تو در پناهگاهی، من در خیابان

در یادداشت هوشنگ نوبخت  آمده است: 

«بی شک در یکی از حساس ترین دوران تاریخ کشور هستیم. شاید حساس تر از جنگ تحمیلی و سرنوشت ساز تر از ده‌ها نبردی که در قرون گذشته تجربه کردیم.

مثل همیشه تاریخ، باز هم ایران مظلوم و مقتدر در یک سوی ماجرا و ده‌ها کشور دیگر در سمت دیگر و این نبردهای نابرابر را ما بارها در کتاب‌های تاریخ خوانده‌ایم.

سرنوشت‌ها را که ورق می زنیم متوجه خواهیم شد که ده‌ها قلدر و یاوه‌گو مثل صدام بعثی با پشتوانه‌های آنچنانی در زیر آوارها خاک خوراک مورچه‌ها شده اند اما قله دماوند هنوز هم پوشیده از برف است. زردکوه راست قامت، میزبان کبک‌هاست و شیر بچه‌های لر زاگرس نشین  همین امشب و در اوج این ترقه بازی‌های دشمنان، دی بلال می‌خوانند و دوغ سرد می‌نوشند.

عرب‌های خوزستان هم دله قهوه‌شان را از روی ذغال بر نداشتند و مظیف‌هایشان مثل همیشه پابرجاست.

حاج صادق آهنگران گر چه عزادار فوت مادر است اما هر شب حماسه می‌خواند و گویی موسم آزادسازی مجدد خرمشهر است. بازار فلافل در اهواز شلوغ‌تر از همیشه است و مردم داغ جنگ را همراه با نوشیدن نوشابه‌های سرد دنبال می‌کنند.

ایران خیلی ضربه خورده است و خیلی شخصیت‌ها را از دست داده اما این بیشه پر از شیر است در حالی که رژیم صهیونیستی تنها یک باغچه نسبتا بزرگ است که دارد شخم می‌خورد و این تحلیل من از روی احساس و تعصب نیست.
تنها یک هفته بر همین منوال بگذرد تمام کشورهای بزدل و پشتیبان رژیم کودک کش ردای کدخدایی می‌پوشند که ایران را قانع کنند تا دست از پاسخگویی بردارد.

باز هم به مقدمه بر می‌گردم و یادآوری می‌کنم که در این نبرد سخت و نابرابر صحبت از سپاه و حاکمیت و دولت و سیاست نیست، حرف ما ایران جان و عزیزی است که می خواهند آن را تکه تکه و ضعیف کنند و ما تا چندی دیگر هر کدام شهروند یک کشور کوچک و مطیع باشیم اما این چنین نخواهد بود چون ملت جنگ دیده و باغیرت ما چند روزی است که در خیابان‌ها هستند و دشمنان در پناهگاه و همین تفاوت ما را پیروز می‌کند.»