گمان شاه این بود که علت انقلاب نه استبداد بلکه آزادی بود.
شاه عملا همه نیروهای مخالف خود را ابزار دست نیروهای خارجی توطئه گر میدانست.
در آن دوران در بین بسیاری از مردم ساواک به عنوان یک دستگاه سرکوبگر مطرح بود که از شکنجه های مختلف برای منتقدان و براندازان استفاده میکرد.
ساواک مخفف سازمان اطلاعات و امنیت کشور بود که به کارهای جاسوسی علیه مخالفان میپرداخت و در برخی از کتب به سازمان هایی اینچنینی سازمان جاسوسی گفته اند مثلا در کتاب نگاهی به شاه نوشته دکتر میلانی از نام سازمان جاسوسی فرانسه استفاده شده و در مورد اسرائیل هم الان در برخی رسانه ها به رییس موساد رئیس سازمان جاسوسی میگویند یا در مورد ام آی سیکس نیز به برخی از کارکنان آن لقب جاسوس میدهند و در رسانه های مختلف نیز میگویند و حتی در مورد سی آی ای و غیره.
آموزگار پانزده ماه نخست وزیر بود.بعد از آموزگار شریف امامی نخست وزیر شد.شریف امامی سالها ریاست مجلس سنا و ریاست بنیاد پهلوی را بر عهده داشت.
شریف امامی در گذشته در سال 1340 هم نخست وزیر بود.
در یک گزارش تحلیلی در سال 1956 یا 1344 وزارت امور خارجه آمریکا بیان کرده بود که نمایندگان مجلس شورا و سنا را شاه برمیگزیند و کیفیت فعالیت این دو مجلس و نیز لوایحی که از تصویب آنها میگذرد با نظر شاه است.
منظور این گزارش این بود که شاه قدرت مطلقه دارد و حتی در مسایل اقتصاد داخلی هم نقش اصلی را دارد.
در دوران اوج نا آرامی ها برخی به شاه پیشنهاد داده بودند که با اعدام برخی از دست اندرکاران رژیم و نخست وزیران گذشته در ملا عام آتش خشم مردم فرو خواهد نشست و شخص شاه نیز رهبر انقلاب خواهد شد.
اردشیر زاهدی به شاه پیشنهاد داده بود که شاه به مردم مساله سرطان خود را بگوید و بعد از آن مردم نسبت به شاه رئوف تر خواهند شد.
شاه به دلیل برخورد انگلستان با پدرش به ایشان بدبین بود و چون دیده بود که سفارت های خارجی حتی در جزییات امور داخلی ایران دخالت میکنند دلیل اصلی نا آرامی ها را توطئه ایشان میدانست .
آخرین نخست وزیر شاه بختیار بود که سی و پنج سال کم و بیش با رژیم شاه درگیر بود و چند بار به زندان افتاده بود و از رفتار شاه با مصدق دلگیر بود.
در هر صورت به گفته برخی از مفسران شاه در نهایت پذیرفته بود که ساواک در بین عموم  مردم محبوبیتی ندارد و حتی مردم نسبت به نظامیان نیز چنین حسی دارند.
شاه بعد از خروج ایران به گفته برخی نمیخواست به انگلستان برود و همچون گذشته از بی بی سی انتقاد داشت.
منبع کتاب نگاهی به شاه
نوشته دکتر عباس میلانی