این راه، این جاده، این خاکِ هم‌آغوش با فرات که کشیده می‌شود تا بین‌الحرمین، قصه‌ی هزاران دستِ بریده دارد. قصه‌ی لیلاهایی که به شوق دیدن مجنون، شبانه به جاده می‌زنند و از دم تیغ‌ها می‌گذرند اما پا پس نمی‌کشند. و به قول ابونبی «می‌رویم. تا زمانی که آسمان آبی‌ست و فرات جاری! هشتاد و نه کیلومتر که راهی نیست؛ پیاده، با پرچم‌هایی سرخ، به سوی خودش؛ شما هم دل دل نکن، بیا ... .»