آبان 1389 بود که اولین دانشگاه مستقل علوم پزشکی ایران با عمری نزدیک به چهل سال در دانشگاه علوم پزشکی تهران ادغام گردید. این ادغام، اقدامی غیر کارشناسانه و "یک شبه" خوانده شد.

دانشجویان آن زمان اعتراض کردند و کارشناسان برآشفتند؛ حالا پس از دو سال گویی آب رفته به جوی درمان و بهداشت کشور بازگشته است؛ دانشگاه علوم پزشکی ایران.
 
رییس پیشین دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی معتقد است که احیا دانشگاه علوم پزشکی ایران کار درستی است که منجر به افزایش رقابت علمی و بهبود کارآیی درمانی در تهران می‌شود. وی معتقد است که حتی اگر ده سال هم طول می‌کشید، دانشگاه علوم پزشکی ایران بالاخره از دانشگاه علوم پزشکی تهران جدا می‌شد.
 
دکتر محمدرضا رزاقی،  به خبرنگار فرارو  گفت: «از همان ابتدای ادغام ضرورت انتزاع حس می‌شد. هر مجموعه‌ای هویت خود را حفظ کند، و هیات علمی و دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی ایران این مساله به وزارت تذکر داده بودند.»
 
وی ادامه داد: «با توجه به اینکه باید یک میدان رقابتی بین دانشگاه‌ها وجود داشته باشد، ادغام این رقابت را از بین برد. رشد علمی منوط به وجود رقابت است تا با وجود رقابت دانشگاه‌ها تلاش کنند که به مقام علمی بالاتری دست یابند. اگر قرار باشد کل دانشگاه‌های علوم پزشکی در شهر تهران در دانشگاه علوم پزشکی تهران ادغام شوند، روحیه تلاش و رقابت کم‌رنگ خواهد شد.»
 
رييسمركزتحقيقاتليزربيمارستانشهدايتجريش افزود: «در نتیجه انتزاع و احیای مجدد دانشگاه علوم پزشکی ایران روحیه رقابت و تحقیق علمی در هر دو دانشگاه و حتی در دانشگاه شهید بهشتی افزایش خواهد یافت. با ادغام صورت گرفته تفاوت نامانوسی بین دانشجویان دانشگاه‌های علوم پزشکی ایران و تهران ایجاد شده و انگیزه رقابت از بین رفته است.»
 
دکتر رزاقی با بیان اینکه همه‌ی دانشگاه‌های علوم پزشکی اعضای خانواده وزارت بهداشت هستند، گفت: «هیچ‌وقت جدایی کاملی بین این سه دانشگاه و یا دیگر دانشگاه‌های علوم پزشکی کشور وجود ندارد. تفکیک‌های موجود نیز تنها برای کارآمدی بیشتر است.»
 
رییس پیشین دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی در پاسخ به این پرسش خبرنگار فرارو که انتزاع این دانشگاه در زمینه درمانی چه نتایجی خواهد داشت، گفت: «وقتی انتزاع به صورت کامل اتفاق بیفتد درمان هم به تبع رشد آموزش و رقابت دانشگاه‌های علوم پزشکی، رشد خواهد کرد.»
 
وی ادامه داد: «هنگامی که ادغام یا به تعبیر درست‌تر انحلال دانشگاه علوم پزشکی ایران صورت گرفت، در تقسیمی ناعادلانه، وظیفه بهداشتی و درمانی دانشگاه ایران به دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی داده شد و امکانات و دانشجویان و هیات علمی آن دانشگاه به دانشگاه علوم پزشکی تهران منتقل گردید.»
 
دکتر رزاقی افزود: «با تقسیم ناعادلانه‌ی امکانات و وظایف دانشگاه علوم پزشکی ایران، وقتی گستره‌ی کار دانشگاه شهید بهشتی زیاد شد، در حالی که نیروی انسانی متناسب را در اختیار نداشت و در نتیجه بازده کاری کم شد، علاوه بر این مدت زمان زیادی طول می‌کشید تا دانشگاه شهید بهشتی بتواند تا بیمارستان‌های جدید را بشناسد درحالی‌که دانشگاه ایران کار درمانی خود را در این زمینه انجام می‌داد.»
 
وی این خصوص که مخالفان انتزاع معتقدند که چالش‌های در حوزه بودجه، دانشجویان و فضاهای فیزیکی وجود دارد، گفت: «هم‌چنان که انحلال این دانشگاه چالش‌هایی داشت، احیا این دانشگاه‌ نیز چالش‌هایی خواهد داشت.»
 
رييس مركزتحقيقات ليزر بيمارستان شهداي تجريش ادامه داد: «بودجه دانشجویان در زمان ادغام محل چالش بود و جلسات زیادی با وزیر وقت داشتیم، الان هم چالش‌هایی وجود دارد.
 
در آن زمان دانشجویان و اعضای هیات علمی معتقد بودند که می‌خواهند دانشگاه ایرانی بمانند. با ادغام دانشگاه ایران مشکلاتی برای دانشگاه شهید بهشتی در مورد فضاهای مشترکی که با آن دانشگاه داشتیم به وجود آمد.»
 
