قلمچی بدون آن که کسی معرفی اش کند و هدف از تشکیل این جلسه را بگوید بی مقدمه برمی خیزد و می گوید: بچه ها سلام. خواهش می کنم تا پایان سخنرانی از ابراز احساسات خودداری کنین. من خیلی برنامه براتون داشتم و می خواستم داشته باشم؛ اما متاسفانه عده ای با ما همکاری نمی کنن و نمی خوان که ستون ما توسعه پیدا کنه و تبدیل به خانه بشه تا عده ای زیر این ستون نانی به کف آرند و به غفلت نخورند...
پاپتی می گوید: آقا! منظورتون نون قبل از گرون شدنه یا بعد از اون؟
قلمچی طوری چپ چب به پاپتی نگاه می کند که همه ی فکر می کنند که قلمچی چپیه!
قلمچی ادامه می دهد: کار کردن در مطبوعات استان خیلی سخته. حتا از کار کردن توی بانک و بیمه هم سخت تره!
این بار دلتنگ زاده برمی خیزد و می گوید: آقا! منظورتون بانک 3000 میلیارد تومنی و بیمه ی ایران که نیست؟
قلمچی با دست اشاره می کند که بنشیند و ادامه می دهد: مدت هاست که مطبوعاتی های ما سر و هیچ و پوچ از دور سی هم شاخ و شونه می کشن و همدیگه رو متهم می کنن و خلاصه به هم می پرن اما از نزدیک اگه به هم برسن به گونه ای رفتار می کنند که انگاری صد ساله رفیقن!
این دفعه کاکا نبو بلند می شود و می گوید: استاد! سر هیچ و پوچ که کسی به کسی نمی پره! حتمن چیزی توی این چیزه که دو گروه به هم می پرن و یه گروه هم بیرون گود نشسته و چیزی نمی گن اما ناخن هاشونه به هم می زنن! در عین حال که این دو گروه رو هم قبول دارن و هم ندارن!!
قلمچی این بار کاکانبو را راست راست نگاه می کند به گونه ای که فکر کنم همه ی بچه ها این بار یقین حاصل کنند که قلمچی راستی یا اصولگرا است!
قلمچی که انگاری رشته ی کلام از دست اش در رفته است می گوید: داشتم چه می گفتم؟
"پاپتی" می گوید: استاد داشتین درباره ی نون حرف می زدین. درباره ی گرونی و از این جور حرفا!
"دلتنگ زاده" می گوید: استاد! من کاملن حواسم به شما بود. داشتین در مورد اختلاس حرف می زدین و اسامی افرادی که جناب دکتر احمدی نژاد چند سال پیش اعلام کرد توی جیبشه! می خواستین درباره ی کاغذ این اسامی که فکر کنم حالا زرد شده و پوسیده صحبت کنین...
"کاکانبو" می گوید: کا اصلن ای طور نید! شما داشتین در مورد مطبوعاتیا و خونه ی نداشته شون که فقط یه پلاک یا شماره 551 داره و تموم جر ملکی هم روی همین پلاکه سخنرانی مبسوطی می نمودین!
آقای پیشنهادی که تا کنون سکوت کرده است برمی خیزد و می گوید: استاد! اما پیشنهاد دیم مثل روزی نومه ها که هر کی دستش به جایی بند بیسه، مجوز گرفته؛ چندتا خونه مطبوعات هم درست بشه و هر کدوم یه شماره داشته باشه. بعد از این هر کدومشون برن و یارگیری و کار کنن ؛ چه طوره؟
نوبتی هم باشه نوبت "آب به چاله ریز" است که برمی خیزد و می گوید: انگاری شما همه تون از مو آب به چاله ریز ترین! ما ای چو جمع وابیدیم که خونه تشکیل بدیم و پست بگیریم نه این که هی پاپتی بپرین منه بیانات ارزشمند و گهربار استاد!
"چارتیه" هم که تا حال لام از کام نجبانده است، بدون این که برخیزد می گوید: ای کشته مرده ها و عاشقان سینه دریده ی پست و مقام و خونه و لونه و مطرح شدن در انظار عموم! شما هنربندان چی از جون مطبوعات می خواین؟!
