انگشتی که خورشید را نشانه گرفت

در یادداشت ابراهیم متین‌سیرت که در اختیار ایسنا قرار داده، آمده است:

«این روایتی از صلابت یک زن در دل آتش و ایستادگی است...

در شب آتش و انفجار، وقتی دشمن می‌خواست ترس را به جان شهر بیندازد، او ایستاد. زنی از سرزمین غیرت، با صدایی رسا و چهره‌ای آرام، در قاب زنده‌ی خبر، نه‌ تنها نهراسید، که استوار ماند و حقیقت را روایت کرد. نماینده‌ی ملتی که در سخت‌ترین لحظه‌ها، زانو نمی‌زند. صدای زینب‌ها در طول تاریخ می‌پیچید و تا ابد ننگ شمر و یزدیان بر پیشانی دشمنان خدا را فریاد می‌زنند

فریاد دادخواهی و هیهات منا الذله گوش جهان را کر می‌کند.

آن انگشت که در قاب دوربین بالا رفت و به خورشید اشاره کرد، نماد یک ملتی بود که همیشه در برابر باطل ایستاده است. ایرانی، یعنی اگر آسمان آتش شود و  زمین جهنم، جان می‌دهد تا وطن بماند. سحر امامی در آن لحظه، خودش نبود؛ "ما" بود.

ما فرزندان عاشوراییم. وارثان خیبر، فجر، والفجر، ثامن و فتح‌المبین. ما نسل سربدارانیم؛ «سر می‌دهیم، اما ذلت نمی‌پذیریم». ما ملتی هستیم که پیر جماران فرمود: «بکُشید ما را، ملت ما بیدارتر می‌شود.»

امروز، آن شیرزن ایستاد؛ اما پشت سرش، ملتی ایستاده بود؛ آن انگشت که خورشید را نشانه رفت، به ما یادآوری کرد؛ نور در دل تاریکی خاموش نمی‌شود و صدای الله‌اکبر زینبیان از هر نقطه‌ی ایران تا پایان صهیون بلند است.

زند باد ایران 
تا پای جان برای ایران»