دکتر رزاقی افزود: «هزینه‌هایی که در طول این مدت شده از محل بیت المال بوده و از بودجه کشور استفاده شده است. بودجه دانشگاه علوم پزشکی ایران به دانشگاه تهران داده شد و از این طریق دانشگاه تهران آن را هزینه مخارجی کرد که حالا اضافه شده بود. این بودجه حالا دوباره می‌تواند به دانشگاه علوم پزشکی ایران داده شود و چالشی در این زمینه وجود نخواهد داشت.»
 
وی در خصوص اینکه اساتید دانشگاه تهران معتقدند که بودجه و هزینه زیادی برای دانشگاه علوم پزشکی ایران اختصاص داده‌اند و حالا نباید بگذارند حق دانشگاه تهران از بین برود، گفت: «دو سال فرصت زیادی برای هزینه‌هایی که گفته می‌شود، نیست. این انحلال در آبان 89 اتفاق اقتاد و اگر هزینه‌ای هم کرده‌اند در جهت رشد و گسترش بحث بهداشت و درمان کشور بوده است.»
 
عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی ادامه داد: «اگر هزینه‌ای کرده‌اند، از بودجه دانشگاه ایران و برای همین دانشگاه بوده است. اگر ساختمانی را تکمیل کرده‌اند از بودجه کشور بوده است و چه بسا از همین بودجه دانشگاه تهران در بیمارستان‌ها و ساختمان‌های وابسته به دانشگاه تهران  نیز گسترش پیدا کرده است که آن هم اشکالی ندارد. بودجه جای دوری نرفته است و هزینه بخش درمان در دانشگاه علوم پزشکی ایران شده است.»
 
دکتر رزاقی در پاسخ به این پرسش که آیا از میان هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی ایران کسی مخالف انتزاع و احیا این دانشگاه است، گفت: «اگر هویت یک جامعه را که گرفته‌اند احیا کنند، کسی از افراد آن جامعه مخالف این احیا نخواهد بود و من فکر نمی‌کنم کسی از هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی ایران مخالف این قضیه باشد که به خانه خودش باز گردد.»
 
وی در پاسخ به این‌که آیا ادغام این دو دانشگاه در این مدت دستاوردی نیز داشته است، گفت: «آن زمان من خودم رییس دانشگاه شهید بهشتی بودم و فکر نمی‌کنم آن زمان کسی به غیر از رییس دانشگاه تهران از این طرح خبر داشت. من نیز به طور تصادفی در سایت وزارت بهداشت دیدم که این انحلال و توزیع صورت گرفته است و به تبع وظیفه‌ام از این دستور پیروی کردم و هر چه به ما دستور دادند انجام دادیم.»
 
رییس پیشین دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی ادامه داد: «این قضیه تنها ممکن است در رنکینگ دانشگاه تهران تاثیر داشته باشد که آن هم به صورت مجازی بوده است و البته برخی از سایت‌های رنکینگ جهانی از این اقدام دانشگاه تهران به عنوان سرقت علمی یاد کردند و نه دستاورد دانشگاه تهران.»
 
وی افزود: «در مورد یکپارچه‌سازی نیز باید بگویم نمی‌توان گفت در سطح تهران باید یک دانشگاه علوم پزشکی وجود داشته باشد. اگر چنین است باید سه فرمانداری موجود در تهران در هم ادغام شود یا مناطق شهرداری، ثبت احوال و غیره نیز باید ادغام شود. این به نظر درست نیست و وجود شعب برای افزایش کارآمدی لازم است.»
 
دکتر رزاقی تصریح کرد: «آیا درست است که بگوییم تمام دانشگاه‌های صنعتی از قبیل دانشگاه صنعتی شریف، علم و صنعت، پلی‌تکنیک و دانشکده فنی تهران در دانشگاه تهران ادغام شوند؟ وجود تکثر برای رشد علمی لازم است و دانشجویان و هیات‌های علمی دانشگاه با شرکت در جشنواره‌ها و کنگره‌ها و نیز انتشار مجلات علمی به دنبال ارتقا خود بوده و رشد عمل تحقق خواهد یافت.»
 
وی در پاسخ به این سوال که آیا انتزاع این دو دانشگاه نیز مانند انحلال علوم پزشکی ایران یک شبه نبود گفت: «برگشت و احیا دانشگاه علوم پزشکی ایران یک شبه نبود، بیش از دو سال است که اعضا و هیات علمی آن دانشگاه در دانشگاه تهران شهروند درجه دو بودند و سیستمی واحد و زنده در دانشگاه تهران آن‌ها را در خود نپذیرفته بود.»
 
عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی افزود: «این دو دانشگاه فقط با یک بست کوچک به هم وصل شده بودند و هیچ انگیزه‌ای برای یکی ماندن وجود نداشت، و گروه‌های این دو دانشگاه هنوز هویت خاص خود را داشتند. این بست باز شد و حالا هر دو دانشگاه سر جای خودشان هستند. هیچ تغییری در ماهیت دانشگاه علوم پزشکی ایران اتفاق نیافتاده بود که حالا احیا و انتزاع مشکلاتی را ایجاد کند.»
 
 
دکتر رزاقی در پایان گفت: «اگر ده سال هم طول می‌کشید این دانشگاه از تهران جدا می‌شد، البته همه دانشگاه‌علی پزشکی کشور عضو خانواده وزارت بهداشت هستند و در جاهای مختلف به دنبال تحقق فرمایش مقام معظم رهبری مبنی بر تولید دانش می‌باشند تا ایران به مقام اول علمی در منطقه نائل شود.»