"پدی" که تا حال سرش توی کاغذهای جلویش بود و انگاری دارد با دستش دنبال چیری می گردد آهسته از جا بر می خیزد و می گوید: در فرهنگ نمادین و نوستالوژی ما پرداختن به موضوعات فولکلور و سیاسی اجتماعی که باعث هرج و مرج و رقابت های غیر دموکراتیک و آنارشی می گردد باید بگذارین همه ی حرف ها زده بشه...
قلمچی که تا کنون ساکت نشسته است، میان حرف های "پدی" می پرد و می گوید: ببخشید! اینجا کلاس فلسفه و جای فلسفه بافی نیست ما می خواهیم درباره ی ضرورت تبدیل شدن ستون مطبوعاتی قلمچی به خانه ی مطبوعات قلمچی صحبت کنیم و بعد مسوولیت ها را هم بین خودمان تقسیم کنیم؛ نظر شما چیه؟
در این هنگام همه ی بچه ها بر می خیزند و هورا می کشند و پیشنهاد استاد قلمچی را تایید می کنند...
جلسه برای مدت 10 دقیقه برای صرف چای و بیسکویت تعطیل می شود. زحمت آوردن بیسکویت ها را "شیثم بسکوتی" می کشد...

***
در طول این 10 دقیقه رایزنی و رای زنی ها شروع می شود و تلفن های همراه به کار می افتد و دستورهای لازم داده و گرفته می شود و هر کس با کوله بار و توبره ای پر می رود می نشیند تا قلمچی بیاید و پست ها را تقسیم کند...
خبرنگار ما کسب اطلاع می کند: قلمچی بیرگونی هم از مشورت بی نصیب نمی ماند و اطلاعات و کیهان لازم را به دست می آورد تا بهتر بتواند پست ها را تقسیم کند...
سرانجام با 30 دقیقه تاخیر جلسه ی تبدیل ستون مطبوعاتی قلمچی به خانه ی مطبوعات و پشت بند آن معرفی و تقسیم پست ها و میزها برای خودی نشان دادن در جامعه آغاز می شود...
در ابتدای جلسه، قلمچی بیرگونی به اهداف مطبوعاتی و غیره ی مطبوعاتی و اختصاصی قلمچی خیلی سر بسته به گونه ای که خود نیز متوجه نمی شود که چی می خواسته بگوید چه رسد به حاضران اشاره می کند و می گوید: همه ی آن هایی که با تشکیل خانه ی مطبوعات موافق اند دستشان را بلند کنند...
دست ها بالا می رود و قلمچی احساس می کند که تعداد دست های بالا برده شده بیش از عده ی حاضر در جلسه است!
قلمچی بار دیگر می خواهد که حاضران دست ها را بالا ببرند که این بار هم تعداد دست های بالا رفته بیش تر نشان می دهد! قلمچی خوب که دقت می کند می بیند عده ای علاوه بر هر دو دستشان، پاهای شان را هم بالا برده اند!
قلمچی علت را که می پرسد در می یابد که هر چه آمار شرکت کنندگان بیش تر باشد هم نشانگر فرا جناحی بودن است و هم نشان دهنده ی این است که خیلی از مطبوعاتی در این جلسه شرکت کرده اند!!
قلمچی پیشنهاد می کند: حالا که هدف و اهمیت، تعداد افراد شرکت کننده در جلسه است؛ بنابراین لازم است از انتخابات گذشته درس بگیرید و بروید و توزیع کنندگان جراید و عده ای از دکه داران را- که در حقیقت مطبوعاتی هستند- بیاورید و اسم شان را یادداشت کنید که جلسه پر بار شود و عده ای نگویند که فقط بین خودشان انتخابات برگزار کرده اند...
آقای پیشنهادی پیشنهاد می دهد: ما حالا خانه ی مطبوعات مان را تثبیت می کنیم و بعد می رویم از همه امضا می گیریم که آنان در جلسه حضور داشته اند...
استاد قلمچی پیشنهاد را می پذیرد و خانه ی مطبوعات قلمچی با بیش از 550 نفر تصویب می شود!
بعد از تصویب خانه ی مطبوعات قلمچی، چارتیه می گوید: ببخشین! نماینده فلان اداره را نمی بینم. مگه حضور ندارد؟
آقای پیشنهادی، "پدی" را نشان می دهد و می گوید: بفرما این هم جناب نماینده!
