محمدامین حیات‌ مقدم،پژوهشگر سیاسی:
امپراتوری بیزانس همان امپراتوری روم شرقی است.
امپراتوری بیزانس تا قرن پانزدهم میلادی بوده است.
سلطان محمد دوم (فاتح)،در سال ۱۴۵۳ میلادی،امپراتوری را از بین برد.
بیزانسی ها خود را وارث روم و خودشان را رومی تلقی میکردند.
مارکوس اورلیوس امپراتور روم بود که از سال ۱۶۱ تا ۱۸۰ میلادی حکومت کرد.
کامودیوس جانشین مارکوس اورلیوس شد.
در قرن سوم میلادی،در امپراتوری روم جنگ های داخلی بوجود آمده بود به طوری که از سال ۲۳۵ تا ۲۴۸ میلادی،بیست نفر امپراتور شده بودند که نوزده نفر از امپراتوران کشته شده بودند و دلیل این عدم ثبات شورش سربازان بود و سربازان بدنبال پاداش بودند و وقتی برآورده نمیشد دست به شورش می‌زدند و به امپراتوران این دوره،امپراتوران سرباز میگفتند.
مداخله سربازان در مسائل سیاسی موجب آشفتگی و در نهایت نابودی اقتصاد در روم گردید.
سال های ۲۵۳ تا ۲۶۸ میلادی دوران تجزیه کامل امپراتوری روم بوده است.
در غرب امپراتوری گل ها بود که گل ،بریتانیا، ژرمانی و اسپانیا را شامل می‌شد.
در غرب سرداری رومی به نام پوستوموس ده سال حاکم بود.
پوستوموس به حکومت روم بی اعتنایی میکرد.
دیوکلسین از سال (۳۰۵ تا ۲۴۸ میلادی) فرمانروایی کرد.
دیوکلسین شهر نیکومدی را در کنار پروپونتید(دریای مرمره) مقر خویش برگزید.
شهر نیکومدی برای دفاع از مرزهای دانوب و فرات که در معرض تهدید بودند،موقعیتی مناسب داشت.
پس از دیوکلسین و استعفای او مملکت دچار بی نظمی شد.
مرجع:کتاب تاریخ بیزانس نوشته دکتر محمد امیر شیخ نوری

خوزنیوز