«بانک‌ها طی سال‌های اخیر با تبلیغات گسترده از راه‌اندازی و گسترش خدمات تلفنبانکشان خبر می‌دهند و اعلام می‌کنند جهت ارائه خدمات بانکی اعم از اطلاع از مانده حساب، گردش حساب و پرداخت قبوض خدماتی و کاهش مدت انتظار در شعب بانک و سفرهای درون‌شهری اقدام به راه‌اندازی سیستم تلفنبانک کرده‌اند اما هیچ اشاره‌ای به خطرات استفاده از این سیستم نمی‌کنند. توجیه بانک‌ها هم این است که از آنجا که همه بانک‌ها این سیستم را راه‌اندازی کرده‌اند و برخی سازمان‌های دولتی هم ساختاری شبیه به آن را راه‌اندازی کرده‌اند، حتما امن است!!»

باشگاه خبرنگاران با ذکر این مقدمه ادامه داد: «در طی کلیه مراحل استفاده شما از تلفنبانک و اعلام کدهای امنیتی به مخابرات و پس از آن به بانک امکان نصب دستگاه شنود وجود دارد. به این ترتیب سارقان و هکرها با کمک دستگاه‌های بسیار ساده و بعضا ارزان‌قیمت می‌توانند اطلاعات و رموز شما را سرقت کنند و بعد از آن هم حسابتان را خالی کنند یا حد اقل همیشه از موجودی شما آگاه باشند.

این فرایند چطور امکان‌پذیر است؟

فرضیه اول: سیستم بیش از ۹۰ درصد تلفن‌های موجود در کشور اعم از خانگی و تجاری آنالوگ است؛ به این معنی که از طریق دو سیم مسی از محل اشتراک، مشترک به مخابرات متصل می‌شود. اگر هر مکانی در این مسیر یک دستگاه شنود ساده (caller ID) که در اغلب فروشگاه‌های لوازم الکتریکی موجود است، نصب شود به راحتی می‌توان رمزها را دزدید.

به فرض اینکه شما یک فرد شناخته‌شده بازاری باشید و هر روز پیش از ظهر اطلاعات حسابتان را چک کنید. هر کس از این موضوع مطلع باشد از همسایه‌ها گرفته تا ماموران مخابرات می‌توانند اطلاعات شما را سرقت کنند!

اگر هنگام وارد کردن رمز خود در سیستم تلفنبانک دقت کرده باشید، با فشردن هر کلید صدای خاصی به گوش می‌رسد که این به معنی آن است که عددها به این ترتیب رمزگذاری شده و به سیستم بانک ارسال می‌شود. به این ترتیب حتی لازم نیست فرد سارق تماس‌های شما را شنود کند اگر به هر طریقی بتواند آنها را ضبط کند از طریق یک سیستم رایانه‌ای می‌تواند به رمزها دست پیدا کند.

اگر جزو اندک کاربران تلفن‌های دیجیتال هم هستید چندان خیالتان راحت نباشد چرا که هر فردی با کوچک‌ترین اطلاعات فنی قادر است با حضور در مسیر انتقال، اطلاعات شما را هک کند.

فرضیه دوم: فرض دیگری هم وجود دارد. البته اغلب بانک‌ها برای پیشگیری از چنین سرقت‌هایی تمهیداتی اندیشیده‌اند اما این به معنای غیر ممکن بودن این فرضیه نیست. به این ترتیب که اگر فردی به هر طریقی به خطوط بانک‌ها دسترسی پیدا کند قادر خواهد بود ظرف مدت بسیار کوتاهی کلیه اطلاعات مشتریان آن بانک را سرقت کند.

فرضیه سوم: سیستم مخابرات برای نگهداری چنین اطلاعات حساسی طراحی نشده است. به این ترتیب مخابرات و سالن‌های دستگاه به شدت آسیب‌پذیر بوده و امکان سرقت اطلاعات از آنها بسیار بالاست. شرکت مخابرات هم به هیچ‌کس چه مشترکانش و چه بانک‌ها تضمین نداده که محافظ اطلاعاتشان باشد و هیچ‌گونه سرقتی از این طریق صورت نخواهد گرفت.

بنابراین توصیه اکید کارشناسان بانکی این است که تا حد امکان از تلفنبانک‌ها کمتر استفاده کنید یا اصلا استفاده نکنید.»