چارتیه می گوید: این که پدی خودمونه؟!
قلمچی می گوید: پدی خودمون باشه؟ مگه چه اشکال داره؟! ایشون دره نگشته نذاشته و همه جا هست و هیج جا نیست...
چارتیه می پذیرد و جلسه این بار با صرف شیرینی و نستکافه توسط شیثم بسکوتی ادامه پیدا می کند...
بعد از این که اهالی خانه ی مطبوعات قلمچی، دلی از عزا در می آورند، همه سر جای شان می نشینند و قلمچی شروع می کند به تقسیم عنوان ها.
آقای پیشنهادی پیشنهاد می دهد: برای تقسیم پست ها رای گیری کنیم که قلمچی مخالفت می کند و می گوید: :انگاری این خانه، خانه ی من است و من باید تقسیم مسوولیت کنم نه رای گیری! هر کس مخالفه دستش بالا"
نه تنها هیچ دستی بالا نمی رود که پاها نیز توسط دست ها قلاب می شوند که بالا نروند!
قلمچی بلند می شود و می رود روی بلندی می ایستد و می گوید: اول از حضور کم نظیر شما مطبوعاتی های عزیز استان که بر ما منت گذاشتین و در این جلسه مهم حضور یافتین تا بر سرنوشت خود حاکم باشین تشکر می کنم. بنده از همین مکان ریاست خودم رو بر "خانه ی مطبوعات قلمچی" اعلام می کنم. امیدوارم با هورا کشیدن خود این انتخاب شایسته را که از سوی شما مطبوعاتی های عزیز صورت گرفته تایید کنین...
صدای تشویق و هورا و شوت بلبلی و احسنت و آفرین به هوا می رود و با صدای رعد و برق آسمان درهم می آمیزد و باران شروع می کند به باریدن که همه ی مطبوعاتی ها این اتفاق را به فال نیک می گیرند!
قلمچی ادامه می دهد: این جانب "آب به چاله ریز" را که سن پدربزرگ مون داره به عنوان نایب رییس خانه معرفی می کنم. تایید می کنین؟ صدای هورا بلند می شود و آب به چاله ریز بر می خیزد و ابراز احساسات می کند...
قلمچی سپس دست "پاپتی" را به عنوان دبیر و سخنگوی خانه ی مطبوعات بلند می کند و خواستار تشویق از از سوی حاضران می شود که همه ی مطبوعاتی ها پاپتی را تایید می کنند...
"دلتنگ زاده"، آقای پیشنهادی و کاکانبو هم به عنوان اعضای عادی خانه ی مطبوعات معرفی می شوند که آنان هم مورد تشویق قرار می گیرند...
از "چار تیه" به عنوان بازرس خانه ی مطبوعات نام برده می شود که او هم از تشویق اهالی مطبوعات استان بی نصیب نمی ماند...
قلمچی بعد از انتخاب افراد می گوید: کسی باقی مانده که پست نگرفته باشه؟ در این هنگام "پدی" و "شیثم بسکوتی" بر می خیزند و قلمچی آن ها را با حفظ سمت به عنوان علی البدل هیات مدیره و بازرس انتخاب می کند.
آب به چاله ریز برمی خیزد و می گوید: قربان! چند نفر از دوستانم به مطبوعات و گرفتن پست خیلی علاقه مندن و تا حال چند بار از جلوی دفتر مطبوعات رد شدن و روزنامه هم خریدن... می شه دو سه پست مشاوری براشون در نظر بگیری؟
کاکانبو می گوید: هنوز تکلیف بچه نفتون و استاد صاف صادق اهوازی مشخص نیست. بذار وضع اونا مشخص بشه بعد...
قلمچی می گوید: اگر اونا هم اومدن و نشون دادن که با ما هستن دو پست مشاوری براشون در نظر می گیریم.
آب به چاله ریز می گوید: استاد صاف صادق اهوازی و پست مشاوره؟! عمرن اگه قبول کنه. اون خودش رو خیلی بالاتر از این حرفا می دونه و حتا به ریاست خانه ی مطبوعات هم قانع نیست؟
قلمچی می گوید: پس چی از جون ما می خوان؟
آب به چاله ریز می گوید: نمی دونم از خودشون بپرسین...
