است و لذا بنظر می رسد که کابینه دولت یازدهم درحوزه اقتصاد  باید بدست وزرایی سپرده شود که در عمل به اقتصاد مقاومتی ایمان داشته و برای اجرائی کردن آن با برنامه عمل کنند و سوابق و عملکرد آنها نیز شاهدی باشد بر این مدعا.

 
ژنرال های خود خوانده و  سالخورده!

مراسم تنفیذ و تحلیف رئیس جمهور یازدهم برگزار و ترکیب کابینه پیشنهادی حسن روحانی به مجلس مشخص شد، ترکیبی که ظاهراً برخلاف وعده های روحانی، بیش و پیش از آنکه «فراجناحی» باشد اساساً «کارگزارانی» است!،ترکیبی که مملو از «ژنرال های خود خوانده و  سالخورده» ای است که بعضاً در دولت های گذشته وزیر بوده اند و البته عملکردشان هم زیر سوال!

به هر حال اکنون نوبت به نمایندگان مجلس رسیده تا درخصوص «تائید و یا عدم تائید» وزرای پیشنهادی تصمیم بگیرند. باید ماند و دید که آیا بازهم شاهد لبخند انکار تکنو کرات ها خواهیم بود؟!