سرپرست کاوش در محوطه جوبجی رامهرمز، از کشف بقایای جمجمه و بالا تنه یک کودک با گوشواره‌ای مفرغی به گوش و دو ظرف سفالی بر بالای سر به همراه چند مُهره عقیق و بدل چینی متعلق به دوره هخامنشی یا عیلام نو از کاوش در این محوطه خبر داد.

به نقل از روابط عمومی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری، آرمان شیشه‌گر اعلام کرد: کاوش فصل دوم محوطه جوبَجی- دهیور در بخشی از این محوطه، در حدود ۵۰ متری جنوب شرقی آرامگاه عیلام‌نو انجام شد، که به کشف آثاری از دوره‌های اشکانی، هخامنشی، عیلام نو و عیلام میانی منجرشد.

او با بیان این‌که آرامگاه عیلام‌نو، در کاوش فصل نخست در سال ۱۳۸۶ آشکار شد و متعلق به دو بانو از خاندان شاه «شوتورنهونته» پسر «ایندَدَ» از آخرین شاهان دوره عیلام نو (حدود ۵۸۵ تا ۵۳۹پیش از میلاد) بود، گفت: فصل دوم کاوش به منظور شناسایی آثار فرهنگی و معماری مرتبط با این آرامگاه و نیز آثار فرهنگی سایر دوره‌ها انجام و  یافته‌هایی مانند کشف جمجمه و بالا تنه کودک از دوره هخامنشی یا عیلام‌نو به دست آمد.

جاده‌سازی‌ها، تابوت‌ها و اسکلت‌های هخامنشی را منهدم کرده‌اند

این عضو هیأت‌علمی پژوهشکده باستان‌شناسی‌، اظهار کرد: در این کاوش نخست دیوارهای سنگ چین منظم که دو فضای مستطیل شکل کوچک و یک فضای مستطیل بزرگ با زوایای گرد را تشکیل می‌دادند و بیشترین بلندای آن‌ها حدود ۷۰ سانتی متر بود، به دست آمد. وجود این سازه‌ها و بقایای دو تنور در دو اندازه با قطر تقریبی حدود ۶۰ و ۵۰ سانتی‌متر، دستاس‌ها و پاشنه در سنگی، نشان از استقرارهای کوچ‌رو در این محل است که ممکن است متعلق به دوره هخامنشی باشند.

او با بیان اینکه بخش‌هایی از این لایه استقراری با تدفین‌های تابوتی دوره اشکانی که دارای حفاظی سنگ چین بودند، آشفته شده بود، بیان کرد: حجم زیادی از سفالینه‌های مکشوفه در میان آوار این دو لایه استقراری، سفال‌های دوره هخامنشی و اشکانی هستند که دلیل اختلاط آن‌ها حفر و ایجاد این گورهای دوره اشکانی در لایه زیستگاهی هخامنشی بوده است.

این باستان‌شناس در همین حال، نمونه‌هایی از سفالینه‌های هخامنشی را قابل توجه دانست و افزود: این تدفین‌ها نیز خود با خاکبرداری، جاده‌سازی و عبور ماشین‌آلات‌سنگین، آشفته و منهدم و از تابوت‌ها قطعات اندکی باقی بود و اسکلت‌ها نیز کاملاً از میان رفته بود.

شیشه‌گر گفت: در کنار سازه‌های سنگی، آثار دیوارهای خشتی که احتمالاً مربوط به دوره عیلام‌نو هستند و بخشی از آنها در بررسی محوطه از پیش شناسایی شده بود مرکب از خشت‌های حدود ۳۵ در ۳۵ سانتی‌متر و ضخامت حدود ۱۰ سانتی متر به دست آمد.

او با بیان اینکه آثار سقف مشاهده نشد و ممکن است در تخریب‌های امروزی با ماشین‌آلات سنگین از بین رفته باشد، بیان کرد: در غیر این‌صورت فرض وجود فضایی حیاط مانند پدید می‌آید و با تکیه بر فرض دوم، این فضاهای خشتی، چهاردیواری‌هایی را تشکیل می‌دهند که درازای هر ضلع ممکن است تا نزدیک ۱۳ متر برسد.

این باستان‌شناس با بیان اینکه بقایای دیوارهای خشتی کاوش شده در این فصل، شامل بخش‌هایی از سه سازه چهار دیواری به هم پیوسته بود، افزود: آثار دیوارهای خشتی در سایر نقاط محوطه پراکنده و شناسایی شده و نقشه آثار کاوش شده در دست تهیه است.

کاوش‌های غیرمجاز بخشی از گورهای اشکانی را نابود کرده است

شیشه‌گر با بیان اینکه حفر گورهای دوره اشکانی باعث تخریب بخش‌هایی از دیوارهای خشتی نیز شده است، ادامه داد: در محدوده کارگاه‌ها، تعداد زیادی چاله کاوش‌های غیرمجاز و زباله دان نیز باعث تخریب بیشتر این دیوارهای مملو از خاکستر و سفال ایجاد شده در طول زمان و حتی برخی مربوط به روزگار کنونی شده است. همچنین سیلاب‌های فصلی رودخانه و خاکبرداری مکرر ماشین‌آلات سنگین نیز به ویرانی بیشتر این فضای خشتی انجامیده است.

عضو هیأت‌علمی پژوهشکده باستان‌شناسی افزود: بقایای جمجمه و بالاتنه یک کودک که دو ظرف سفالی بر بالای سر و گوشواری مفرغی به گوش و چند مهره عقیق و بدل چینی به همراه داشت در کنار یکی از دیوارهای خشتی مدفون بود که احتمالاً متعلق به دوره هخامنشی یا عیلام نو بوده و تنها اسکلت قابل شناسایی در این کاوش است.

وی گفت: در فضای باز میان چهاردیواری خشتی میانی، گمانه‌ای ایجاد شد که حاوی سنگ‌های نسبتاً بزرگ رودخانه‌ای و مملو از سفالینه عیلام میانی بود، در عمق حدود ۵/۲ متری از سطح گمانه نیز سازه‌ای پدیدار شد که از نظر چیدمان شبیه به خشت بود، اما جنس آن ماسه ای بود و پنج رج آن مشخص شد.

سرپرست هیأت کاوش اعلام کرد: با پایان زمان مجوزِ کاوش در این محوطه تاریخیف کاوش این لایه فرهنگی به فصل سوم موکول شد.