پاریسن ژرمن عنوان نخست لیگ فرانسه را از آن خود کرد. این قهرمانی آنقدر برای پاریسی ها دارای اهمیت و ارزش بود که جشن بزرگی در پایتخت دموکراسی جهان برگزار شد. در این جشن، فضا به قدری ملتهب شد که به یک اوباشگری وسیع از سوی هواداران این تیم تبدیل شد. کار به جایی رسید که پلیس فرانسه مجبور به مداخله و استفاده از انواع گازهای شیمیایی و قوه قهری برای متفرق کردن مردم و اتمام شورش شهری شد. به همین راحتی خشونت در قبال شهروندان دستور داده شد تا امنیت عمومی پاریسی ها دچار اخلال نشود.
×
اگر چنین اتفاقی در فوتبال ما روی می داد، چه برخوردی صورت می گرفت؟ ما برای جشن ها و قهرمانی ها برنامه ریزی نداریم و همین هم موجب می شود تا در زمان های خاص، دچار مشکل و سراسیمگی شویم؛ اما ماجرا نیز به همین ختم نمی شود. ما دچار یک خودزنی عمیق و تاریخی نیز هستیم. اگر همین اتفاق دیروز در ایران راه می افتاد، هر کس که دستش می رسید، در گوشه ای "فرهنگ ایرانی" را زیر سوال می برد که ما فلانیم و بهمان و ... این نیز درد غریبی است!
×
دیروز، فرانسوی ها متمدن و دموکرات، برای پیروزی یک تیم، خیابان های پاریس را به محلی برای درگیری ها و زد و خوردهای خونین تبدیل کردند. اگر این اتفاق در هر کشور جهان سومی روی می داد، وصف "وحشیانه" برابر آن درج می شد و روزها و هفته ها از آن به عنوان نماد فرهنگی و رفتاری آنها صحبت می شد. البته بگذریم از حمله به پلیس که همین می توانست به موجی کمرشکن علیه هر کشوری با عنوان تضییع حقوق شهروندی و ... تبدیل شود؛ اما اینجا پاریس است؛ مرکز تمدن و فرهنگ غرب مدرن و تمام این اتفاقات عادی است!