قلمچی چیزی نمی گوید و ختم جلسه را اعلام می کند و همه با خیال راحت و راضی به خانه های شان می روند...

انتصاب مهم در خانه ی مطبوعات

به دنبال ترکتازی های"قلمچی بیرگونی" در تشکیل خانه ی مطبوعات و ایجاد گرد و خاک در فضای صمیمانه و مهرپرور مطبوعات استان که باعث از هم دور شدن دل ها و به وجود آمدن دره ای وسیع و عمیق بین مطبوعاتی ها و هکذا گران شدن مایحتاج عمومی مردم(!) شد؛ استاد صاف صادق اهوازی این بزرگ طنزپرداز جهان، خانه ی مطبوعات قلمچی بیرگونی را دستخوش تغییر و تحول کرد...
به گزارش "پدی"- که دوباره از پیشوند "آ" برخوردار شده است و از این پس با عنوان "آپدی" از او نام برده می شود- "بچه نفتون" به عنوان مدیرعامل خانه ی مطبوعات منصوب شد و از زحمت های کشیده نشده ی "قلمچی بیرگونی" که همدلی و همبستگی را سرلوحه ی کار خود قرار نداد انتقاد شد!
در آیین معارفه ی بچه نفتون و تودیع قلمچی بیرگونی که با حضور استاد صاف صادق اهوازی در خانه ی نداشته ی مطبوعات برگزار شد، بچه نفتون در سخنانی اظهار امیدواری کرد: با پا درمیانی برخی از مسوولان و بزرگان گروه های مطبوعات، بتوان نسیم وحدت و همدلی را در فضای متفرق مطبوعات جاری سازد و آن ها را متحد کند تا راه های توسعه و پیشرفت استان زودتر آسفالت شود!
در این آیین عده ی قلیلی می خواستند از سخنرانی "قلمچی بیرگونی" - که فعلن نقش مشاور صاف صادق اهوازی را بر عهده دارد- جلوگیری کنند که با نگاه معنی دار این استاد مسلم طنز و هزل و هجو، مخالفان در جاده ی موافق افتادند و قلمچی را تا پای تریبون راهنمایی کردند...
قلمچی در سخنانی گفت: دوستان! هدف من از تشکیل خانه ی مطبوعات قلمچی متشکل کردن عده ای از اهالی متفرق مطبوعات بود که در فضای مطبوعات جایگاهی نداشتند و سرگردان بودند و نمی دانستند چه گونه خود را منسجم کنند.
وی افزود: من در تشکیل خانه ی مطبوعات نه قصد بهره وری سیاسی و اقتصادی داشتم و نه چسبیدن سفت و سخت به میز و صندلی و نه نشان دادن خود به هر قیمتی. حالا چه طور شده که عده ای فکر کرده اند من با تشکیل خانه می خواستم گرد و خاک کنم و از آب گل آلود ماهی منفعت بگیرم؟!
استاد معزول شده ی خانه ی مطبوعات گفت: البته در این مورد پرس و جو نمی کنم و نمی خواهم بدانم که چه طور شد که ای طور شد. لذا در هر پست و سمتی که بگویند کار کن! کار می کنم و برای من کار کردن عار نیست. هر چند که برای به دست آوردن پست و مقام نیز خود را به آب و آتش نمی زنم و دل همکاران خود را در رسانه های مختلف نمی رنجانم. چرا که شاعر گفته است: " تا توانی دلی به دست آور/ دل شکستن هنر نمی باشد"
هنگام پایین آمدن قلمچی از جایگاه سخنرانی، فضای خانه مطبوعات لبریز از احساسات و همدلی و صمیمیت و اشک شوق شد و سر گروه های مطبوعات یکدیگر را در آغوش گرفتند و از این که مدت ها دور از هم و در وادی مخاصمه سیر می کردند ابراز پشیمانی کردند و قول دادند پا به پا و در کنار هم در راه شکوفایی مطبوعات و گرفتن حق و حقوق مطبوعاتی ها از هیچ تلاشی دریغ نکنند...