محسن بابادی  اظهارکرد: در فصل تابستان، خواه ناخواه خانواده ها برای ثبت نام فرزندان به کلاس های ورزشی مراجعه می کنند اما بسیاری از آنها پس از دیدن شهریه های سرسام آور و رفتار نامناسب مدیران باشگاه و مربیان، رغبتی به ثبت نام فرزندان خود در کلاس‌های موردنظر نشان نداده و نه تنها در آن کلاس، بلکه در هیچ کلاس ورزشی دیگری نیز ثبت نام نکرده و بدین شکل حجم بالایی از مراجعه کنندگان به اماکن ورزشی، دست خالی به خانه هایشان بازمی‌گردند.

او ادامه داد: پس لزوم آگاهی و دانستن شیوه رفتار مناسب با خانواده ها و ورزشکاران جهت علاقه مندی آن ها به کلاس های ورزشی بسیار مهم بوده و آن مربی، مدیر یا شخصی که متولی کار است باید آن قدر تجربه داشته و در کارش متخصص باشد تا بداند چگونه و به چه روشی ضمن شنیدن و توجه به خواسته های ورزشکاران و والدین، کاری کند که آن ها با میل و رغبتی بیش از زمان حضور اولیه، به ادامه کار و ثبت نام دلخوش شده تا بدین شکل هم آن ورزشکار از مزایای ورزش محروم نشود و هم آن باشگاه گردش مالی بهتری داشته و بتواند در زمینه آموزش و پرورش استعدادها موفق تر باشد.

این کارشناس ورزش گفت: پس شیوه درست تبلیغات و علاقه مند نمودن ورزشکار و خانواده‌ها مسأله مهمی است که در بسیاری از مواقع به علت بی تجربگی، نابلدی و شلوغ بودن افراد ثبت نام کننده نادیده گرفته شده و سبب سرخوردگی مراجعین می شود. بسیار دیده شده که به ورزشکار یا خانواده ها گفته می شود باتوجه به فلان شرایط جسمی، فیزیکی، روحی یا خجالتی بودن، تیپ و ظاهر آنچنانی و دیگر مواردی که بسیاری از کودکان و نوجوانان عصر حاضر با آن دست به گریبان هستند، شرایط شرکت در کلاس ورزشی را نداشته و کاری می کنند که همان درصد ناچیز انگیزه خانواده ها نیز از بین رفته و دیگر پشت سرشان را هم نگاه نکنند. حال سوال اینجاست مگر تفریح، ورزش و سپری نمودن اوقات فراغت حق آن ها نیست یا اینکه چون دارای چنین شرایط ویژه ای هستند، هیچ گاه نباید پای در این عرصه ها بگذراند؟ پس رسالت و هدف ورزش و مربی و مدیر باشگاه در آموزش، تقویت و بهبود وضعیت جسمی و روحی ورزشکاران و برطرف نمودن نقاط ضعف آن ها چه می شود؟ اینکه فقط ورزشکاران خوش استایل یا کامل تر به لحاظ شرایط فیزیکی و روحی اجازه ورزش از جانب مربیان و مدیران ورزشی را داشته باشند، ظلمی آشکار در حق بقیه محسوب شده و نشانگر ضعف و راحت طلبی آن کادر ورزشی در کمک به مقوله ورزش همگانی است.

او افزود: درست است اگر هر فردی شرایط حرفه ای داشته باشد، می توان این موضوع را جدی گرفت اما در بحث ورزش عمومی و همگانی گذاشتن خط کش و تمایز ناعادلانه افراد با معیارهای غیراخلاقی و غیرانسانی، اشتباهی بزرگ محسوب شده که ضربات جبران ناپذیری به ورزشکاران، خانواده های آن ها و جامعه در درازمدت وارد خواهد کرد. پس باید با سعه صدر، شرایط همه ورزشکاران که اتفاقا رایگان هم پای بدین مدارس ورزشی نمی گذارند را در نظر گرفت و با رفتارهای دلسرد کننده، سبب دلخوری یا تنفر آن ها از ورزش و حضورشان و نیز بهره بردن از محیط های اجتماعی نشوند که  افزایش بزهکاری‌ها، بالا رفتن درصد بیماری‌های جسمی و روحی، افزایش هزینه های درمان و کاهش سلامت جامعه از بزرگترین عواقب این رویکرد خواهد بود. به هر حال امیدوارم در دولت جدید بیش از گذشته به نقش و اهمیت ورزش همگانی پرداخته شود، چرا که امروزه رخوت، فساد و بیماری‌های مختلف، بیش از همیشه خودنمایی کرده و جامعه را آزار می دهد.