جزایر ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک از دیرباز بخشی از سرزمین ایران بوده و حقانیت ایران بر این جزایر به واسطه اسناد تاریخی و بین‌المللی به اثبات رسیده است.
جزایر سه‌گانه ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک از دیرباز بخشی از سرزمین ایران بوده‌اند و حقانیت ایران بر این مناطق ریشه در تاریخ چند صد ساله دارد. این جزایر، به دلیل موقعیت استراتژیک در خلیج فارس، همواره مورد توجه قدرت‌های منطقه‌ای و جهانی بوده‌اند.

 از دوران باستان تا کنون، ایران به عنوان یک قدرت حاکم در این منطقه، همواره بر مالکیت خود بر این جزایر تأکید کرده است.در قرون گذشته، ایران با قدرت‌های استعماری نظیر پرتغالی‌ها و انگلیسی‌ها مواجه شد که تلاش داشتند تا کنترل خلیج فارس و جزایر استراتژیک آن را به دست بگیرند.

 اما با وجود این فشارها، ایران توانست کنترل خود بر جزایر سه‌گانه را حفظ کند. در زمان صفویه و نادرشاه افشار، این جزایر تحت حاکمیت مستقیم ایران قرار داشتند و تلاش‌های استعماری اروپاییان با شکست مواجه شد.

با ورود استعمار انگلیس به خلیج فارس در قرن نوزدهم، بسیاری از مناطق استراتژیک منطقه، از جمله بحرین، تحت تأثیر سیاست‌های استعماری قرار گرفتند.

انگلیس با بهره‌گیری از ضعف قاجار، موفق به جدا کردن بحرین از ایران شد، اما در مورد جزایر سه‌گانه ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک، ایران هیچگاه از ادعای خود دست نکشید و همواره بر حقانیت تاریخی و حقوقی خود تأکید داشت.

در دهه ۱۹۷۰، زمانی که انگلیس تصمیم به خروج از منطقه خلیج فارس گرفت، تحولات منطقه‌ای فرصتی را برای ایران فراهم کرد تا حاکمیت خود بر جزایر سه‌گانه را تثبیت کند. در آن زمان، این جزایر به دلیل موقعیت حساس خود در مسیرهای دریایی و استراتژیک منطقه، به نقطه‌ای مهم برای تأمین امنیت خلیج فارس تبدیل شده بودند. ایران با حضور نظامی در این جزایر، عملاً کنترل آنها را به دست گرفت.
این اقدام در حالی صورت گرفت که رژیم پهلوی در زمینه سیاست‌های خارجی دچار ضعف بود و در مقابل فشارهای غربی، بحرین را از دست داد. جدا شدن بحرین به دلیل سیاست‌های ضعیف رژیم و برای کسب رضایت قدرت‌های بزرگ، نشان از بی‌توجهی به منافع ملی ایران داشت. حقانیت ایران بر جزایر سه‌گانه نه تنها به تاریخ بلکه به اسناد و شواهد بین‌المللی نیز استناد دارد.

سازمان ملل متحد نیز در موارد مختلف به حقوق تاریخی ایران بر این جزایر اشاره کرده است. این مناطق از نظر امنیتی و استراتژیک برای ایران اهمیت بسیاری دارند و تلاش‌های برخی کشورهای همسایه برای تغییر وضعیت این جزایر، بدون پشتوانه حقوقی و تاریخی است.

امروز، ایران همچنان بر حاکمیت خود بر این جزایر تأکید دارد و هر گونه ادعای دیگر را غیرمعتبر و بدون پایه حقوقی می‌داند. تاریخ و مستندات بین‌المللی، همگی حقانیت ایران را در مالکیت این جزایر تأیید می‌کنند و این موضوع به عنوان یک مسئله حاکمیتی و امنیتی برای ایران از اهمیت فوق‌العاده‌ای برخوردار است.

حقانیت ایران بر جزایر ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک بر اساس تاریخ، حقوق بین‌الملل و اسناد موجود کاملاً واضح است و ایران با ایستادگی در برابر هرگونه فشار خارجی، همچنان بر حاکمیت خود بر این مناطق تأکید می‌کند.