دست شفابخش دکتر حاج عباس!

عملیات فوق طبیعت و غرور آفرین بیت المقدس با آزادی خرمشهر قهرمان پایان یافته بود . حدودا 14 ساله بودم که زمزمه اعزام امدادگران جهاد سازندگی را به خرمشهر متوجه شدم . عباس از بچه های مسجد مامور شد تا رضایت پدرم را بگیرد . ساعت حدود 9 شب زنگ منزلمان را بصدا در آورد و به پدرو گفت : برای خرمشهر امدادگر نیاز است و غلام هم اعلام آمادگی کرده است اگر شما اجازه بدهید به اتفاق بچه های امدادگر جهاد سازندگی به جبهه اعزام شود .

با کمال تعجب پدرم به سادگی پذیرفت در حالی که مادرم از پشت در صدا میزد مرد چطور به بچه 14 ساله اجازه جبهه رفتن میدهی ؟ پدرم رو به من کرد و گفت : بابا این تصمیم خودت هم هست ؟ منهم با اشتیاق تمام گفتم آری . پدرم گفت بابا سعی کن با جبهه رفتن خود خدمتی به رزمندگان بنمائی به با این سن و سال کم دست و پا گیر آنها باشی ! منهم قول دادم .

روز موعود فرا رسید و به جبهه اعزام شدیم . در خرمشهر و در بیمارستان شهید صدوقی مشغول خدمتگزاری به مجروحان فاتح شهر مردانگی و شرف شدیم .

در پوست خود نمی گنجیدم . باورم نمی شد که جبهه مرا پذیرفته است زیرا با هزار ترفند در عملیات ظفرمند فتح المبین در مینی بوس اعزام با کمک بچه ها مخفی شده و خود را به شهر شوش دانیال رساندم ولی پس از یکهفته فرماندهان به هیچوجه حاضر به نگهداشتن من در منطقه عملیاتی نشدند و با چشمان اشکبار از مرقد مقدس حضرت دانیال نبی (ع) به اهواز برگردانده شدم .

اما امروز غرورم مضاعف شده است هم فضای پیروزی و آزادی خرمشهر و هم پذیرشم در بیمارستان شهید صدوقی بعنوان امدادگر مرا سرشار از عشق و روحیه ساخته بود که سر از پا نمی شناختم .

چون سن من کم بود در قسمت پذیرش بیمارستان مشغول مساعدت به مجروحان و تشکیل پرونده برای آنها شدم ، حاج عباس طرفی و دیگر بچه ها کار امدادگری و همکاری با کادر پزشکی را بعهده گرفتند .

مجروحان و جانبازان سرمست از پیروزی در عملیات بیت المقدس و آزادی خونین شهر روحیه بسیار بالائی داشتند و انسان را تحت تاثیر قرار میدادند . گاهی آنقدر تحت تاثیر عظمت روحی ، مظلومیتها و مردانگی های رزمندگان مجروح قرار می گرفتیم که بهمراه کادر پزشکی می گریستیم !

گاهی که آمار مجروحان با کاهش مواجه می شد فرصتی دست میداد تا پزشکان و امدادگران استراحت مختصری داشته باشیم و مجددا کار با عشق آغاز می شد .

عصر روز جمعه ای یک گروهان از لشگر 31 عاشورا بدلیل مسمومیت شدید با حال زار و نزار وارد بیمارستان شدند . متاسفانه تنها پزشک بیمارستان بدلیل ماموریت خاصی به آبادان رفته بود .

عباس که لباس سفید مخصوص کادر درمانی را بتن داشت به اشتباه به عنوان پزشک مورد خطاب قرار گرفت و بناچار شروع به نسخه نوشتن نمود !

رزمندگان بیمار درب دفترش صف کشیده بودند و مورد معالجه عباس قرار می گرفتند ! دقایقی نگذشته بود که صدای متصدی داروخانه بالا گرفت که آقای طرفی دیگر استامینوفن ننویس ! تمام قرصهای استامینوفن تمام شد !

لحظاتی گذشت و عباس سرگرم مداوای بچه ها بود که از داروخانه دوباره فریاد زدند آقای طرفی قرصهای آسپیرین هم تمام شد یه داروی دیگه بنویس !

عباس که فقط همین دو نوع قرص را می شناخت ناچارا به داروخانه مراجعه و از مسئول داروخانه خواست تا داروی دیگری که برای اسهال و مسمومیت مناسب باشد به او یاد بدهد تا برای مابقی رزمندگان بیمار ویزیت نماید . خلاصه به همین ترتیب معالجه رزمندگان با ادای دکتری عباس ادامه یافت !

جالب است بدانید که تقریبا تمامی بیماران با مختصر داروی موجود در بیمارستان و تجویز دکتر عباس طرفی ! و البته با نیت پاک این بسیجی مخلص که بناچار پزشک شده بود بهبود یافته و از بیمارستان بطرف مقر عملیاتی خود مرخص گردیدند .

قربون اون روزهای عشق و ایثار و اخلاص ...