حل شدن «تریبونی» بیکاری!

دردی که سال های سال دل دردمندان این جامعه را می آزارد بیان دردی است که از زبان مسوولان امر جاری می شود نه درمان آن. حالا مخاطب آن ها چه کسانی هستند و سیبل کجاست ؟ همان معادله چند مجهولی دردآور گذشته است.
برای مثال: در زمینه ی حل مشکل بیکاری، وقتی عضو یک شورای محله یا شهر بنا به درخواست جوانان جویای کار در جلسه ای می گوید : «جوانان ما بیکارند» ، مخاطب او بخشدار و یا فرماندار آن شهر است که باید پیگیر باشند که با جذب اعتبار، پروژه ای فعال کنند یا زمینه اشتغال ایجاد کنند. یا اگر نماینده ی شهری در مرکز استان در جلسه شورای اداری آن جمله را بگوید مخاطب او باید استاندار باشد که برای حل مشکل چاره اندیشی کرده و از وزیران مطالبه نماید. یا اگر وزیری در جلسه وزیران این مشکل را بیان کند منظور او رییس جمهور است که با راه کار و برنامه ریزی و اختصاص اعتبار زمینه ساز حل مشکل شود. اما وقتی رییس جمهور خود به عنوان بالاترین هرم اجرایی کشور این مشکلات و جملات دردآور را فریاد بر آورد مخاطبش را باید در کدام زمین و زمان و آسمان پیدا کرد؟!
این سیکل سال های سال چنان تکرار شد و به تسلسل رسید و به دورباطل انجامید که دیگر قابل شنیدن نیست؛ ولی نیازمندان در تمامی حوزه ها بخصوص جویندگان کار به آن عادت کرده و با آن کنار آمده اند. اما درد جدیدتری آمد که درد آورتر و دل آزارتر شد و آن هم « حل شدن دستوری مشکلات جامعه» است که مهم تر از همه بیکاری است. زیرا این گونه برداشت می شود که مسوولان امر هم تا حدودی دریافته اند که ریشه بیشتر معضلات بیکاری است و هر یک به فراخور حال خود نسخه ای برای درمان آن از پشت تریبون می نویسند و می پیچند و می پیچانند!!
وقتی در سال های گذشته که گرانی به صورت گسترده آزار دهنده شد و دل همه اقشار جامعه بخصوص بخش کم درآمد و بی درآمد جامعه را به درد آورد و همه از ناتوانی دولت در مهار آن لب به انتقاد گشودند، بالاترین مدیر اجرایی کشور با رد آن، مردم را به خرید از محله ارزان فروش خود دعوت کرد!
وقتی صحبت از فقر و پایین آمدن توان خرید مردم و ناتوانی از تامین نیازهای اولیه زندگی شد، گفتند: با تقسیم یارانه بین مردم نه تنها فقیران غنی و گرسنگان سیر شدند؛ بلکه با یک برنامه ریزی می توان از آن «بانک آتیه » درست کرد.
وقتی صحبت از کمبود مسکن و بالا رفتن اجاره ها و پایین ماندن حقوق ها و دستمزد ها می شد ساختن ویلاهای سه صفری« 1000 متری» در خارج از شهرها و در بر و بیابان ها دستور داده شد. با حل شدن دستوری آن مشکلات از پارسال تا کنون مشکل بیکاری نیز با ایجاد 5/2 میلیون شغل در دستور کار قرار گرفت.
در سال گذشته که این دستور امری شد، یعنی صنایع کوچک و بزرگ، بخش کشاورزی، نیشکر، بنادر و ... نزدیک به 5/2 میلیون نفررا بازنشسته و خانه نشین کردند و این 5/2 میلیون شغل دستوری را جایگزین کردند. امسال هم امر ایجاد 5/2 میلیون شغل جدید یا شاغل جدید از پشت تریبون صادر شد. - این 5/2 میلیون شغل آن 5/2 میلیون شغل پارسالی نیستند بلکه یک تشابه عددی است زیرا آن 5/2 میلیون پارسالی همه رفتند سر کار!- این 5/2 میلیون جدید است پس نیاز به توضیح و توجیه من نیست که این 5/2 میلیون شغل جدید چه گونه باید بر سر کار بروند؛ بلکه از زبان خود رییس جمهور که در خراسان رضوی آن را دستوری کرده بود بیان شود پسندیده تر است.
دکتر احمدی نژاد: «درباره حل بیکاری همه باید همت کنند. اگر مغازه داری، کارخانه داری و کشاورزی می تواند حتی برای یک نفر اشتغال ایجاد کند باید این کار را انجام دهد. چهار میلیون کشاورز در کشور وجود دارد که اگر 300 هزار نفر از این گروه یک شغل ایجاد کنند، 300 هزار شغل می شود. 5/2 میلیون نفر اصناف در کشور وجود دارد که اگر 500 هزار نفر از آنها فقط نصف شغل ایجاد کنند و یک کارگر و یا شاگرد بیاورند می شود 500 هزار شغل. 600 هزار کارگاه صنعتی در کشور وجود دارد اگر به طور متوسط نیم نفر نیرو به مجموعه خود اضافه کنند می شود 300 هزار نفر اشتغال که مجموعه این ها بیش از یک میلیون شغل می شود که ما بیش از این رقم افرادی که کاملاً در کشور بیکار نداریم»
این صحبت های ریاست محترم جمهور بود که به صورت دستوری بیکاری کشور را حل کرد.
اما اینجا دو سوال یا یک مساله دو مجهولی پیش می آید که نباید مثل قدیم به صورت کاغذی و یا روی کاغذ حل شود بلکه باید تریبونی به آن پاسخ داده شود.
با وجود یک میلیون بیکار و آن هم مناسب بودن زمینه اشتغال، این یک میلیون با دستور داده شده ی بالا از طریق کشاورزی و اصناف، چرا در ابتدای سال صحبت از ایجاد 5/2 میلیون شغل شده بود؟
جواب این است که زمینه اشتغال در کشور چنان خوب و مناسب و تسهیلات و امکانات چنان زیاد است که آن یک و نیم میلیون نفر اضافی مشتغلات یعنی دو شغله و در دو جا مشغول به کار شوند!
مساله یا مجهول دوم این که این دستور در خراسان داده شده بود به خوزستان ما چه ربطی پیدا می کند که ما درباره آن قلم فرسایی کنیم؟
چون استان ما زرخیز و آب مدار یا آب خیز است و این یک میلیون شغلی که دستوری سر کار رفتند هم در بخش کشاورزی و صنعت و اصناف است و این سه امتیاز در استان ما به برکت همان آب مداری است. پس ما هم باید خوش حال باشیم که جوانان بیکار ما در سفر عنقریب ریاست محترم جمهوری به استان زرخیز و آب مدار و صنعت مکان و اصناف دار، دستوری بر سرکار بروند و بیکاری هم مثل گرانی و مسکن و فقر در پستوهای ذهن مان بایگانی شود.