تاریخ انتشار: ۲۶ فروردين ۱۳۹۱ - ۱۴:۱۳
کد خبر: ۱۶۹۸۹
نسخه چاپی ارسال به دوستان ذخیره
یادداشت صالحی در "واشنگتن پست":

ما سلاح اتمی نمی‌خواهیم/ We do not want nuclear weapons

علی اکبر صالحی
با فرا رسیدن زمان مذاکرات ایران و 1+5، علی اکبر صالحی در قالب مقاله‌ای در روزنامه واشنگتن پست به بررسی وضعیت کنونی مذاکرات پرداخت.

علی اکبر صالحی وزیر خارجه کشورمان در مقاله‌ای که در روزنامه واشنگتن پست منتشر شد، به تشریح مواضع ایران و بررسی مذاکرات استانبول پرداخت. در ادامه متن کامل این مقاله را می خوانید:

چهل و پنج سال پیش، آمریکا اقدام به فروش رآکتور تحقیقاتی و همچنین اورانیوم با غنای لازم برای ساخت تسلیحات اتمی به کشور من کرد. اندکی بعد، آمریکا با کمک به ایران در راه‌اندازی چرخه کامل سوخت در نیروگاه هسته ای موافقت کرد. نظر آمریکا در آن زمان این بود که توان هسته‌ای می‌تواند پاسخگوی نیازهای فزاینده کشور ما باشد، و موجب می‌شود تا ما بتوانیم ذخایر نفتی خود را برای صادرات و یا تبدیل آن به تولیدات پتروشیمی استفاده کنیم.

این منطق تغییری نکرده است

پس از انقلاب اسلامی در سال 1979 تمام مواضع آمریکا نسبت به ایران تغییر کرد. آمریکا حتی تحویل سوخت برای تاسیساتی را که پیش از این راه‌اندازی شده بود، متوقف کرد. ایران برای آنکه بتواند سوخت مورد نیاز خود را از منابع دیگر تامین کند، مجبور به اصلاح تاسیسات و کاهش غنای سوخت مورد نیاز به حدود 20درصد شد. رآکتور تحقیقاتی تهران هنوز هم فعال است و ایزوتوپ مورد نیاز برای درمان پزشکی سالانه 800هزار نفر از هموطنان من را تامین می‌کند.

اما رسیدن به این نقطه، ساده هم نبود. در سال 2009 بود که ما درخواستی مبنی بر دریافت سوخت مورد نیاز راکتور تحقیقاتی تهران به آژانس انرژی اتمی ارسال کردیم، چرا که سوخت این تاسیسات در حال اتمام بود و جان هزاران ایرانی در معرض خطر قرار داشت. در حالی که ما با معاوضه بخشی از اورانیوم خود که غنای پایین‌تری داشت، موافقت کردیم، پاسخی که از سوی کاخ سفید دریافت کردیم، فشار بیشتر به شورای امینت سازمان ملل در جهت تحریم ایران بود.

ما به آنچه که وظیفه هر دولتی است عمل کردیم: مراقبت و کسب اطمینان از سلامت شهروندان. به کمک خدا و با تلاش سختی که دانشمندان متعهد و در حال رشد ما انجام دادند، ما توانستیم کاری را مدیریت کنیم که تا پیش از این، آن را انجام نداده بودیم: غنی‌سازی اورانیوم تا 20 درصد و ساخت صفحات سوختی مورد نیاز برای رآکتور. ما از زمانی که متوجه شدیم گزینه‌ای جز تامین نیازهای خود نداریم، هیچگاه شکست نخوردیم.

هر رابطه‌ای (حتی رابطه والدین و فرزندان، زن و شوهر، و یا حتی ملت ها) بر اساس اعتماد بنا شده است. مساله رآکتور تحقیقاتی تهران، مثالی بود که نشان‌دهنده موضوع کلیدی بین ایران و آمریکا است: عدم اعتماد.

ما بارها مخالفت شدید خود با تولید تسلیحات کشتار جمعی را اعلام کرده ایم. هفت سال پیش بود که رهبر معظم ایران، آیت‌الله علی خامنه‌ای، تعهدی الزام‌آور ارائه کرد. ایشان در فتوایی تولید، انباشت و استفاده از تسلیحات اتمی را حرام اعلام کردند. پایبندی ایران به مخالفت با تسلیحات کشتار جمعی، که مسئله جدیدی نیز نیست، پیش از این هم مورد آزمون قرار گرفته بود. زمانی که صدام حسین در دهه 80 به ما حمله شیمیایی کرد، ما پاسخ مشابه به آن‌ها ندادیم. در موضوع هسته‌ای هم، آژانس انرژی اتمی، با وجود تعداد زیاد بازرسی‌های سرزده، نتوانسته هیج ابعاد نظامی در برنامه هسته‌ای ایران بیابد.

مقتدر و مستقل بودن به معنی عدم امکان مذاکره و دیپلماسی نیست. بلکه این به معنای ورود به مذاکرات به صورتی برابر و با در نظر گرفتن مساوات و احترام متقابل است. برای آنکه بتوان مجددا اعتماد متقابل را ایجاد کرد، همه طرف ها باید رویکردی صادقانه با نگاه روبه جلو و در جهت از بین بردن موانع دست یابی به مذاکره صادقانه، اتخاذ کنند.

