در بازارهای قدیمی اهواز، هنری جریان دارد که کمتر کسی از راز و ریشه‌اش باخبر است؛ میناکاری صبی، میراثی ۷۰۰ ساله از قوم مندایی، بر صفحه طلا و نقره حک می‌شود؛ نه‌فقط برای زینت، بلکه برای زنده نگه‌داشتن آیینی که نسل‌به‌نسل در حال خاموشی است. «میناکاری صبی» با آنچه در شهرهایی مانند اصفهان مرسوم است، تفاوت‌هایی بنیادین دارد. در این شیوه، هنرمند نه بر ظروف مسی یا سفالی، بلکه مستقیماً بر سطح فلزات گران‌بهایی مانند طلا و نقره نقش می‌زند. تمامی مراحل از طراحی و حکاکی گرفته تا لعاب‌گذاری و پخت، به‌صورت دستی انجام می‌شود. دمای کوره‌ها نیز پایین‌تر از حالت معمول نگه داشته می‌شود تا به بافت فلز آسیبی وارد نشود. این ویژگی فنی، در کنار ظرافت اجرایی بالا، جلوه‌ای بی‌بدیل به آثار می‌بخشد؛ آثاری که نه‌تنها زیورآلاتی هنرمندانه، بلکه حامل مفاهیم عمیق دینی و فرهنگی هستند. نقوش به‌کاررفته در این آثار، برگرفته از باورهای آیینی و نمادهای بومی منطقه‌اند. طرح‌هایی چون نخل، قایق، شتر، ستارگان و آب‌های روان، هر یک معنایی ورای ظاهر خود دارند و در آیین صابئین، پیروان حضرت یحیی (ع)، حامل پیام‌های روحانی و معنوی به شمار می‌روند. تولیدات این هنر شامل دستبند، گردنبند، سینه‌ریز، گوشواره، انگشتر و حمائل (آویزهای مذهبی) است که اغلب به‌صورت سفارشی برای مشتریان در اهواز ساخته می‌شوند و حتی به کشورهای عراق، کویت و استرالیا نیز صادر شده‌اند. / علی معرف