آیت‌الله شاه‌آبادی شرط اصلی سیر و سلوک معنوی را توسل به حضرت زهرا (س) می‌داند.
عرفان اسلامی به‌عنوان یکی از ژرف‌ترین مکاتب معنوی، همواره بر اهمیت واسطه‌های الهی در مسیر قرب به پروردگار تأکید داشته است.

 در این میان، نگاه مرحوم آیت‌الله محمدعلی شاه‌آبادی به جایگاه حضرت فاطمه زهرا (س) نقطه عطفی در تبیین این رویکرد است. وی نه‌تنها این بانوی گران‌قدر را محور محبت و توسل می‌داند، بلکه شرط ضروری سیر و سلوک معنوی را اتصال به حضرت زهرا (س) معرفی می‌کند.
حضرت زهرا (س): راهنما و واسطه فیض
آیت‌الله شاه‌آبادی معتقد بود که محبت حضرت زهرا (س) تنها یک احساس معنوی نیست، بلکه مسیری الهی است که سالک را به راه درست هدایت می‌کند. او با اشاره به روایت‌های اهل‌بیت (ع)، تأکید می‌کند که حتی ائمه (ع) نیز در مواقع نیاز معنوی، به دامان این بانوی بزرگ متوسل می‌شوند. این موضوع نشان‌دهنده جایگاه یگانه حضرت زهرا (س) به‌عنوان حلقه اتصال بین خالق و مخلوق است
توسل به حضرت زهرا (س): شرط لازم برای قرب الهی
بر اساس دیدگاه ایشان، مقامات عرفانی، از جمله قرب الهی، تنها در سایه توسل به حضرت زهرا (س) قابل‌دستیابی هستند. اما این قرب، در نظر او، به توانایی‌های ظاهری و مادی محدود نمی‌شود؛ بلکه مقامی معنوی و بی‌کران است که هیچ‌گاه پایانی ندارد. این دیدگاه، تصویری عمیق از عرفان اسلامی ارائه می‌دهد که در آن، محبت به اهل‌بیت (ع) نه تنها راه، بلکه خود مقصد است.

تفکیک ارزش‌ها در سلوک عرفانی
آیت‌الله شاه‌آبادی در نقد رویکردهای مادی‌گرایانه به عرفان، افشای افکار یا دسترسی به امکانات خارق‌العاده را بی‌ارزش می‌داند. او تأکید دارد که سالک باید تنها به قرب الهی بیندیشد و برای این هدف، باید از مسیری حرکت کند که با محبت حضرت زهرا (س) آغاز می‌شود.

پیامدهای عملی این دیدگاه

دیدگاه عرفانی آیت‌الله شاه‌آبادی، به‌ویژه در دنیای امروز، نقشه‌ای است برای کسانی که در جست‌وجوی معنویت راستین هستند. این دیدگاه به ما می‌آموزد که در میان هیاهوی دنیای مادی، اتصال به اهل‌بیت (ع) می‌تواند ما را به مسیر حقیقی معنویت بازگرداند.عرفان اسلامی با تکیه بر نقش واسطه‌های الهی همچون حضرت زهرا (س)، راهی روشن برای انسان‌های جویای حقیقت ارائه می‌دهد. دیدگاه آیت‌الله شاه‌آبادی، نمونه‌ای عالی از این اندیشه است که در آن، معرفت به خداوند تنها از طریق محبت و توسل به اهل‌بیت (ع) امکان‌پذیر است.