محسن بابادی اظهارکرد: امسال تابستان هم مثل هر سال، بازار کلاس های ورزشی داغ داغ است. خصوصا برای ورزشکاران کم سن و سال که بیشتر به هدف تفریح و پرکردن اوقات فراغت روی به ورزش می آورند. اما متاسفانه باز هم شاهد افسارگسیختگی و عدم کنترل کلاس های یاد شده توسط کسانی که مجوز این برگزاری این گونه کلاس ها را می دهند هستیم. سانس های شلوغ و مربیان آموزش ندیده و بدون مدرک نیز معضلی اساسی در این میان هستند. گاها در ورزش های انفرادی و گروهی خصوصا رشته‌های سالنی در فضای بسته مشاهده می شود یک مربی چندین سانس را مربیگری می کند که توان و انرژی لازم برای آموزش در تک تک سانس ها را نداشته و بیشتر متمایل به استراحت و وقت هدر دادن است تا کار کردن با بچه‌های مردم.

او ادامه داد: خصوصا آنجایی که این مربیان طبق تعداد شاگردان و سانس های موجود دستمزد دریافت می کنند، به شدت سطح آموزش پایین می آید و بدین شکل وقت خانواده ها و ورزشکاران به بطالت گذرانده می‌شود. به اعتقاد بنده اجرای بیش از دو سانس در طول یک شبانه روز توسط یک مربی اصلا به صلاح نیست و اگر خانواده ها مشاهده کردند یک مربی بیش از دو سانس در طول یک روز را مربیگری می کند، بدانند که بدون تردید سطح آموزش بسیار پایین بوده و مربی تلاش بر وقت گذرانی، استراحت و ریکاوری خود دارد تا آموزش موثر به فرزندان آنها، پس خانواده ها بسیار دقت کنند.

این کارشناس ورزش گفت: حتی روی تعداد همین دو سانس نیز حرف دارم و ترجیحا روزانه یک سانس برای یک مربی کفایت می کند. مشکل آنجاست که تنها درآمد بسیاری از مربیان همین کلاس های آموزشی بوده که بعضا فن و تخصص دیگری ندارند. ضمن این که در کشور ما با توجه به مشکلات اقتصادی، می طلبد که هر مربی یک شغل ثابت داشته و مربیگری شغل دومش بوده و تنها یک سانس در هر روز داشته باشد. حتی بهترین حالت ۴ یا ۵ سانس مربیگری در طول یک هفته است که هم مربی توان ریکاوری و تمرکز داشته باشد، هم بتواند طراحی تمرین مناسبی متناسب با توانایی و سطح ورزشکاران داشته و هم فرصت مطالعه و خودآموزی داشته باشد، چرا که در این حالت مربیگری را یک شغل جهت کسب درآمد نمی‌داند و با انگیزه و شرایط بهتری می تواند به امر آموزش بپردازد.

او عنوان کرد: ناگفته نماند دستمزد مربیان ورزشی آن قدر پایین است که آن هایی که شغل ثابت ندارند، ناچار هستند علی‌رغم میل باطنی این گونه فعالیت کنند و همین یعنی فاجعه در ورزش و مربیگری و خیانت در کشف استعدادها. در کشور ما هیچ تمهیداتی جهت ایجاد شغل مناسب و ثابت برای مربیان ورزشی اندیشیده نشده و هر مربی هر آنچه توان و انرژی دارد، برای کسب درآمد گذاشته و درصد زیادی از امر آموزش بر باد فنا می رود. پس هم مربیان، هم خانواده ها و هم مسوولان محترم کشور باید موارد مربوط به خود را مدنظر قرار داده تا شاهد بهترین بازده ورزشی بوده و سودجویان فرصت عرض اندام نداشته باشند.

بابادی گفت: نکته مهم این است که سالن دارها یا افرادی که زمین های ورزشی را در اختیار دارند، جهت سوددهی بیشتر، آن قدر دستمزد کمی به مربیان داده و آنها را از نظر مالی تحت فشار قرار می دهند که مربیان مجبور می شوند سانس های تمرینی را افزایش داده یا هنوز این سانس تمام نشده، در شتاب جهت آغاز سانس بعدی بلافاصله پس از سانس قبلی باشند. اسفبارتر آنکه کافی است دو سانس پشت سر هم این مربیان در یک مکان نبوده و از هم فاصله داشته باشد. آن موقع است که ورزشکاران بزرگترین قربانیان این ماجرا خواهند بود، چرا که مربیان مجبورند از سروته سانس ها بزنند که در زمان مناسب سر دیگر سانس ها حضور داشته باشند. یعنی مربیان مجبورند ربع ساعت یا بیست دقیقه قبل اتمام سانس آن را تعطیل نموده و به طرف سالن دیگر در گوشه دیگر شهر حرکت کنند و حتی ممکن است به ۱۰ دقیقه یا ۱۵ دقیقه ابتدایی سانس بعدی نیز نرسند و این یعنی تحقیر و مرگ ورزش توسط پول، یعنی قربانی شدن ورزش در مسلخ مادیات. به هر حال امیدوارم فکری به حال این مسائل شود تا تابستان امسال نیز همچون سال های پیش جز هدر رفتن وقت و سرمایه خانواده ها دستاوردهای دیگری نیز برای علاقه مندان به ورزش داشته باشد.