یک نکته کلیدی ورود به گفت و‌گوها، در نظر گرفتن نگرانی‌ها و دغدغه‌های طرف مقابل نظیر دغدغه‌های خود است. برای حل موضوع هسته‌ای، مذاکرات پیش روی ایران و گروه 5+1 باید فراگیر باشد. دغدغه‌های طرفین باید مد نظر قرار بگیرد. موضوعات پیچیده‌ای که به مدت چند دهه حل نشده مانده‌اند را نمی‌توان یک شبه حل کرد. نشانه دیگر وجود احترام متقابل، آمادگی و خواست طرفین هم به گرفتن و هم به واگذاری است، بدون آنکه پیش شرطی وجود داشته باشد. این روش متقابل، با رویکردهایی که تنها بر امتیازگیری بنا شده، متفاوت است. از همه مهمتر اینکه مذاکرات را باید به صورت روندی مستمر دید و نه به عنوان یک رویداد مقطعی. یک خانه در چند دقیقه به خاکستر بدل می‌شود، اما زمان زیادی برای ساخت یک خانه نیاز است. به همین طریق، اعتماد هم به سادگی و به دفعات می‌تواند از بین برود، اما اعتمادسازی زمان زیادی می‌برد.

اگر هدف از گفت‌و‌گوها، به جای برطرف کردن اختلافات تنها پیشگیری از تبدیل جنگ سرد به جنگ گرم باشد، سوظن‌ها ادامه خواهد یافت. اعتماد نیز به وجود نخواهد آمد. با وجود تحریم‌ها، تهدید به جنگ، ترور چندین تن از دانشمندان ما، و انواع دیگر تروریست، ما باز هم تعهد به گفت‌و‌گو را برگزیده‌ایم.

در مذاکرات پیشرو نیز ما امیدواریم تا همه طرف‌ها به صورتی برابر و با احترام متقابل به میز مذاکره بازگردند؛ به این معنی که همه به مذاکرات جامع و بلندمدت با هدف رفع نگرانی‌های همه طرف‌ها متعد باشند؛ و از همه مهمتر اینکه همه طرف‌ها برای بازسازی اعتماد و اطمینان تلاش جدی داشته باشند.


We do not want nuclear weapons

Ali Akbar Salehi / foreign minister of the Islamic Republic of Iran/ washington postAli Akbar Salehi is foreign minister of the Islamic Republic of Iran.

Forty-five years ago, the United States sold my country a research reactor as well as weapons-grade uranium as its fuel. Not long afterward, America agreed to help Iran set up the full nuclear fuel cycle along with atomic power plants. The U.S. argument was that nuclear power would provide for the growing needs of our economy and free our remaining oil reserves for export or conversion to petrochemicals.

That rationale has not changed.


Still, after the Islamic Revolution in our country in 1979, all understandings with the United States in the nuclear field unraveled. Washington even cut off fuel deliveries to the very facility it supplied. To secure fuel from other sources, Iran was forced to modify the reactor to run on uranium enriched to around 20 percent. The Tehran Research Reactor still operates, supplying isotopes used in the medical treatment of 800,000 of my fellow Iranians every year.

But getting to this point was not easy. In 2009, we put forward a request to the International Atomic Energy Agency for fuel for the reactor as its supply was running out, threatening the lives of many Iranians. When we agreed to exchange a major portion of our stock of low-enriched uranium for reactor fuel in 2010 — a proposal by the Obama administration — the response we got from the White House was a push for more U.N. Security Council sanctions.

Again, we did what every government is obliged to do: protect and ensure the well-being of our citizens. Thanks to the grace of God and the hard work of our committed and growing cadre of scientists, we managed to do something we had never done before: enrich uranium to the needed 20 percent and mold it into fuel plates for the reactor. We have never failed when faced with no option but to provide for our own needs.

All relationships — whether between parents and children, spouses or even nation-states — are based on trust. The example of the Tehran Research Reactor vividly illustrates the key issue between Iran and the United States: lack of trust.

We have strongly marked our opposition to weapons of mass destruction on many occasions. Almost seven years ago, Iranian Supreme Leader Ayatollah Ali Khamenei made a binding commitment. He issued a religious edict — a fatwa — forbidding the production, stockpiling and use of nuclear weapons. Our stance against weapons of mass destruction, which is far from new, has been put to the test. When Saddam Hussein attacked us with chemical arms in the 1980s, we did not retaliate with the same means. And when it comes to our nuclear energy program, the IAEA has failed to find any military dimension, despite an unprecedented number of man-hours in intrusive inspections.

Being sovereign and independent does not mean that there is no room for dialogue or diplomacy. It means that one enters any debate as an equal, based on mutual respect and justice. To reestablish trust, all sides must assume an honest approach with a view toward moving past the barriers to sincere dialogue.

A key aspect of entering a conversation based on mutual respect is recognizing the other side’s concerns as equal to one’s own. To solve the nuclear issue, the scope of the upcoming talks among Iran and the "P5+1” (the United States, Britain, China, France, Russia and Germany) must be comprehensive. The concerns of all sides must be addressed. Complex matters that have been left unaddressed for decades cannot be solved overnight. Another sign of mutual respect is a willingness and readiness to both give and take, without preconditions. This form of reciprocity is distinct from approaches that involve only taking. Most important, and this cannot be stressed enough, is that dialogue must be seen as a process rather than an event. A house can burn to the ground in minutes but takes a long time to build. Similarly, trust can easily and rapidly be broken, but it takes a long time to build.

If the intention of dialogue is merely to prevent cold conflict from turning hot, rather than to resolve differences, suspicion will linger. Trust will not be established. Despite sanctions, threats of war, assassinations of several of our scientists and other forms of terrorism, we have chosen to remain committed to dialogue.

In the upcoming talks, we hope that all sides will return to the negotiating table as equals with mutual respect; that all sides will be committed to comprehensive, long-term dialogue aimed at resolving all parties’ outstanding concerns; and, most important, that all sides make genuine efforts to reestablish confidence and trust.

:
:
:
آخرین اخبار