رمضان، بی آب و نان

بی آب هم می میریم چه رسد به آب و نان
اگر بنشینیم، فردا ...
اگر بدویم، شاید امروز ...
که هر دو بی بهره ماندند از بهره های راه؛
آنان که نشستند و آنان که دویدند،
هر دو تشنه، هر دو گرسنه ...
و ما قرار بود فقط حرکت کنیم، آرام و با وقار ...
پویا و استوار...
و باور کنیم بی آب و نان نمی مانیم...
وقتی که می رسد بویش را هم با خود می آورد،هستند کسانی که بویش را می شنوند و می بینند!عده ای می گویند که رمضان هم رمضان های قدیم!راستش نه می توان گفت نه،نه می توان گفت آری! هر چه هست رحمت است!سفره ی رحمتی که شاید چندین سال پیش مؤدبانه و با وقار تر بر سرش می نشستیم و قبل از حضور در آن سفره کمی بیشتر به خودمان می رسیدیم که زیباتر جلوه کنیم!
رمضان یک راه میانبر است!اما برای همه میانبر نیست...برای کسانی میانبر است که راه را خیلی اشتباهی طی نموده اند!  به جاده ی خاکی زنده اند...گم کرده اند آن چه را که باید می یافتند! راه میانبری برای فرار از سبک زندگی قرن ۲۱ ایی! سبک زندگی که در آن فقط به" چگونه زندگی کردن" اندیشه می شود، نه "برای چه زندگی کردن"! سبک زندگی که در آن دلها زنگ زده اند بی آنکه صاحبانش خبری داشته باشند! همین دیروز بود که در یک منطقه ی تفریحی و گردشگری بیرون شهر،فکر کنم سه باری شد که رفتیم برای خواهش و تمنا که آقا،...! انگار دلها خیلی زنگ زده اند و عقل ها رو به سفاهت آورده اند که عده ای مشغول چیزهایی شده اند که نه به کار دنیایشان می آید نه به کار آخرتشان!
رمضان راه میانبر است که آقای امت فرمود: إنّما سُمِّیَ الرَّمَضانُ لأ نّهُ یَرمَضُ الذُّنوبَ ،"رمضان،بدین سبب رمضان نامیده شده است که گناهان را مى‏ سوزاند." بیاییم برای شروعی دیگر قدم برداریم و آغازی بر یک پایان...و به قول دوران کودکی، پایانی بخشیم بر تمامی نقشهایی که برای یک "آدم بد" ایفا می کردیم! و این بار نقش یک "آدم خوب" را ایفا کنیم.
شب قدر...همین شب قدر برای ما نقطه ی شروع است...مگر غیر این است که سال نو و حیات نو برای یک مؤمن ،شب قدر اوست؟! مؤمن رو چه به این نوروز های میوه ای و آجیلی! اینها برای مؤمن مقطعی است از مقاطع طول یک سال! من نمی گویم، عظمت مؤمن این را می گوید...! این عید فرق داد با عید های آجیلکی و سیبکی، این بار شوخی بردار نیست...استفاده نکنیم باختیم!اما همه ی اعمال و طاعتمان برای یک چیز است و بس: "تقوا"... قرآن کریم می گوید "لعلکم تـتـقون" نتیجه ی یک ماه روزه گرفتن ماست. همین تقوا هم ابزاریست برای رستگاری...نه خود رستگاری!

اما گفتاری دارم در این باب که به راستی تقوایی که نتیجه ی روزه ی ما می شود فقط با امساک از خوردن و آشامیدن به دست میاید؟ عقل سالم جواب میدهد که :نه! تقوا فقط با همین امساک نیست...امساک های دیگری هم لازمه ی تقواست! پس معادله ساده است: "همه به یک اندازه نمیگیرند"،چه خسران و زیانیست که به همین امساک از خوردن و آشامیدن اکتفا کنیم و با عوالم بالاتر انس نگیریم. این ماه فرصتی برای اوج گرفتن است،بال بگیریم برای پرواز، که بال هم می دهند.اینها که می گویم بازی با الفاظ نیست...یک حقیقت است.بقول یکی از علما، "توشه ی یک سال را بگیریم" و بسم الله بگوییم برای شروع یک زندگی توحیدی...
حضرت امیر(ع)،صاحب مناجات این ماه:الصيام ابتلاء لاخلاص الخلق‏، "روزه براى آزمايش اخلاص مردم است."  بعضی ها هستند برای خدا بهانه می بافند، که روزه لپ های صورتم را چنان می کند،و فلان جایم را چنان!!! (البته که عذرهای موجه را منظورم نیست)...همین بس که شهدا با زبان روزه عملیات هایی داشتند که غوغا بوده....
راستی،قرآن یادمان نرود،رمضان به رمضان یادمان میافتد که آی...مفاتیح نداریم منزل! و ای وای...قرآنمان کجاست؟! کتاب خالق بهتر از کتاب مخلوق است...کتاب خالق را دریابیم.
دقیقه ۹۰ است و من و گل های خورده شده.
دقیقه ۹۰ است و من و دروازه دلِ بدون دروازه بان.
دقیقه ۹۰ است و من و این همه اخطار زرد و قرمز و حتی سیاه(!) و حکم انضباطی که در راه است.
دقیقه ۹۰ است و من و این همه ناداوری ها که در حقم کردند و کردم!
دقیقه ۹۰ است و من و حسرت تک به تک هایی که خدا پاسش داد و من شوتش کردم در محوطه ندانم کاری.
دقیقه ۹۰ است و من و مصدومیت پا و دل؛ هر دو با هم!
دقیقه ۹۰ است و من و این وقت کمِ اضافه‌…
دقیقه ۹۰ است و من و یاران اخراج شده.
دقیقه ۹۰ است و من و باختنم در یک سال، نه، در تمام این سال‌ها؛ از همه‌دنیا و همه‌جا و همه‌کس!
دقیقه ۹۰ است و من و چمن سبز دلم که له شد و ریش ریش.
و خدایا، تو اگر لطف کنی بذر تازه‌ای خواهم کاشت، آبیاری ام کن
در این شبهای بارانی.......
*رمضانتان پر گل ،گل های زده، نه گل های خورده از شیطان*