روحانی و انبوهی از بایدها و هشدارها

در حالیکه دولت یازدهم هنوز روی کار نیامده و هیچ عملکردی را برای قضاوت منتقدان به جای نگذاشته، موجی از نصیحت ها، توصیه ها، هشدار ها و حتی تعیین تکلیف ها برای رئیس جمهور آینده شکل گرفته و به سرعت در حال گسترش است.

رئیس جمهور آینده باید...؛ فرد انتخاب شده مواظب باشد که...؛ خدا نکند که دولت آینده...؛ آقای روحانی نباید...

اینها بخشی از صحبت های اخیر بعضی مسئولین و شخصیت ها است که این روزها مدام روی خروجی سایت ها و خبرگزاری ها قرار می گیرد که با صرف نظر از ادبیات هر کدام از آنها، غالباً رنگ تعیین تکلیف و ترسیم خطوط قرمز برای منتخب ملت است.

در اینکه برخی افراد با نگاهی خیرخواهانه و دوستانه مطالبی را مطرح می کنند شکی نیست، اما به رسم سال های اخیر، باز هم نوعی ادبیات مذموم در حال رسوخ به دنیای سیاست است؛ ادبیاتی که می تواند (شاید هم می خواهد) فرد پیروز بعد از یک انتخابات را تا حد زیادی محدود کند و یا لااقل وی را دچار نگرانی هایی سازد.

رد اغلب این گونه صحبت ها را هم که بزنیم، نهایتاً به چهره هایی می رسیم که در زمان انتخابات یا علناً علیه خط مشی اعلام شده از سوی فرد منتخب سخن گفته اند یا اینکه از حامیان پر و پا قرص دولت منتخب قبلی- که انتقادهای دولت جدید است- بوده اند.

جدای از این تعریف، صرف هشدار دادن یا تعیین تکلیف برای بالاترین مقام اجرایی در نظام قابل قبول نیست؛ در نظام جمهوری اسلامی تمام اختیارات و محدودیت ها در مناصب مختلف به طور شفاف تعریف شده است. در مورد رئیس جمهور هم همه چیز کاملاً تعیین شده است؛ هم محدوده اختیارات رئیس جمهور، هم مرجع اعلان هشدار و رسیدگی به تخلفات وی؛ شاید بعنوان یک شهروند عادی بتوان به بیان انتظارات و ابراز گله مندی از منتخب مردم- که بفرموده امام ولی نعمت نظام هستند- پرداخت اما تندخویی یا دیکته کردن یک نظر از سوی عاملی درونی در یک سیستم نه تنها قابل قبول نیست، شاید مستوجب مجازات برای گوینده نیز باشد.

اما نگاهی موشکافانه به برخی هشدارها و اخطارها، ما را به نتایجی نه چندان خوشآیند می رساند.

برای ورود به این بخش، نخست باید پرسید چرا عده ای به هر بهانه ای، سعی در انعکاس اندیشه های خود به رئیس جمهور هستند؟

در دسته اول چهره هایی قرار می گیرند که با اظهارات خود، در صدد به صدا درآوردن زنگ خطرهایی برای رئیس جمهور هستند و در واقع می خواهند خطوط قرمزی که برای وی ترسیم می کنند، به هیچ وجه نادیده گرفته نشود.

و دسته دوم چهره هایی هستند که می خواهند در همین ابتدای کار، ملاک هایی برای رئیس جمهور قرار دهند که خودشان هم می دانند با تفکرات فرد منتخب سازگار نیست و عملکردی خارج از این تعریف ها خواهد داشت، لذا در ادامه مسیر بهانه های لازم برای حمله به رئیس جمهور و سیل انتقاد از وی را برای خود مهیا شده می بینند.

در این زمینه، چندی پیش روزنامه کیهان با درج سرمقاله ای تحلیلی، یکی از شواهد برنامه ریزی برای اغتشاشات سال 88 را، اعلام زودهنگام نتایج انتخابات دانست و در تحلیل آن مدعی شد اعلام زودهنگام نتایج انتخابات یعنی ایجاد انتظار برد برای هواداران، و این یعنی بهانه لازم برای اعتراض و اغتشاش خیابانی پس از شکست؛ اکنون و پس از 4 سال نیز می توان این ترسیم خطوط برای دولت را نوعی ایجاد انتظار در میان مخالفان دولت منتخب و سپس اردو کشی های بازهم برنامه ریزی شده علیه وضع موجود دانست.

البته مجدداً متذکر می شود که نباید دلسوزانی که همیشه به قصد پاسداری از اصول اقدام به نصیحت و یا حتی هشدار می نمایند را در این دسته بندی قرار داد، اما با این وجود صورت احسن این مسئله و مسائل مشابه آن است که هر اقدامی باید از مجرای اصلی خود که در قانون مشخص شده است محقق شود.